Λέγει ο Άγιος Έφραίμ ο Σύρος, τούτο το πολύ ο σημαντικό, φίλοι: «Είναι αδύνατο να προκόψουμε με άλλον τρόπο και να σωθούμε, παρά με τη μίμηση του Κυρίου σε όλα». Ναι, αυτή ακριβώς η μίμηση μας λείπει. Αυτή είναι εκείνη, πού θ' αλλάξει τη ζωή μας. Εκείνη που θα την κάνει ανώτερη, χαρούμενη και πραγματικά μεγάλη.
Όμως πως επιτυγχάνεται; Ή απάντηση είναι απλή. Με τους καλούς πνευματικούς, τις υπέροχες εκείνες καθοδηγητικές μορφές, οι όποιες σε κάθε περίπτωση θέτουν μπροστά τον εαυτό τους, για να μας πουν άπ' τη μια «να, αυτός είναι ο δρόμος» και άπ' την άλλη ΝΑ, έτσι θα βαδίζετε»...
Μια τέτοια μορφή, υποδειγματικά πνευματική, αληθινά καθοδηγητική, ήταν και ο Άρχιμ. π. Μάρκος Κ. Μανώλης, πού τούτες τις αναστάσιμες ήμερες έφυγε από ανάμεσα μας για τις ουράνιες πατρίδες. Αξίζει να πούμε δυο λόγια γι'αυτόν...
Λοιπόν, παρά τους πειρασμούς της εποχής του και ασφαλώς κάθε εποχή έχει
τους δικούς της, παρά τις παρορμήσεις του εαυτού του γιατί κι αυτός άνθρωπος ήταν, έφηβος και νέος, άλλα και τους πειρασμούς του κοινού μας εχθρού (του διαβόλου δηλαδή), κατόρθωσε με την καθοδήγηση των καλών του πνευματικών, να μείνει αγνός κι εγκρατής και να βαδίσει τον σωστό δρόμο, τον δρόμο του Χριστού. Κι έκανε και κάτι περισσότερο. Αφιερώθηκε σ' Αυτόν ως μοναχός κι ως ιερέας Του.
Όταν προσήλθε στον ιερό κλήρο, μυριόστομο ήταν και γι' αυτόν, εκείνο που ακούμε σε κάθε χειροτονία: «"Άξιος... "Άξιος...».
Αυτό όμως πού μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, κι είναι αλήθεια πώς δεν το έχω ξαναζήσει, ήταν εκείνο πού άκουσα άπ' το πλήθος, Ναι το μέγα πλήθος του λαού, πού παραβρέθηκε στην κηδεία του: » Άγιος... Άγιος...»! και το έλεγε σταθερά, με επιμονή, με παλμό και με δέος!
και σκέφτηκα. Ό πατήρ Μάρκος μπήκε στον ιερό κλήρο με το Άξιος .,, Άξιος...» και τώρα φεύγει με το Άγιος... Άγιος...»!
Τι συγκλονιστικό! Τι επιτυχία! Τι πρότυπο!
Υπερβολές, θα πει κάποιος... Αυτά τα γνωρίζει μόνον ο Θεός... Ασφαλώς κι αυτό, και προ πάντων αυτό. του Θεού είναι. Εκείνου που εξετάζει νεφρούς και καρδιές», Αλλά μήπως είναι και αποκάλυψη ου Θεού δια του αλάνθαστου κριτηρίου που πολλές φορές δίνει στον (πιστό) λαό του.
Είναι αλήθεια πως το πλήθος πού παραβρέθηκε στην κηδεία του, εκεί στον Άγιο Γεώργιο Διονύσου, ήταν πάρα πολύ μεγάλο,. Κάποιος περαστικός πού με ρώτησε Τι συμβαίνει, όταν του είπα, μου απάντησε ως εξής; «Καλά, ούτε πρωθυπουργός να ήταν...".
Και το πλήθος αυτό δεν βρέθηκε εκεί έτσι κατά τύχη. Όλοι τους, λίγο ως πολύ, δεν πήγαν τόσο επειδή τον γνώριζαν, όσο γιατί είχαν ευεργετηθεί άπ' τον πατέρα Μάρκο, από ευγνωμοσύνη, και για να πάρουν την ύστατη ευχή του. Κι είναι επόμενο αφού ο πατήρ Μάρκος...
Λειτουργούσε κάθε μέρα, τελούσε συνέχεια τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, πραγματοποιούσε πλήθος από ακολουθίες και αγρυπνίες.,.
Βρισκόταν οπού υπήρχε πόνος, δοκιμασία, θλίψη... Εξομολογούσε ακατάπαυστα... Ενδιαφερόταν για κάθε περίπτωση, πού έπεφτε στην αντίληψη του δίνοντας όλο του τον εαυτό...
Καθοδηγούσε κι έδινε λύσεις με τα λίγα λόγια, πού έλεγε, και περισσότερο με την προσευχή του..,
Κανένας δεν έφευγε από κοντά του χωρίς να πάρει αυτό πού ήθελε κι εν πάη περιπτώσει αυτό πού έδινε ο Θεός...
Πήγαινε ατά νοσοκομεία, ήταν τακτικός στις φυλακές, πλησίαζε και τους χειρότερους κατάδικους, ιδιαίτερα δε τα νέα παιδιά πού ήταν εκεί...
Κάποιος υπεύθυνος των φυλακών ανηλίκων Αυλώνας, είπε στην ομιλία πού εκφώνησε στην κηδεία του: «Τι θα πω τώρα πάτερ Μάρκο στα παιδιά πού δεν θα έρθεις την Τετάρτη;». Κι ένας αποφυλακισμένος όταν τον ρώτησαν γιατί παραβρέθηκε στην κηδεία του είπε: «Πώς να μη έρθω στον άνθρωπο αυτό πού τακτικά με επισκεπτόταν στη φυλακή;»
Ατελείωτες ήταν οι εξομολογήσεις του, πού δεν περιορίζονταν μόνο στους ενορίτες του. Πήγαινε στο νοσοκομείο ΚΑΤ. στη Ί. Μονή Πετράκη, στην Άγια Τριάδα Εκάλης, τον Άγιο Νεκτάριο Ν. Ερυθραίας, στον Αγ. Δημήτριο Δροσιάς, στην Κοίμηση Θεοτόκου Άνοιξης, στον Προφήτη Ηλία Ροδόπολης, στην Αγία Μαύρα Ηλιουπόλεως, στον 'Αγ. Κωνσταντίνο Ν. Μάκρης... Με σταθερό πρόγραμμα, κάθε μέρα, όλες τις ήμερες του χρόνου. Συγγενής του μου είπε πώς ξεκουραζόταν ελάχιστα, μόλις 3-4 ώρες την ήμερα και κατά την μεταφορά του στο αυτοκίνητο, πού τον πήγαινε από τόπο σε τόπο...
Ως τις τελευταίες του στιγμές εξομολογούσε, κοινωνούσε, πρόσφερε τη χάρη του Θεού... Ως την Κυριακή των Βαΐων πού τέλεσε και την τελευταία του Θεία Λειτουργία εδώ στη γη!
Ή ασήμαντη ενορία του και ιδιαίτερα ο μικρός και τόσο απλός ναός του Αγίου Γεωργίου Διονύσου έγιναν πασίγνωστοι κυριολεκτικά άπ' τον πατέρα Μάρκο. Κάτι που μας θυμίζει τον λόγο εκείνο του Μεγάλου Βασιλείου, όταν τον κατηγορούσαν, γιατί έκανε επίσκοπο τον πανάξιο αδελφό του Άγιο Γρηγόριο, στην ασήμαντη και μικρή εκείνη πόλη της Νύσσης της Καππαδοκίας: Δεν κάνει ο τόπος τον επίσκοπο, αλλ' ο επίσκοπος τον τόπο, τους απαντούσε. Και πραγματικά ή πόλη αυτή έγινε διάσημη, και μάλιστα στους αιώνες, από τον Άγιο Γρηγόριο τον αποκαλούμενο Νύσσης!
Και Τι δεν έκανε ο π Μάρκος σ' αύτη τη ενορία... Από εκδρομές σε τόπους πνευματικούς και αγιαστικούς, ως Κατηχητικά Σχολεία, σχολές βυζαντινής μουσικής, αγιογραφίας και ιερορραπτικής έκδοση εντύπων κ.λπ.
Κυριολεκτικά δαπανήθηκε στο θυσιαστήριο του Κυρίου και στην απόλυτη διακονία των ανθρώπων. Ως θυμίαμα ευωδίασε, ως λαμπάδα κάηκε ως το τέλος φωτίζοντας...
Ήταν μέγας σ' εκείνη την υπέροχη απλότητα του.
Δεν είναι τυχαίο πού είχε εκατοντάδες (ή καλύτερα χιλιάδες) πνευματικά παιδιά.
Θα ήθελα να προσθέσω μια περίπτωση πού την έζησα προσωπικά. Κάποιος γνωστός μου, αντιμετώπιζε μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα, πού συνεχώς χειροτέρευαν. 'Ήταν υπό συχνή ψυχιατρική παρακολούθηση, έπαιρνε μεγάλες δόσεις ψυχοφαρμάκων και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Στη δεινή δε αυτή κατάσταση πού βρισκόταν, ουσιαστικά μη ελέγχοντας τον εαυτό του, έφτασε στο σημείο να κάνει ακόμη και απόπειρα αυτοκτονίας!
Χτύπησε πλέον για μένα συναγερμός! Σκέφτηκα τον πατέρα Μάρκο...
Πήγαμε, λοιπόν, μετά από επίμονες παρακλήσεις μου. Μας δέχθηκε όλο πρόθυμα και μ' εκείνο το τόσο χαρακτηριστικό καλοσυνάτο μειδίαμα του. Τον άκουσε με πολύ προσοχή στο εξομολογητήριο του και ... ω του θαύματος! Αμέσως ένοιωσε μεγάλη βελτίωση. Ό ψυχίατρος του μείωσε τις δόσεις των φαρμάκων μη μπορώντας να καταλάβει Τι συνέβη! Οι επισκέψεις σ' αυτόν αραιώθηκαν, γιατί δεν ήταν πλέον απαραίτητες και σε σύντομο χρονικό διάστημα ή υγεία του αποκαταστάθηκε πλήρως!
Ναι, έτσι λειτουργούσε ή χάρη του Θεού δια του πατρός Μάρκου...
Πως λοιπόν κι αυτός να μην ήταν στη κηδεία του και να μη σιγοψιθύριζε μαζί με το πλήθος εκείνο το «Άγιος ... Άγιος...»;
Λέγει κάπου ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος για τον Μέγα Αθανάσιο:
Εγκωμιάζοντας τον Αθανάσιο θα εγκωμιάσω την αρετή. Είναι το ίδιο να μιλήσεις γι' αυτόν ή να επαινέσεις την αρετή. Είχε πραγματοποιήσει και κρατούσε στην ψυχή του όλη την αρετή ή, για να πω κάτι πιο αληθινό, την κρατάει ακόμη. Γιατί εξακολουθούν να ζουν ενώπιον του Θεού, όποιοι έζησαν κατά το θέλημα του Θεού, ακόμη κι αν φύγουν άπ' τη ζωή. Γι' αύτό και ο Θεός αποκαλείται Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ. Γιατί δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά Θεός εκείνων πού ζουν.
Κι εγκωμιάζοντας την αρετή, θα εγκωμιάσω τον Θεό, πού έδωσε την αρετή στους ανθρώπους και την τάση να ανεβαίνουμε προς Αυτόν ή μάλλον να ξανανεβαίνουμε. με τη θεία φλόγα πού έβαλε μέσα μας. Πολλά και σημαντικά πλεονεκτήματα - κανείς δεν μπορεί να πει πόσα κατά το μέγεθος και τον αριθμό έχουμε δεχτεί απ' τον
Θεό και το πιο φιλάνθρωπο είναι ή τάση μας προς Αυτόν και ή οικειότητα μαζί Του».
Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή, φίλοι, αλλά νοιώθω πώς τούτα τα λόγια του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, λέγονται και για τον πατέρα Μάρκο.
Άλλ' ας μείνουμε και ο' αυτό το τελευταίο του Αγ. Γρηγορίου. Πώς ο Θεός, δηλαδή, μας έδωσε τη τάση ν' ανεβαίνουμε σ' Αυτόν. Λοιπόν, αφού έχουμε έμφυτη την τάση, δεν μένει πλέον, παρά να το κατορθώσουμε αυτό το ανέβασμα, και μάλιστα διό των καλών του ποιμένων, πού επίσης μας παρέχει, των αγίων πνευματικών Του, των κατ' εξοχήν αυτών ανθρώπων Του, εκείνων για τους όποιους τίποτε ποτέ δεν θα γράψουν τα μέσα ενημέρωσης, κι όμως θα. υπάρχουν πάντοτε ανάμεσα μας, ορό κι αν νομίζουμε ότι μας λείπουν, αρκεί να τους αναζητούμε, όπως τους καλούς γιατρούς...
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου