Στα πρωτοφανή για τις γενιές μας δρώμενα των τελευταίων χρόνων, ο
καθένας από εμάς καλείται να τοποθετηθεί σε σχέση με τον εαυτό του, την
πολιτεία, τους θεσμούς, την κοινωνία, τον Άλλον, την Εκκλησία, τον Χριστό.
Η οικονομική διάσταση της σύγχρονης κρίσης έχει τα δικά της μέτρα
διαχείρισης, την αποτελεσματικότητα των οποίων κάποιοι πειραματίζονται στην
πλάτη μας δημιουργώντας προφανώς καινούρια γνώση και εμπειρία στους
οικονομικούς μας εταίρους. Τουλάχιστον, ας ευχηθούμε οι θυσίες να μην
παραμείνουν άκαρπες. Η πνευματική διάσταση της, όμως, τουλάχιστον για όσους
θέλουμε να συμπορευόμαστε εκκλησιαστικά, αποτελεί μια τεράστια πρόκληση. Ως
μέλη της Εκκλησίας ας δούμε τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες ως
προϋποθέσεις σωτηρίας, όχι μόνο της δικής μας αλλά και ολόκληρου του κόσμου.
Το μοντέλο του καλοβαλμένου, καταναλωτικού, αυτάρκη,
τακτοποιημένου, περιποιημένου, απρόσβλητου Χριστιανού διαψεύδεται και κυρίως η
ελπίδα ότι η χριστιανική ιδιότητα λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας από το
κοινωνικό ή όποιο άλλο κακό το οποίο ο Χριστός θα επέτρεπε μόνο στους άλλους,
καταρρίπτονται. Καλούμαστε, λοιπόν, προσωπικά ο καθένας να ξαναθυμηθούμε και να
εφαρμόσουμε στην πράξη την ασκητική διάσταση της καθημερινότητας πυκνώνοντας τη
λατρευτική μας αναφορά και ικεσία στον Χριστό.
Σε κοινωνικό επίπεδο, παρόλο που τις τελευταίες δεκαετίες οι
Χριστιανοί κατά μεγάλο μέρος, απουσίασαν από πολλές σοβαρές δράσεις, εξελίξεις
και αποφάσεις, το αίτημα για χριστιανοποίηση της πολιτικής παραμένει πάντα
ενεργό. Καλούμαστε δηλαδή να υπενθυμίζουμε διαρκώς στους εκάστοτε πολιτικούς
εκπροσώπους και δημόσιους λειτουργούς ότι η κύρια διάσταση του έργου τους είναι
η διακονία των αναγκών του ανθρώπου. Σε αυτή ακριβώς τη διακονία και τη συγχώρηση
του Άλλου είμαστε υπόχρεοι και ο καθένας προσωπικά από εμάς, ιδιαίτερα αυτή την
περίοδο. Ως μέλη της Εκκλησίας ενισχύουμε έμπρακτα τον αδυνατότερο και με το παράδειγμα
μας τον κατευθύνουμε να πράξει κι εκείνος το ίδιο μόλις οι συνθήκες το
επιτρέψουν. Οφείλουμε να κατηχούμε τον κόσμο ώστε να αναλαμβάνεται τη
χριστιανική φιλανθρωπία όχι ως υποκατάσταση ελλείψεων της πολιτείας αλλά ως
πλήρη έκφραση της κοινωνίας με το Χριστό στον οποίο στηριζόμαστε κι ελπίζουμε
και των συνανθρώπων μας. Η Διοίκηση της Εκκλησίας έχει πολύ δύσκολο έργο από
εδώ και πέρα. Αν και απροετοίμαστη, ίσως και εφησυχασμένη όπως ολόκληρη η
ελληνική κοινωνία, πλέον δεν έχει άλλα περιθώρια και καλείται να διαχειριστεί
την επόμενη ημέρα «για τα του οίκου της» με δική της πρωτοβουλία πριν
αναγκαστεί να υποκύψει σε πιέσεις αντίστοιχες ή χειρότερες από αυτές που
υφίσταται η πολιτεία. Ενέργειες όπως διασφάλιση ιδίων πόρων για την στοιχειώδη
οικονομική συντήρηση των κληρικών, συγχωνεύσεις διοικητικών και οικονομικών
δραστηριοτήτων από τις ενορίες σε επίπεδο μητροπόλεων που θα επικεντρώσουν τους
κληρικούς στο λειτουργικό και πνευματικό έργο, εφαρμογή πνεύματος και
προγράμματος λιτότητας και μείωσης δαπανών σε επιλεγμένες δράσεις, σοβαρή και
μελετημένη καλλιέργεια του εθελοντισμού για την εξυπηρέτηση ακόμα και τακτικών
ενοριακών αναγκών και άλλες, πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα, πριν να είναι πολύ
αργά. Ξεκάθαρα η πρόταση της Εκκλησίας για την τρέχουσα συγκυρία, «το δικό της
μνημόνιο για τη διαχείριση της Κρίσης» είναι μια καθολική και διαρκής Σαρακοστή
με πορεία προς το Σταυρό και την Ανάσταση. Κανείς δε πρέπει να χάσει την ευκαιρία
και ίσως έτσι, η τρέχουσα οικονομική κρίση μετατραπεί σε δώρο και όχι σε Κρίση.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΟΥΣΗΣ.
ΒΙΒΛΙΟΓ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ. Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΘΗΣΕΙΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου