Η ζωή μοιάζει...

Η ζωή μοιάζει με ένα μακρύ τρένο, βρισκόμαστε πάνω του,

Χωρίς να συνειδητοποιούμε πού επιβιβαστήκαμε και πότε.

Η ευτυχία είναι μια στάση, όπου μένουμε για ένα λεπτό.

Πριν το καταλάβουμε, χτυπάει, φεύγει, τελειώνει...

Και ο πόνος είναι ένας σταθμός, μακρύς και ατελείωτος,

Και παρά τις προσδοκίες μας, όλο και περισσότεροι εμφανίζεται.

Καίγοντας από ανυπομονησία, συνεχίζουμε να κοιτάμε μπροστά,

Θέλουμε να φτάσουμε όλο και πιο γρήγορα, σε κάποιον σταθμό που θέλουμε.

Περνούν οι μέρες και τα χρόνια μας, άγιες στιγμές και πόνοι,

Ζούμε τρεφόμενοι από όνειρα και διψασμένοι για απολαύσεις.

Πολλά χαρούμενα παιδιά επιβιβάζονται, πόσα δεν έχουμε συναντήσει στο δρόμο!...

Και ένας γέρος κατεβαίνει λυπημένος, εξαντλημένος.

Αλλά θα έρθει η ώρα, να κατεβούμε κι εμείς,

Τι δεν θα δίναμε, λοιπόν, για μια στιγμή να γυρίσουμε πίσω;

Αλλά, καθώς κοιτάμε πίσω, θρηνούμε τον χρόνο που πέρασε,

Ο Σταθμός της Αιωνιότητας χτυπάει, ζήσαμε αλλά δεν ξέραμε!..

Τράιαν Ντορζ