Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΙΟΤΑΝ ΓΙΑ ΘΕΟΣ ΚΙ Ο ΒΕΖΙΡΗΣ ΤΟΥ .

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΙΟΤΑΝ ΓΙΑ ΘΕΟΣ ΚΙ Ο ΒΕΖΙΡΗΣ ΤΟΥ

Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς πού περνιόταν για Θεός και κανένας δεν τολμούσε να τον αντικρούσει. Είχε κι ένα βεζίρη καλό κι έξυπνο. Μια μέρα ό βεζίρης είπε στο βασιλιά:

—     Αφού είσαι Θεός, κάνε με άγγελό σου!

Κι ό βασιλιάς τον έκανε άγγελό του. Πέρασε λίγος καιρός κι ό βασιλιάς τον πρόσταξε:

—     ’Έλα, πάμε να κάνουμε ένα θαύμα.

Ό άγγελος αποκρίθηκε:

—     Αν με πιστεύεις, θα σου κάνω ένα μεγάλο θαύμα.

Ό βασιλιάς δέχτηκε, ό βεζίρης έβαλε τότε ν’ αδειάσουν τά δια-μερίσματα του βασιλιά και να τά γεμίσουν με κοπριά κι έντερα ζώων κι έκλεισε τις πόρτες. Όλα αυτά γίνονταν καλοκαίρι.

Περίμεναν δέκα μέρες. Την ενδέκατη πήγαν στα κλειδαμπαρωμένα διαμερίσματα λέγοντας: «Πάμε να δούμε τί απόγινε το θαύμα μας».

Μόλις άνοιξαν την πόρτα, τί να δουν; Βρώμα, δυσοσμία, μύγα και σκουλήκι.

—     Θαύμα είναι αυτό; ρώτησε ό βασιλιάς το βεζίρη.

Κι εκείνος του αποκρίθηκε.

—     Για ένα Θεό σαν κι εσένα κι έναν άγγελο σαν κι εμένα, είναι θαύμα, και πολύ μεγάλο. Καλύτερο δεν μπορούμε να κάνουμε.

—     Για ένα πρίγκιπα σαν τον Τζουμπέρ κι ένα δάσκαλο σαν τον Λέον είναι πολύ πού μάθαμε να χωρίζουμε γίδια και πρόβατα. Τουλάχιστον ό Λέον δεν μπορούσε να μάθει το μαθητή του πώς να μοιράζει βόδια και γελάδια; 


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΟΥΛΚΧΑΝ ΣΑΜΠΑ ΟΡΜΠΕΛΙΑΝΙ. Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ.