Κοιτούσα πόσο άθλια και άχρηστα και άξια γέλιου και δακρύων είναι τα γήινα μεγαλεία. Κανείς απολύτως δεν σκέφτεται καν τους μεγάλους ηγεμόνες, τους βασιλιάδες, τους προέδρους, τους ηγέτες των πλήθων. Μια φορά το χρόνο, ίσως, έρχονται τρεις γέροι και ανάβουν ένα στραβό κερί.
Οι κινητήρες του πολιτισμού, άνθρωποι ιδιοφυΐας, συγγραφείς, εξέχοντες θεολόγοι, πατριάρχες, καθηγητές πανεπιστημίου, εφευρέτες. Κανείς δεν τους θυμάται. Βρίσκονται χαμένοι σε τάφους και βιβλία γεμάτα σκόνη και ακάρεα.
Πόσο σκονισμένη είναι η δόξα αυτού του κόσμου. Κανείς, εκτός από τη μητέρα σου, δεν σε θρηνεί μετά θάνατον. Λίγοι άνθρωποι μιλούν για λίγες μέρες, μετά απόλυτη, αιώνια σιωπή.
Υπάρχει μόνο μία εξαίρεση. Αν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι ήσουν και είσαι ένας προσευχόμενος άνθρωπος. Κοιτάξτε την Αγία Παρασκευή, μια κουρελιασμένη νεαρή γυναίκα, αλλά που μέσα από τις προσευχές της συγκεντρώνει εκατομμύρια ανθρώπους. Κοιτάξτε τη λειψανοθήκη του Αγίου Δημητρίου του Νέου στο Βουκουρέστι. Ένας ταπεινός ποιμένας στον ποταμό Ιον. Η σειρά της λατρείας στο άγιο σώμα του σχεδόν δεν τελειώνει ποτέ.
Οι άγιοι του Θεού είναι ο μόνος σύνδεσμος μεταξύ ουρανού και γης, που αψηφούν και σπάνε τις σφραγίδες αυτού του τεράστιου τάφου που ονομάζουμε γη.
Τα υπόλοιπα, βρωμιά, σκόνη, έμφαση, επιδεικτικότητα, πλούτος, χρυσός, γαρίδες, χαβιάρι, σήψη, ζωγραφισμένα πτώματα τοποθετημένα στην βιτρίνα του θανάτου.
Τίποτα δεν μας απομένει, εκτός από στιγμές προσευχής και ελεημοσύνης.
Βάλτε την καρδιά σας στην προσευχή, γιατί μόνο αυτό μας σώζει από τον αιώνιο θάνατο.
Πατέρας Ιωάννης Ιστράτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου