'Οταν ο π.Ιουστίνος αφέθηκε ελεύθερος από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Περιπράβα στις 14 Μα΄ί'ου 1964 δεκαέξι χρόνια από την ημέρα της συλλήψεώς του , έφυγεμε βαριά καρδιά από κει, κοιτάζοντας πίσω του τους αιχμάλωτους αδελφούς του .
Δεν τον ενδιέφερε η δική του ελευθερία , τώρα που περνούσε το κατώφλι ενός ξένου άγνωστου κόσμου .
Δεν τον ενοχλούσαν οι φρουροί , έμπλεοι μίσους και οργής για την απελευθέρωσή του .
Είχε μάθει ότι "νικητής είναι εκείνος που γνωρίζει πως να υπομένει κι όχι εκείνος ο οποίος κερδίζει " .
Είχε μάθει όχι απλώς να συγχωρεί τους εχθρούς του , αλλά και να τους αγαπά .
Τώρα εξουθενωμένος σωματικά , αλλά ανακαινισμένος πνευματικά , φέροντας πάνω του τα ίχνη των δεινών που υπέμεινε καρτερόψυχα , αδημονούσε να δει τον γέροντα Πα'ί'σιο ( Ολάρου ) .
Λίγο αργότερα η μητέρα του η οποία καθ' όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του προσευχόταν αδιαλείπτως για το γιο της , ικετεύοντας να της δοθεί παράταση ζωής μέχρι να γυρίσει εκείνος - εκοιμήθει εν Κυρίω.
Εκείνος είχε επιστρέψει τόσο αλλαγμένος από τα χρόνια του στη φυλακή , ώστε δεν μπόρεσε να τον αναγνωρίσει.
Ο π. Ιουστίνος τη θεωρούσε αγία γυναίκα και ήξερε ότι δίχως τις προσευχές της δε θα είχε επιζήσει όλα εκείνα τα τρομερά χρόνια της αιχμαλωσίας του .
Τα πράγματα πήγαιναν πάντα προς το καλύτερο γι αυτόν όταν εκείνη τον μνημόνευε και φρόντιζε να γίνονται δεήσεις και ακολουθίες υπέρ αυτού .
Π Ιουστίνος Πίρβου. Εκδόσεις 'Αθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου