Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν ζητούν τίποτα.
Δεν ζητούν δώρα, δεν φτιάχνουν λίστες με τι να τους αγοράσουν, δεν περιμένουν ακριβά ταξίδια.
Απλώς περιμένουν να περάσεις από εκεί.
Να πατήσεις την πόρτα τους, να τους πεις «Γεια» και να τους φέρεις ένα χαμόγελο.
Κάθε μέρα, κοιτάζουν την πύλη ή τον δρόμο, σκεπτόμενοι:
«Έρχεται σήμερα;»
Το τηλέφωνό τους δεν χτυπάει συχνά, αλλά όταν χτυπάει, τα μάτια τους λάμπουν σαν παιδικού.
Σου απαντούν με τρεμάμενη φωνή, σαν να θέλουν να σε κρατήσουν περισσότερο στο τηλέφωνο, αλλά δεν ξέρουν τι να πουν, από φόβο μήπως σε κουράσουν.
Το σπίτι τους μυρίζει το ίδιο όπως όταν ήσουν μικρός.
Ίσως από ζεστές πίτες, ίσως από ξύλα που καίγονται στη σόμπα.
Και όταν μπαίνεις, είσαι ξανά το παιδί που ήσουν, ακόμα κι αν τώρα έχεις ρυτίδες και ανησυχίες.
Δεν στο λένε, αλλά ο χρόνος τους περνάει διαφορετικά.
Οι μέρες χωρίς εσένα είναι μεγάλες και σιωπηλές.
Και όταν τους επισκέπτεσαι, είναι μια γιορτή για αυτούς.
Όχι επειδή έρχεσαι με κάτι στο χέρι, αλλά επειδή έρχεσαι.
Με το πρόσωπό σου, με τη φωνή σου, με την αγκαλιά σου.
Μην ξεχνάς... μια μέρα, δεν θα περιμένουν πια στην πύλη.
Και τότε θα εύχεσαι να είχες καθίσει τουλάχιστον μία ώρα ακόμα στο τραπέζι τους, να είχες πιει έναν καφέ ακόμα μαζί, να είχες ακούσει μια ιστορία ακόμα που έχεις ήδη ακούσει δέκα φορές.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν σου ζητούν τίποτα... απλώς να μην τους ξεχάσεις.
Πριν να είναι πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου