Όταν συνάντησα τον γέροντα Μ. δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα. Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «ἐξῆλθε πρός συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με κατεφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος υιός είπε, «συγχώρησον, Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχθηκε στην αγκαλιά Του.
Κατηγορούσα τον εαυτό μου σε όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής· μόνο χαιρόταν «ὅτι ὁ υἱός αὐτός ἀπολωλώς ἧν καί εὑρέθη, νεκρός ἧν καί ἀνέστη».
Τί νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ό Κύριος!
Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον...
Καλό Τριώδιο!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου