Ενα πολεμικό άλογο τον Μεσαίωνα στοίχιζε όσο ένα
αυτοκίνητο σήμερα. Αλλά και πριν μερικές δεκαετίες, η υποχρεωτική αγορά
πολεμικού αλόγου ήταν το κύριο εμπόδιο για τα φτωχόπαιδα να μπουν στην Σχολή
Ευελπίδων.
Επιπλέον το νεοελληνικό κράτος ουδέποτε κατόρθωσε
να εκθρέψει δικά του πολεμικά άλογα. “...σήμερον ολόκληρον το βασίλειον της
Ελλάδος αναγκάζεται να αγοράζει εκ της αλλοδαπής όλους τους ίππους του ουχί
πολυαρίθμου αυτού στρατού...” έγραφε ο Παπαρρηγόπουλος, ο οποίος αναφέρει τα
παρακάτω, που τα βρήκε στο: “Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν” του Κωνσταντίνου του
Πορφυρογέννητου.
Και όμως, το 935, επί Ρωμανού Λεκαπηνού, για μια
μόνο εκστρατεία, ένα “Θέμα” της Ελλάδας, της υποτιθέμενα καταπιεσμένης και
εξανδραποδισμένης από τους κακούς ανθέλληνες Χριστιανούς Βυζαντινούς, η
Πελοπόννησος, μπόρεσε να προσφέρει 1000 πολεμικά άλογα με την ιπποσκευή τους.
(σέλλα και χάμουρα)
Συγκριτικά, (με βάση τα μέσα και τους όρους
διαβίωσης της εποχής) λοιπόν, ο πλούτος και η ακμή των Ελλήνων επί Βυζαντίου
δεν έχει κανένα παράλληλο, ούτε καν με την αρχαία εποχή, όπου ο τίτλος “ιππέας”
ήταν ψευδεπίγραφος, μια που οι περισσότεροι “ιππείς” δεν είχαν άλογο, αλλά
πλέον ο όρος σήμαινε κοινωνική τάξη.
Δεν γίνεται να μας καταστρέψουν άλλη μια φορά οι
Χριστιανοί, να μην τρυπάνε και τα παπούτσια μας από τον ποδαρόδρομο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου