ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ .ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΡΑΧΩΦ

Σήμερα χαίρομαι άφάνταστα, γιατι περιμένουμε νά έλθει ένα νέο μέλος στη Μονή μας... Θά σάς παρακαλέσω λοιπόν νά προσευχηθείτε, γιά νά άνακτήσει τό πρόσωπο αύτό όλες του τις δυνάμεις πού έχασε μετά τον άγώνα νά ελευθερωθεί άπό τον κόσμο. Ό κόσμος δεν άφήνει εύκολα κάποιον νά πάει στο μοναστήρι. Ό κόσμος, άκόμη και ό χριστιανικός, άκόμη και οί άνθρωποι τής Εκκλησίας άντιστέκονται στή μοναχική ζωή. Γιά νά καθησυχάσουν τή συνείδησή τους, έπειδή αυτοί μένουν στον κόσμο, μιλούν γιά τον μοναχισμό σάν νά είναι μιά «μαξιμαλιστική-ριζοσπαστική» στάση. Αυτό όμως δεν είναι σωστό. «Μαξιμαλιστική στάση» πρέπει νά έχουν όλοι οί χριστιανοί. ’Αν συγκεντρωθήκαμε έδώ, είναι γιά νά άκολουθήσουμε την οδό του Χριστού, έν αναμονή τών έσχάτων...

Ό ερχομός του νέου αυτού προσώπου στη Μονή μας είναι γιά μάς λόγος χαράς έν τώ πνεύματι του Χριστού. Γιά τό πρόσωπο αύτό, ή έπιλογή έγινε. Καί ποιά είναι αυτή ή έπιλογή; νά άκολουθήσει τον Χριστό πού άνεβαίνει στον Γολγοθά. Αύτή ή άνάβαση στον Γολγοθά είναι ή μάχη του Χριστού γιά τον θρίαμβο τής άγάπης Του γιά όλο τον κόσμο. Είναι γνωστό ότι δεν ύπάρχει οδυνηρότερος άγώνας άπό τον άγώνα γιά τήν άγάπη του Χριστού. Έδώ ύπάρχει ένα μυστήριο: όταν οί άνθρωποι, ώθούμενοι άπό τά πάθη τους, άγωνίζονται καί ύποφέρουν μέσα στον κόσμο, εξαντλούνται καί γερνούν πολύ γρήγορα. Οί θλίψεις όμως πού ύπομένουμε σύμφωνα με τό πνεύμα του Χριστού δεν έχουν αύτό τό άποτέλεσμα. Μολονότι είμαι τώρα χαρούμενος εξαιτίας τής άφίξεώς του, μιλώ γι’ αύτό τον πόνο πού συνδέεται με τή μάχη γιά τον θρίαμβο τής άγάπης τού Χριστού. Μολονότι είμαστε μιά μικρή άδελφότητα, αύτή ή μάχη έχει παγκόσμιες διαστάσεις. Μή φοβάστε άκούγοντας αύτά τά λόγια.

Είναι παράδοξο πού, ένώ διαλέγουμε τον πόνο τού Χριστού γιά τον κόσμο, ταυτόχρονα έχουμε τήν αίσθηση ότι είμαστε πιο κοντά στον Θεό καί τήν αιώνια ζωή. Γιά νά δεχθούμε όμως άληθινά έναν άδελφό, μήν ξεχνάτε αυτό στην εποχή τους. Τονίζεται με τήν έκφραση αύτή ή άκραία ένταση μέ τήν όποια πρέπει νά ζει ό μοναχός έν αναμονή τής έλεύσεως τής Παρουσίας τού Κυρίου, ζωή μέ ένθουσιασμό, έμπνευση γιά πνευματική άσκηση, αύταπάρνηση, έργα άγάπης, θυσίας κλπ πού πολλές φορές έπαναλαμβάνω έδώ και μερικά χρόνια: ό καθένας άπό σάς οφείλει να προσεύχεται για όλα τα μέλη καί για τό σύνολο τής άδελφότητός μας. Ό καθένας άπό σάς οφείλει νά άγωνίζεται γι’ αύτή την ένότητα έν τώ πνεύματι. Πρέπει νά είμαστε ένωμένοι σάν μιά οικογένεια, όπως τά τέκνα τού Χριστού πού κοινωνούν άπό τό ίδιο Ποτήριο καί τό ’Ίδιο Σώμα τού Χριστού. Καί νά γνωρίζετε καλά ότι μέσα στη μικρή μας άδελφότητα πρέπει νά φθάσουμε στήν ύπέρβαση τής συνέπειας τής πτώσεως, πού είναι ό θάνατος καί έκφράζεται ώς έγωισμός στή συμπεριφορά τών άνθρώπων. Πρέπει νά άγωνιζόμαστε έναντίον αυτού τού έγωισμοΰ. Έχοντας ώς πατέρα τον μακάριο Γέροντα Σιλουανό, οφείλουμε νά είμαστε πραγματικά μιά μικρή οικογένεια αυτού τού μεγάλου δούλου τού Θεού.

Ό κύκλος τού μοναστηριού μας θά κλείσει γιά κάποια περίοδο. Είναι ένα πλεονέκτημα, ένα μεγάλο πλεονέκτημα νά έχουμε μιά οικογένεια ένωμένη έν πνεύματι. Αυτό όμως συνδέεται μέ την άνάγκη γιά άγώνα. Μετά τήν έκλογή του ό νέος πατριάρχης τής Ρωσίας, ό Αλέξιος ό Β', άπηύθυνε ένα μεγάλο διάγγελμα προς τον λαό καί τά μέλη τής Εκκλησίας. Εκεί άναφέρεται ότι όποιος εισάγει τήν ιδέα ότι ή έθνικότητα παίζει κάποιο ρόλο στή ζωή τής Εκκλησίας, δέν βρίσκεται στο πνεύμα τού Χριστού. Είχα πάντα τή σκέψη νά έχουμε ένα μοναστήρι μέ πολλές έθνικότητες. Ξέρετε γιατί; Διότι αν φθάσουμε νά υπερβούμε τον έθνικισμό άκόμη καί στις διαστάσεις τής οικογένειας, αύτό θά έχει άντανάκλαση στο αιώνιο είναι ώς μιά συμπαντική δύναμη. Αγωνισθεΐτε έδώ γιά νά κερδίσετε άληθινά τή σωτηρία.

Τώρα δεν έχουμε πλέον τή δυνατότητα νά δεχθούμε άλλα πρόσωπα, παρόλο πού υπάρχουν άρκετοί πού ζήτησαν νά γίνουν δεκτοί. Αναγκασθήκαμε νά τούς άρνηθούμε. Τό πιο άπαραίτητο πράγμα είναι ή ένότητα έν πνεύματι, άλλά υπάρχει άκόμη καί ή υλική πλευρά, ή οικονομική.

Γιά νά μπορέσουμε νά ύπερασπίσουμε τήν πνευματική μας έλευθερία, οφείλουμε νά κερδίζουμε μέ τήν έργασία μας τά προς τό ζήν. Αυτό γίνεται σε όλα τά μοναστήρια.

Ό,τι κερδίζουμε άπό τον έσωτερικό μας πόλεμο άντανακλάται στήν έν Θεώ ζωή μας, δηλαδή τήν αιώνια. Αγωνιστείτε έναντίον κάθε πάθους πού ύπαγορεύει στον νού άρνητικές κριτικές γιά τον όποιονδήποτε. Αγωνιστείτε έναντίον αυτού. Μή δέχεσθε τήν ιδέα πού σάς ύποβάλλει ό έχθρός, ότι ό άδελφός σας ή ή άδελφή σας είναι άδικη άπέναντί σας. Μή δέχεσθε τήν ιδέα αυτή. Νά γνωρίζετε καλά ότι όποιαδήποτε άρνητική σκέψη πού έχετε μέσα σας, άκόμη και όταν είστε μόνοι σας στο κελί ή όταν είστε όλοι μαζί μέ τούς άλλους, κάθε άρνητική κριτική προκαλεί μιά ρωγμή στον τοίχο τού πνευματικού οχυρού μας. Τό άναφέραμε καί άλλοτε. Δεν ύπάρχουν λογισμοί πού περνούν άδιάφορα. Όταν έχετε καλούς λογισμούς, θά συναντάτε τό κάθε μέλος τής άδελφότητος ώς ένα πρόσωπο άγαπητό σε σάς, άλλά αν σκέφτεσθε άρνητικά γιά κάποιον, τό πρόσωπό σας, ή ψυχική όσμή σας θά μολύνουν τήν άτμόσφαιρα καί όλα θά άλλάξουν. Όταν είναι ή χάρη μαζί μας, δεν βλέπουμε τά λάθη τών άλλων, βλέπουμε μόνο τις θλίψεις καί τήν άγάπη τών άδελφών μας καί δέν έχουμε αύτή τή διάθεση νά κρίνουμε άρνητικά.

Σάς είπα τό πιο σπουδαίο πράγμα, για να ένσωματώσετε στην αδελφότητα τό νέο αυτό πρόσωπο πού θά έλθει. Προσπαθήστε νά ενεργείτε με τέτοιο τρόπο, ώστε χάρη στην άγάπη σας, στην έμπιστοσύνη σας καί στην ειρήνη σας τό πρόσωπο αύτό νά ξεχάσει τον κόσμο. Κάποιος άπό σάς έπιστρέφοντας άπό κάποιο ταξίδι πού έκανε στην οικογένεια του είπε: «Έδώ είναι οί αληθινοί άδελφοί και οί αληθινές αδελφές μου». Καταλαβαίνετε; Έδώ έχουμε τούς άληθινούς άδελφούς καί τις άληθινές άδελφές μας.

Όταν θά έπιστρέψουν όλοι οί πατέρες πού λείπουν τώρα, θά προσπαθήσω νά έτοιμάσω τή διαθήκη μου γιά σάς, όσον άφορά τον μοναχισμό. Έγραψα κάπου πώς στήν άρχή τής ζωής μου στον Άθω, μιλώντας μέ έναν έρημίτη, περίμενα άπό αυτόν νά μου μιλήσει γιά τούς πιο ύψηλούς βαθμούς τής προσευχής. Έγώ ό ίδιος, έπειδή εύνοήθηκα άπό τή Θεία Πρόνοια νά συναντήσω ένα πνευματικό πρόσωπο του μεγέθους του Γέροντος Σιλουανού καί νά βρεθώ στά πόδια αυτού του γίγαντα του πνεύματος, θέλω νά περιλάβω στή διαθήκη μου αύτό πού έμαθα άπό έκείνον. Γιά μάς είναι άδύνατον νά άνέλθουμε σε τέτοιο ύψος. Αλλά γιά τον Θεό δεν ύπάρχει δυσκολία νά έλθει μέχρις έμάς. Έτσι, είναι τελείως δίκαιο γιά σάς νά έχετε μιά ιδέα του έσχάτου σκοπού πού επιζητούμε.

Πού βρίσκεται ή έννοια αυτού του άγώνα; Τό τέλος του Συμβόλου τής Πίστεως δίνει τήν άπάντηση: «προσδοκώ άνάστασιν νεκρών καί ζωήν του μέλλοντος αίώνος». Όταν ή αιωνιότητα είσέλθει μέσα μας, άκόμη καί ύπό τη μή τελική μορφή της, θά μπορέσουμε νά άφομοιώσουμε αύτή τήν ιδέα τής «αιώνιας ζωής». Πριν συμβεί αύτό, ό θάνατος είναι τόσο δυνατός στο σώμα μας, πού δεν γνωρίζουμε τί σημαίνει «αιώνια ζωή». Αλλά έχουμε πάρα πολλές περιπτώσεις, πού αυτοί πού πέθαναν παρακολουθούν τή ζωή μας καί έμφανίζονται κάποτε στους ζωντανούς καί τούς δίνουν κάποια ιδέα τής μετά θάνατον ζωής.

Θυμηθήτε τό περιστατικό με τήν άδελφή μου Αικατερίνη πού ένώ βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση έπανέκτησε τις αισθήσεις της γιά λίγο, πριν τελικά πεθάνει, καί είπε: «Μόλις είδα τή μητέρα καί μου είπε ότι θέλει νά πεθάνουμε όλοι με πίστη» . Δείτε το αυτό ώς μιά άπόδειξη ότι οί «νεκροί» δεν είναι νεκροί.

Στο τέλος τής ζωής μου βρίσκω τό θάρρος νά πώ κάποια πράγματα γιά μένα, άπό τήν άδελφική μου άγάπη γιά σάς. Υπάρχουν στιγμές πού ή πνευματική μας κατάσταση έχει διαμετρικά άντίθετο χαρακτήρα άπό αύτόν πού προκαλεί ή «μνήμη τού θανάτου». Οταν ή χάρη τού αιωνίου, τής αιώνιας ζωής, μάς άγγίξει, ένώ βρισκόμαστε άκόμη στήν κατάσταση των παθών, προκαλεί μέσα μας ένα αίσθημα πώς όλα όσα ζοΰμε θά τυλιχθοΰν άπό τό σκοτάδι τής αιώνιας λήθης. Στή συνέχεια όμως, τά πράγματα άλλάζουν καί ζούμε τό γεγονός ότι ό Θεός δεν δημιούργησε τον θάνατο. Στο Εύαγγέλιο ό Χριστός λέει ότι ό Θεός ονομάζεται «Θεός τού Αβραάμ, του Ισαάκ καί του Ιακώβ» . Λέγεται ότι αν Αύτός είναι ό Θεός τού Αβραάμ, τού Ισαάκ και τού Ιακώβ, αυτό σημαίνει οτι αυτοί δεν είναι νεκροί. Ό Χριστός λέει οτι για τον Θεό όλοι καί όλες είναι ζωντανοί.

[Απευθυνόμενος στήν άδελφή πού μόλις ήλθε στη Μονή]:

Ξέρετε, άδελφή, με ποιόν τρόπο θά τούς κερδίσετε όλους καί όλες. Νά προσεύχεσθε γι’ αύτούς.

Ό καθένας άπό σάς νά προσεύχεται γιά τούς άλλους άδελφούς, μήν ξεχνάτε κανέναν καί θά νικήσετε τούς γύρω σας. Χωρίς λόγια, θά άναγκάσετε τούς άλλους νά προσεύχονται γιά σάς.

Έκφωνήθηκε στα γαλλικά, στις 3 Δεκεμβρίου 1990.

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.