Μεγάλη Πέμπτη του 1999, επισκεφθήκαμε
το μοναστήρι μια αρκετά μεγάλη συντροφιά. Ήταν νύχτα και αγρυπνούσαμε κοντά
στον Εσταυρωμένο… Κατά το χάραμα πήγαμε στο κελί του παππούλη για να πάρουμε
την ευχή του. Ο πατήρ Μελέτιος ήταν πολύ ευδιάθετος γιατί όπως μας είπε είχε
κοντά του ανθρώπους που αγαπούσε ξεχωριστά.
Στην συντροφιά μας υπήρχε και μια
κοπέλα η Φ. η οποία στο παρελθόν είχε δοκιμάσει τις δυνάμεις της ως δόκιμη σε
ένα μοναστήρι και η οποία πρώτη φορά επισκεπτόταν τον π. Μελέτιο. Μόλις η Φ.
συστήθηκε στον γέροντα, συνέβη το εξής καταπληκτικό. Χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο
πατήρ Μελέτιος ξάφνιασε την Φ. με τα ακόλουθα…
- Εσύ Φ. κάνεις για καλόγρια, η φωνή
σου είναι ήρεμη …
- Ευλόγησον; αποκρίθηκε εκείνη
εμβρόντητη …
- Πάρε τα κλειδιά από τα κελιά των
αδελφών και διάλεξε όποιο κελί σου αρέσει.
Η Φ. δίχως δεύτερη κουβέντα ανέβηκε
στον επάνω όροφο και ξανακατέβηκε χαμογελαστή.
- Εντάξει παππούλη, διάλεξα.
- Αν λοιπόν το αποφασίσεις κάποια
μέρα εγώ θα σε περιμένω. Αν πάλι αποφασίσεις να κάνεις οικογένεια, φρόντισε να
μείνεις για πάντα στο δρόμο του Κυρίου!
Το σοκ για την Φ. αρχικά ήταν μεγάλο.
Ο πατήρ Μελέτιος έλεγξε με αυτό τον τρόπο την φίλη μας θυμίζοντάς της παράλληλα
ότι μπορούμε όλοι να προσφέρουμε στο Θεό από όποια θέση κι αν βρισκόμαστε. Οι
γλυκές συμβουλές και ευχές του παππούλη όμως βοήθησαν τη Φ. να αναθερμανθεί η
φλόγα της πίστης μέσα της, σε μια εποχή που όπως μας εκμυστηρεύτηκε δοκιμαζόταν
η ευγενική ψυχή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου