Γράφει ή Ελένη Κούκκου......

Γράφει ή Ελένη Κούκκου: «Το Σάββατο του Λαζάρου, άλλο σμήνος αεροπλάνων συμπλήρωσε τη καταστροφή. Ό ιερεύς [π. Αχίλλειος, στον πόλεμο τού ’40] δεν κρατήθηκε. Τοποθέτησε στον κόλπο του τη Θεία Κοινωνία και ξεκίνησε, γιά τα τμήματα τού στρατού πού τόσο σκληρά δοκιμάσθηκαν. Όταν έφθασε, δεν βρήκε κανέναν. Όλοι είχαν αποσυρθεί. Έξι μονάχα νεκροί και τέσσερεις τραυματίες κείτονταν ανάμεσα στους λάκκους, τούς όποιους είχαν ανοίξει οι βόμβες.

Πλησίασε τους τραυματισμένους με άγάπη. Οι τρεις είχαν μεγάλα τραύματα. Κοίταξε γύρω του ό ιερεύς μήπως διακρίνει κανένα. Πουθενά, ούτε ψυχή. Χωρίς καθόλου να διστάσει παίρνει τη μεγάλη απόφαση:

Ή άγάπη δεν γνωρίζει κανένα φραγμό...

Αρχίζει άπ' τον βαρύτερα τραυματισμένο. Τον σηκώνει με προσοχή και τον τοποθετεί στον ώμο του. Άναρθρα βογγητά πόνου έβγαιναν άπ' το στόμα του τραυματία. Με αφάνταστο κόπο και αγωνία τον έφερε στο σταθμό πρώτων βοηθειών, πού δεν ήταν ευτυχώς τόσο μακριά από εκεί, και τον απέθεσε σε ένα φορείο προσεκτικά.

Τέσσερεις φορές έκανε τήν ηρωική αύτή πορεία, φέρνοντας κάθε φορά και από ένα. Στήν πέμπτη θα πήγαινε να θάψει τούς νεκρούς. Τα πόδια του λύγιζαν άπ' το βάρος. Τα χέρια του έτρεμαν. Μα ή προσευχή τον δυνάμωνε...

Στο σταθμό, όμως, δεν υπήρχε ούτε γιατρός, ούτε νοσοκόμος, ούτε καν επίδεσμοι και φάρμακα. Ούτε τότε απελπίστηκε: αυθόρμητα έβγαλε το πουκάμισο του, το έσκισε σε λωρίδες, έγδυσε με προσοχή τούς τραυματισμένους, γιά να βρει τα τραύματα και το έδεσε σφιχτά, γιά να σταματήσει πρόχειρα την αιμορραγία. Άνοιξαν τα μάτια τους εκείνοι και κοίταξαν με  αγνωμοσύνη τον ήρωα-ιερέα

Μετά τη φροντίδα του σώματος προχώρησε στη ψυχή: Τούς εξομολόγησε και τούς κοινώνησε. Θερμά δάκρυα κύλησαν άπ' τα θολά, πονεμένα μάτια τους. Πέρασε περισσότερη από μισή ώρα ακόμη, όταν επιτέλους κατέφθασε ό γιατρός και οι νοσοκόμοι του σταθμού.

Όταν είδαν το ηρωικό έργο του ιερέως, κατέβασαν το κεφάλι από ντροπή. Τοποθέτησαν αμέσως τούς τραυματίες σε φορεία και τούς μετέφεραν στο νοσοκομείο».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΚΑΛΟΙ ΛΙΜΕΝΕΣ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΩΦ.