Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2025
Ο Π. Φλορίν Ντάνου αναφέρει:
Χθες πήγα το ζεστό φαγητό σε μια γιαγιά στο χωριό. Όταν της έδωσα το πακέτο, με δάκρυα στα μάτια μου είπε:
«Πάτερ, δεν σε περιμένω για το φαγητό... αλλά επειδή, όταν χτυπάς την πόρτα, νιώθω ότι ο Θεός δεν με έχει ξεχάσει».
Τα λόγια της τρύπησαν την καρδιά μου. Πράγματι, η πείνα περνάει αφού φας μια ζεστή σούπα, αλλά το κενό της μοναξιάς παραμένει... και μόνο μια καλή κουβέντα, μια παρηγοριά, ένα βλέμμα που λέει «δεν είσαι μόνος» μπορεί να φέρει παρηγοριά.
Λίγα σπίτια πιο πέρα, ένα παιδί με ρώτησε: «Μπορώ να πάρω και για τον μικρό μου αδερφό;» Και εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ξανά πόσο σημαντική είναι αυτή η δουλειά: δεν πρόκειται μόνο για το φαγητό, αλλά για το γεγονός ότι, μέσα από αυτό το ζεστό γεύμα, τα παιδιά μας νιώθουν ότι κάποιος τα φροντίζει, ακόμα και όταν οι γονείς τους δεν μπορούν πλέον, ή μερικές φορές δεν έρχονται καν στην εκκλησία.
Υπάρχουν πολλοί που έρχονται σπάνια, ή καθόλου. Κι όμως, όταν λαμβάνω ένα πιάτο φαγητό μαγειρεμένο με αγάπη, νιώθω ότι η εκκλησία είναι ζωντανή, ότι δεν είναι απλώς ένας τοίχος και μια κυριακάτικη λειτουργία, αλλά μια καρδιά που χτυπά για όλους.
Για οκτώ χρόνια, μέρα με τη μέρα, αυτό το ζεστό γεύμα έχει γίνει ευλογία για την κοινότητα. Πολλοί μου έχουν πει: «Πάτερ, άλλαξες τη ζωή μας!» Και όχι εγώ, αλλά όλοι μας, όσοι στεκόμαστε ώμο με ώμο, έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε μια μέτρια κουζίνα σε μια ακτίνα φωτός για τα παιδιά, για τους ηλικιωμένους, για τις οικογένειες που βαραίνουν τις δυσκολίες.
Το μεγαλύτερο θαύμα δεν είναι ότι μαγειρεύεται φαγητό κάθε μέρα για τόσους πολλούς ανθρώπους, αλλά ότι γύρω από αυτό το ζεστό γεύμα έχει ανάψει κάτι που έλειπε για πολύ καιρό: το συναίσθημα ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι σχηματίζουμε μια μεγαλύτερη οικογένεια, ότι νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον.
👉 Ίσως δεν μπορούμε να αλλάξουμε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά για το χωριό μας, για τους ηλικιωμένους που περνούν τις μέρες τους στη μοναξιά, και για τα παιδιά που μεγαλώνουν με την ανάμνηση μιας ζεστής σούπας και ενός απλωμένου χεριού, καταφέραμε να αλλάξουμε κάτι. Και αυτό είναι ανεκτίμητο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου