Ο Πατήρ Πέτρος ένας ασκητής «αγιορείτης είχε πολλή πτωχεία, μεγάλη απλότητα αλλά και δυνατή πίστη .Όταν κάποτε αρρώστησε ο Γέροντας του βαριά. στεναχωρήθηκε τόσο πολύ γιατί ένιωθε σαν το μικρό παιδί που κινδυνεύει να χάσει τη μάνα του, ενώ ακόμη θηλάζει. Δεν χασομεράει όμως πηγαίνει στον Ναό και με όλη την παιδική του απλότητα και ευλάβεια λέει στον Όσιο Νείλο:
- Να το ξέρεις Όσιε Νείλε, εάν δεν κάνεις αμέσως καλά τον Γέροντα μου, το κανδήλι σου θα το αφήσω σβηστό!
Και - Ω του θαύματος! Γύρισε πίσω και ο Γέροντας του έγινε αμέσως καλά, και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έτσι λοιπόν πήγε και αυτός στον Ναό να ευχαριστήσει τον Άγιο και άναψε όλα τα καντήλια , δοξολογώντας τον άγιο Θεό και τον Όσιο.
Οι Πατέρες γύρω του τον είχαν σε ευλάβεια γιατί ήταν όλος ευλάβεια και επειδή ήταν κοντός και αδύνατος και με παιδική απλότητα και ευαισθησία, όλοι τον φώναζαν "Πετράκη". Όταν τον έβλεπε κανείς με το λεπτό και φωτεινό του πρόσωπο να σκύβει κάτω, όταν μιλούσε πράγματι ήταν σαν ένα μικρό παιδί.
Όταν κάποτε ο πατήρ Παΐσιος του είπε για τις δυσκολίες του διακονήματος, που όλη την ημέρα σχεδόν βρισκόταν με κοσμικούς και άκουγε, χωρίς να το θέλει, του κόσμου τις βρώμικες ιστορίες. Ο Γερο – Πέτρος του απάντησε:
Πάτερ Παΐσιε, εμείς να τα βλέπουμε όλα με καλό λογισμό!
Είχε εξαγνισθεί ο Γέροντας και όλα τα έβλεπε καθαρά, διότι δεν υπήρχε αμαρτία μέσα του, αλλά κατοικούσε ο Χριστός.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ» του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου