Κάθε άνθρωπος πρέπει να ευχαριστεί τον Θεό
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι ο Κύριος, πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, πέρασε ανάμεσα από τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία. Και καθώς έμπαινε σε κάποιο χωριό, τον συνάντησαν δέκα λεπροί, οι οποίοι στάθηκαν από μακριά και φώναζαν με δυνατή φωνή: «Ιησού, Δάσκαλε, ελέησέ μας». Και όταν τους είδε, τους είπε: «Πηγαίνετε να δείξετε τον εαυτό σας στους ιερείς». Και καθώς πήγαιναν, καθαρίστηκαν. Και ένας από αυτούς, όταν είδε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε πίσω, δοξάζοντας τον Θεό με δυνατή φωνή, και έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του, ευχαριστώντας τον. Και ήταν Σαμαρείτης. Τότε ο Ιησούς είπε: «Δεν καθαρίστηκαν οι δέκα; Πού είναι λοιπόν οι εννέα; Πώς γίνεται να μην επέστρεψαν να δοξάσουν τον Θεό, παρά μόνο αυτός ο ξένος; Και του είπε: «Σήκω, πήγαινε· η πίστη σου σε έκανε καλά» ( Λουκάς 17:12-19 ).
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, το παρόν Ευαγγέλιο μας μιλάει για το καθήκον των Χριστιανών να ευχαριστούν τον Θεό για όλα τα ανείπωτα ελέη Του προς εμάς. Για τους αχάριστους ο Κύριος είπε: Πώς γίνεται να μην επέστρεψαν για να δοξάσουν τον Θεό; Η ευγνωμοσύνη είναι ένα συναίσθημα που μας εμφυτεύτηκε από τον Θεό, με το οποίο εκφράζουμε ευγνωμοσύνη, εκτίμηση σε ένα άτομο που μας έκανε κάποια καλή πράξη. Η αχαριστία ενώπιον των ανθρώπων είναι το πιο χυδαίο και αφόρητο κακό, και η αχαριστία ενώπιον του Θεού είναι ήδη ένα σοβαρό, αφύσικο έγκλημα. Η ίδια η φύση έλκει τις καρδιές μας σε ευγνωμοσύνη προς τον ευεργέτη της. Άλλωστε, ακόμη και τα άλαλα ζώα και τα άγρια θηρία εκφράζουν, όσο καλύτερα μπορούν, την ευγνωμοσύνη τους σε ένα άτομο που τους έκανε καλό.
Αν η ίδια μας η φύση μας ωθεί να εκφράσουμε ευγνωμοσύνη σε κάποιον που μας έκανε κάποια καλή πράξη, τότε πόσο περισσότερο πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Θεό, από τον οποίο λαμβάνουμε τα πάντα! Όλα όσα μας δίνουν οι άνθρωποι, δεν τα δίνουν δικά τους, αλλά δώρο του Θεού, γιατί κάθε δώρο είναι τέλειο και το δώρο προέρχεται από τον Πατέρα των φώτων (πρβλ. Ιάκωβος 1:17 ). Και τι είναι τα ανθρώπινα ελέη σε σύγκριση με τα ελέη του Θεού;
Τα ελέη του Θεού είναι ατελείωτα, και τα ανθρώπινα ελέη είναι ασήμαντα. Ο Κύριος είναι ο Πλάστης και Δημιουργός μας, από Αυτόν λάβαμε την ίδια μας την ύπαρξη και τη ζωή. Αυτός δημιούργησε το σώμα μας. Μας εμφύσησε μια αθάνατη ψυχή, η οποία δίνει ζωή στο σώμα μας. Μας έδωσε λογική, με την οποία διαφέρουμε από τα παράλογα ζώα. Μας έδωσε ελεύθερη βούληση, η οποία μας κάνει αυτοδιοικούμενους στις πράξεις μας. Μας έδωσε μια καρδιά ικανή να απολαμβάνει τα δώρα της αγαθότητας του Θεού και να βιώνει ευτυχία, χαρά και ευδαιμονία στη ζωή.
Ο Κύριος ο Θεός είναι ο Προμηθευτής και ο Συντηρητής μας. Προστάζει τον ήλιο να λάμπει πάνω μας, ο οποίος μας ζεσταίνει, μας φωτίζει και μας ευφραίνει. Μας κάνει καλό, στέλνοντας βροχή από τον ουρανό, δίνοντας επίσης καρποφόρες εποχές, γεμίζοντας τις καρδιές μας με τροφή και χαρά (πρβλ. Πράξεις 14:17 ). Προστάζει τη γη να παράγει πολλούς διαφορετικούς καρπούς, με τους οποίους το σώμα μας τρέφεται και ενδυναμώνεται, και κάνει πολλά διαφορετικά είδη ζώων να μας υπηρετούν. Και τα βουνά, και οι θάλασσες, και τα ποτάμια, τα πουλιά, τα ψάρια, η γη, ο αέρας - όλα χρησιμεύουν, σύμφωνα με την απόφαση του Θεού, για το όφελος και την απόλαυσή μας. Η Θεϊκή Του αιώνια δύναμη μας στηρίζει και συντηρεί τη ζωή μας ανάμεσα σε όλα τα εχθρικά προς εμάς στον κόσμο. Μέσω Αυτού ζούμε και κινούμαστε ( Πράξεις 17:28 ). Το να μην βλέπουμε όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού σημαίνει να μην έχουμε επίγνωση της ίδιας μας της ύπαρξης, να μην νιώθουμε τη ζωή μας, να γίνουμε εντελώς πέτρινοι, ένας αναίσθητος και άψυχος άνθρωπος.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, ο στοργικός Ουράνιος Πατέρας τόσο αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε τον μονογενή Υιό Του, για να μην χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή ( Ιωάννης 3:16 ). Ο μονογενής Υιός του Θεού τόσο μας αγάπησε, ώστε πήρε επάνω Του τις αμαρτίες του ανθρώπινου γένους, ενσαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία μας, υπέμεινε ταπείνωση, φτύσεις, χτυπήματα, ξυλοδαρμούς, βάσανα στο σταυρό και έναν επαίσχυντο θάνατο για χάρη μας, σταυρωμένος μαζί με τους ασεβείς, έχυσε το Αίμα Του για εμάς και κατέθεσε την Ψυχή Του. Το Άγιο Πνεύμα, ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό, τόσο μας αγάπησε, ώστε, μη περιφρονώντας την ακαθαρσία μας, κατέρχεται πάνω μας, μας αναζωογονεί, νεκρούς στις αμαρτίες, μας αγιάζει, μολυσμένους και ανάξιους.
Πόσες φορές έχουμε ανταποκριθεί στην αγάπη του Θεού με τις αμαρτίες μας, την αδικία μας, τις ανομίες μας, κι όμως ο Κύριος όχι μόνο δεν μας καταστρέφει, αλλά μας ελεεί και μας λυπάται, δεν μας στερεί τα χαρίσματα της αγαθότητάς Του, περιμένοντας υπομονετικά τη μεταστροφή και τη μετάνοιά μας, μη θέλοντας να χαθεί κανείς, αλλά όλοι να έρθουν σε μετάνοια (βλ. Β΄ Πέτρ. 3:9 ). Αν, μετά από αυτή την άπειρη αγαθότητα και έλεος του Θεού, παραμείνω αχάριστος μπροστά στην ακατανόητη αγάπη του Θεού, θεωρήσω το Αίμα του Υιού του Θεού που χύθηκε για μένα ως τίποτα, παραμελήσω την ανεκτίμητη χάρη του Πνεύματος του Θεού, τότε τι είμαι άξιος, αν όχι της τελικής απόρριψης από το πρόσωπο του Θεού και της αιώνιας καταδίκης και βασάνων;
Επομένως, ολόκληρη η ύπαρξή μας, ολόκληρη η ζωή μας, η φύση μας, η ευτυχία μας στην παρούσα και μελλοντική εποχή απαιτούν να μην παραμένουμε αναίσθητοι στις ευλογίες του Θεού, να μην είμαστε αχάριστοι μπροστά στην αγαθότητα και το έλεός Του, να μην προσβάλλουμε την αλήθεια και την αγιότητά Του με την απάθεια και την αχαριστία μας. Τι θα ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλα όσα μας έχει προσφέρει (βλ. Ψαλμ. 115:3 ); Για την ατελείωτη αγάπη Του προς εμάς, δεν μπορούμε να Του ανταποδώσουμε με κανέναν άλλο τρόπο παρά με ειλικρινή, ολόψυχη αγάπη προς Αυτόν. Ο Κύριός μας δεν απαιτεί τίποτα άλλο από εμάς: Να αγαπάς Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, και με όλη σου την ψυχή, και με όλο σου το νου. Αυτή είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή ( Ματθ. 22:37-38 ).
Έτσι, αυτός που Τον αγαπά με όλη του την καρδιά, που δεν παραδίδει την καρδιά του στη δύναμη των σαρκικών παθών, που είναι έτοιμος να θυσιάσει οτιδήποτε σαρκικό και γήινο για τη δόξα του ονόματος του Θεού, για τη χριστιανική πίστη και ευσέβεια, για την τιμή του Ευαγγελίου και του Σταυρού του Χριστού, και να μην λυπηθεί ούτε την ίδια του τη ζωή για χάρη του Κυρίου που μας αγάπησε, είναι ειλικρινά ευγνώμων στον Κύριο για όλες τις αμέτρητες και ανείπωτες ευλογίες Του. Γιατί ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού, λέει ο άγιος Απόστολος Παύλος, θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γύμνια ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Αλλά σε όλα αυτά είμαστε περισσότερο από νικητές διαμέσου Εκείνου που μας αγάπησε ( Ρωμ. 8:35, 37 ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου