Απόβραδο, έγερνε ο ήλιος, φτάσαμε περπατώντας με τον Ψυχραιμία στη Μονή Σταυρονικήτα. Νοέμβρης του 1981, πρώτη και μόνη επίσκεψή μου στο Όρος. Μου έκανε εντύπωση ο ηγούμενος, στην είσοδο της τράπεζας, με το χέρι ψηλά και τα μάτια χαμηλά, ευλογούσε αμίλητος με προσήλωση εισερχόμενους κι εξερχόμενους. Νύχτα στο απέριττο κελί του τον άκουγα αμίλητος να μιλάει, με το βλέμμα ξανά χαμηλά, για την ομορφιά και την αγάπη που υπερβαίνουν σε δύναμη τη μανία καταστροφής των απελπισμένων στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι. Βασίλειος Γοντικάκης, Σταυρονικητιανός, τότε, πριν γίνει Ιβηρίτης. Αρκετές μέρες μετά, περιμένοντας το καραβάκι της επιστροφής στο λιμανάκι της Δάφνης, είδα στην προθήκη του βιβλιοπωλείου ένα βιβλίο του: «Εισοδικόν». Μόλις είχε εκδοθεί. Το πήρα. Κι έμεινα έκτοτε στην αντίληψή του για την ενσάρκωση του πατημένου θανάτου στην εικόνα, «ως εικαστική φανέρωση λειτουργικού ήθους». Έβρισκα σ’ αύτή την πρόταση μια λυτρωτική ερμηνευτική της ζωγραφικής που όμοια της δεν είχα ξανασυναντήσει στις έως τότε αναγνώσεις μου. Ανεξαιρέτως οι προηγούμενες δοξολογούσαν τον αδιαμφισβήτητο εκφρασισμό του υποκειμένου καλλιτέχνη. Άλλη αντίληψη.
Ποιητής και μειλίχιος ο λόγος του. Έπεσε, έμαθα, και κοιμήθηκε απόψε γαλήνιος ο γέροντας. Χαίρε εν ειρήνη! Ευλογημένος που σε άκουσα, που σε διάβασα, που σε είδα.
ΧΡΉΣΤΟΣ ΜΠΟΚΟΡΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου