ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ.

Ἀκόμη κι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ κλαίει γοερὰ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του δὲν ἔχει φθάσει τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Ἔχει τὴ χάρη τῆς μετάνοιας, ἀλλὰ κι αὐτὸ δὲν εἶναι ὄντως ταπείνωση. Ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς ἐπιστρέφει στὸ πατρικὸ σπίτι μὲ τὸ λογισμὸ ὅτι θὰ τρώει καλύτερα ἐκεῖ. Ἀρχικότατο στάδιο μετάνοιας.Γιὰ τὸν πατέρα ἀρκεῖ ὅτι θέλει νὰ ἐπιστρέψει καὶ παίρνει ἤδη τοὺς δρόμους ἁπλώνοντας τὰ χέρια σὲ παροξυσμὸ ἀγάπης πάνω στὸ σταυρὸ τῆς ἀναμονῆς! Τί πονεμένος πατέρας! Πατέρας ἑνὸς ἀσώτου κι ἑνὸς φαρισαίου! Κι ὅμως χαίρεται ποὺ τοὺς φιλοξενεῖ στὸ σπίτι του! Αὐτὸ τοῦ φτάνει! Τὸν κλείνει στὴν ἀγκαλιά του καὶ τότε εἶναι ποὺ ὁ ἄσωτος ἀγγίζει τὴν τελεία ταπείνωση. Αὐτὴ -συνεπῶς- προκύπτει ὄχι ἀπὸ τοὺς γοεροὺς θρήνους μετανοίας (οὔτε αὐτοὺς τοὺς εἶχε ὁ ἄσωτος), ἀλλὰ ἀπὸ μιὰ στιγμὴ πραγματικῆς συνάντησης μὲ τὸ Θεό, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀνακαλύπτει ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ ἀποκαλύπτεται σὰν Ὂν προσωπικὸ ἐκπληκτικῆς Ἀγάπης καὶ Ὀμορφιᾶς. Τότε τὸ μόνο ποὺ κάνει εἶναι νὰ προσπέσει ἐνώπιόν Του ἀναγνωρίζοντας τὸ Φῶς Του... Μετά, εἶναι ἡ ἄφατη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς ποὺ ἀνατέλλει στὴν καρδιά του... Τοὺς ἀγαπάει σὰν ἀθάνατες ὑπάρξεις ποὺ μόλις βγῆκαν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ κι ὅμως λαβώθηκαν κιόλας! Τότε ἀκριβῶς ζεῖ καὶ τὸ τίποτε, τὴν οὐδενία του. Τότε τὰ πάντα Χριστός! Τότε μιλᾶμε γιὰ πραγματικὴ ταπείνωση.

Πατηρ Εφραίμ Τριανταφυλλοπουλος