《 Και όλων σας τα έτη να είναι πολλά και ευλογημένα, με τη Χάρη και την ευλογία του Αγίου Δαυίδ του Γέροντος, του Θαυματουργού, που είμαστε στα προεόρτια.
Είναι η γιορτή απόψε στον Εσπερινό και αύριο τιμούμε τη μνήμη αυτού του μεγάλου Αγίου, αυτού του ζωντανού Αγίου, που έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος
ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ,
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΥΙΔ!
Αυτού του ζωντανού Αγίου , που είναι καθημερινά, μαζί και με τον Άγιο Ιάκωβο και τον άγιο Γέροντα Κύριλλο, στη ζωή των ανθρώπων.
Σήμερα το ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, μας μίλησε για δύο ανθρώπους.
Υπήρχαν στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι.
Ο Κύριός μας , μίλησε παραβολικά για να διδάξει σε όλους μας.
Ο ένας ήταν πλούσιος, σφόδρα.
Καθημερινά ντυνόταν με τα πιο πολυτελή ρούχα, τα πιο μεταξωτά... "Πορφύραν και βύσσον, ενεδυδίσκετο"
και στο τραπέζι του, "του πουλιού το γάλα".
Δεν του έλειπε τίποτα, ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς.
Κι απ’ την άλλη, στον πυλώνα, στην πόρτα του σπιτιού του, ένας άλλος άνθρωπος , πάμφτωχος, ο Λάζαρος, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα.
Ρακένδυτος, χόρταινε από τα ψιχία των πιπτόντων της Τραπέζης ,των κυρίων αυτών.
Όταν τρώμε στο τραπεζομάντηλο μένουν κάποια ψίχουλα κι όταν τα τινάζομε από αυτά τα ψίχουλα έτρωγε ο φτωχός Λάζαρος και χόρταινε.
Το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές.
Για γιατρούς και νοσοκόμους, είχε, με συγχωρείτε, τα σκυλιά...
Πήγαιναν του έγλυφαν τις πληγές και έβρισκε κάποια παρηγοριά και ανακούφιση.
Ήρθε όμως μια μέρα - που αυτό ισχύει για όλους μας, είναι αναπόφευκτο - που πέθαναν.
Κι ο μεν Λάζαρος την ψυχή του την παρέλαβαν Άγγελοι, φαιδροί και φωτεινοί και την κατέταξαν στους κόλπους του Αβραάμ, δηλαδή στην Αγκαλιά του Θεού, στον Παράδεισο.
Ο δε πλούσιος απέθανε και ετάφη.
Εκεί τελείωσε η ζωή γι' αυτόν.
Κι όχι μόνο τελείωσε αλλά από ότι φαίνεται πήγε στα κατώτατα του Άδου.
Και δεν τον κατεδίκασε σ' αυτή την κατάσταση, την αιώνια, της καταδίκης, ο πλούτος του.
ΟΧΙ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ .
Ο Θεός μας καθιστά διαχειριστάς , στα αγαθά, τα οποία μας χαρίζει.
Κι όταν εμείς έχομε τα πάντα εν αφθονία και δίπλα μας είναι άνθρωποι που λιμοκτονούν ή που έχουν ανάγκες ποικίλες και είναι σε θλίψη και κακουχία και ταλαιπωρία κι εμείς δεν τους δίνομε σημασία, τότε αυτός ο πλούτος μας και αυτή η φιλοχρηματία μας η κακή, μας καταδικάζει.
Κι ο Αβραάμ πλούσιος ήτανε αλλά δεν έμεινε άνθρωπος που να περνούσε από τη σκηνή του και να μην το φιλοξενήσει και να μην τον φορτώσει και με αγαθά για το σπίτι του..
Όμως είναι στην Αγκαλιά του Θεού!
Και ο πτωχός Λάζαρος λένε οι Πατέρες, ότι δεν κληρονόμησε τον Παράδεισο για την πτωχία του, επειδή ήταν πτωχός, αλλά γιατί;
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΓΓΥΣΙΑ ΤΟΥ!
Τόσες ταλαιπωρίες που πέρασε δε γόγγυσε, δεν είπε ποτέ ένα λόγο κατά του Θεού, όπως έλεγε η γυναίκα του Ιώβ στον Ιώβ όταν περνούσε τις ταλαιπωρίες του και του 'λεγε:
- Πες ένα λόγο εναντίον του Θεού και τελεύτα.
Κι εκείνος της είπε :
- Σαν άφρων γυνή -άμυαλη σαν άμυαλη γυναίκα- μίλησες. Γυμνός ήρθα σ' αυτή τη γη και γυμνός απελεύσομαι.
Κύριος έδωκεν , Κύριος αφείλετο.
Ό,τι επιτρέπει το Χέρι του Θεού, όταν το δεχόμεθα αγόγγυστα είναι προς ωφέλειαν αυτής της αθάνατης ψυχής μας.
Σε μας ,άμα τύχει κάτι σήμερα , δεν έχομε αυτό υπόψη μας και δεν συγκρατούμαστε πολλές φορές και αρχίζομε και λέμε
"Γιατί σε μένα έτυχε αυτό; σε μένα που προσεύχομαι, σε μένα που νηστεύω, σε μένα που εκκλησιάζομαι, γιατί να αρρωστήσω, γιατί να πάθω αυτό;"
Λες και μια μέρα δε θα φύγομε όλοι απ' αυτή τη ζωή.
Έφυγε απ' αυτή τη ζωή, έλεγε ο άγιος Γέροντας Κύριλλος ένας άνθρωπος πλούσιος. Παρουσιάστηκε στο Θεό και του λέει :
- Κύριε ήρθα, κοίτα, τα χέρια μου είναι πεντακάθαρα, δεν τα λέρωσα με την αμαρτία.
- Καλά είναι αυτά που λες, παιδί μου, όλα καλά είναι, τα χέρια σου μεν είναι καθαρά αλλά είναι άδεια, άδεια από έργα ελεημοσύνης, φιλευσπλαχνίας, αγάπης, συγχωρητικότητος.
Δύο είναι οι δρόμοι που θα πρέπει να αποφασίσομε να επιλέξομε.
Ή τον δρόμο που οδηγεί στην Αγάπη του Θεού, στον Παράδεισο ή το δρόμο που οδηγεί, ό, μη γένοιτο, στην Κόλαση.
Αν θέλομε να πάμε στον Παράδεισο , θα πρέπει να μιμηθούμε τον πτωχό Λάζαρο στην αγογγυσία του,
στο ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ του.
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ,
έλεγε πάντοτε κι ο ιερός Χρυσόστομος παρά τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που πέρασε.
Κι ο Μέγας Βασίλειος μας λέγει ότι
όσο πιο βαθιά ταπεινώνεται κανείς απ' τις κακουχίες και απ' τις ταλαιπωρίες και δε γογγύζει τόσο μεγαλύτερη θα είναι η Δόξα στη Βασιλεία του Θεού.
Αν όμως, δε θέλομε το Παράδεισο και ακολουθήσομε και μιμηθούμε τον πλούσιο μπορεί να περνάμε καλά εδώ, μπορεί να ευφραινόμεθα όπως εκείνος, αλλά ,
αν δεν έχομε φιλευσπλαχνία,
αν δεν έχομε αγάπη,
αν δεν έχομε αρετές,
αν δεν έχομε συγχωρητικότητα
τότε εις μάτην κοπιώμεν και τότε δυστυχώς θα τύχομε και εμείς, ό, μη γένοιτο, της ίδιας μοίρας με τον πλούσιο.
ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ !
Ρωτούσε ο Γέροντας καμιά φορά
- Έχεις με κανέναν κάτι;
- Πώς να μην έχω παπά μου; πώς μπορώ να του μιλήσω αφού εκείνο μου έκανε, εκείνο μου είπε.
- Καλά κι εσύ δεν είπες ποτέ σε κανέναν κάτι; κι απ' την άλλη, το Πάτερ ημών, τους έλεγε, το γνωρίζεις; Το γνωρίζω. Για πες το μου, έλεγε, σ' εμένα που δεν το θυμάμαι.
Κι όταν φθάναν, στο σημείο να λένε
" και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών , ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών" , τους ρωτούσα :
- Για πέστε μου τι σημαίνει αυτό που λέμε στο Θεό;
- Ε, να είμαστε καλά, να έχομε καλά παιδιά.
- Μα δεν λέμε αυτό, λέμε "άφες ημίν", συγχώρεσέ μας, τα αμαρτήματα μας με την προϋπόθεση "ως και ημείς αφίεμεν", με την προϋπόθεση ότι συγχωρούμε κι εμείς τα σφάλματα των άλλων.
Αν δεν το κάνομε αυτό, έλεγε, τότε κατά τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο όταν θα λέμε "Πάτερ ημών", δεν θα εννοούμε τον Ουράνιο Πατέρα μας, αλλά θα έχομε για πατέρα μας το διάβολο, έλεγε.
Μακριά, μη γένοιτο.
Ο διάβολος είναι ανθρωποκτόνος, θέλει να βλέπει τον άνθρωπο να παιδεύεται μακράν του Θεού. Και όπως εκείνος έχασε μια για πάντα τον Παράδεισο φθονεί τους ανθρώπους με λύσσα και θέλει να τους βγάζει από το δρόμο του Θεού, για να μην αξιωθεί κανείς της Βασιλείας του Θεού.
Οι Άγιοί μας μιμήθηκαν τη ζωή του Χριστού.
Γι' αυτό ήταν ελεήμονες και οικτίρμονες. Ο Άγιος Δαυίδ που είμαστε εδώ, στην εποχή του, το 16ο αιώνα, που έφτιαξε αυτό το Μοναστήρι ήταν τόσο ελεήμων που το Μοναστήρι ονομάστηκε
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ
Και τους Τούρκους, που ερχόντουσαν φτωχοί -παρόλο που ήταν κατακτητές- τους ελεούσε και τους φόρτωνε, με συγχωρείτε, πραμάτεια στα ζώα για να τα πάνε στις φαμελιές τους. Τόσο ελεήμων ήταν.
Ο Άγιος Ιάκωβος ,πέντε δίνω, έλεγε, δέκα μου στέλνει ο Θεός. Το ταγαράκι που είχε πάντοτε άδειαζε , αλλά και πάντοτε το γέμιζε ο Θεός.
Σ' αυτό το δρόμο μιμήθηκε, βάδισε κι ο άγιος Γέροντας Κύριλλος. Άπειρη η ελεημοσύνη τους. Γι' αυτό και σήμερα, από ό,τι φαίνεται, είναι στο κέντρο του Παραδείσου, παρόλο που όπως ο Άγιος Ιάκωβος, έλεγε, ζητούσε μια γωνίτσα, "Σε μια γωνίτσα εκεί στον Παράδεισο να με βάλεις Θεέ μου", έλεγε.
Από ό,τι φαίνεται ο Θεός τους έβαλε -και τον Άγιο Ιάκωβο και τον Άγιο Γέροντα Κύριλλο-
δίπλα στον Όσιο Δαυίδ, στο κέντρο του Παραδείσου για να Τον βλέπουν πιο καλά, το Θεό και για να πρεσβεύουν μέρα-νύχτα για όλους μας.
Στη ζωή μας είναι, κάθε μέρα, κάθε μέρα, δεν είναι υπερβολή, δεν υπάρχει μέρα που να μη γίνουμε αποδέκτες των θαυμάτων των Αγίων Δαυίδ, Ιακώβου και του μακαριστού Γέροντος Κυρίλλου.
Να αυτές τις ημέρες ήρθε ο Απόστολος κι η Αθηνά απ' τα Γιάννενα. Με 6 παιδιά ασθένησαν απ' αυτήν την επιδημία του κορωνοϊού που επιτρέπει και ο Θεός για παιδαγωγία μας. Ο ένας μετά τον άλλον. Το πέρασαν με πόνους δυνατούς στο σώμα τους. Έταξαν στον Άγιο Δαυίδ, τον παρακάλεσαν να τους βοηθήσει να μη φτάσουν στα νοσοκομεία. Είχαν λαδάκι, αλείφθηκαν, ήπιαν και ω! του θαύματος, ο ένας μετά τον άλλον θεραπεύτηκαν και ήρθαν προχθές να αποδώσουν το τάμα τους και να ευχαριστήσουν τον Άγιο Δαυίδ.
Που όπως ,και ο Θανάσης ο Δήμου από τους Καθενούς, μας έλεγε και εκείνος στην εντατική ων, έφευγε για την άλλη ζωή απ' αυτή την ταλαιπωρία, απ' αυτήν την ασθένεια. Και του παρουσιάστηκαν, όπως το 'χουμε ξαναπεί και ο Άγιος Δαυίδ και ο Άγιος Ιάκωβος και του είπανε "Εμείς θα σε βοηθήσομε". Και ο άνθρωπος απέκτησε αμέσως την υγεία του.
Η Σταμάτα που είπαμε την περασμένη Κυριακή, αν θυμάμαι καλά, με τον Αντώνη, το σύζυγό της, το γιατρό, στη Λευκωσία της Κύπρου, που είχε ταλαιπωρία: ούτε να καταπιεί, ούτε να φάει, ούτε να μιλήσει κι ήταν και εκπαιδευτικός.
Μόλις προσκύνησε την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ , που ήταν την περασμένη βδομάδα, την προπερασμένη, στη Λευκωσία, στην Κύπρο μας και της δώσανε μπαμπακάκι σταυρωμένο στην Αγία Κάρα με λαδάκι, αυτό ήταν. Βρήκε αμέσως τη θεραπεία της. "Για μένα, είπε, ήρθε ο Άγιος Δαυίδ στην Κύπρο".
Η Κωνσταντίνα απ' το Μετόχι εδώ, της Ευβοίας που μένει στην Αθήνα, μας πήρε τηλέφωνο , στους Πατέρες. Δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί. Ήρθαν εδώ, τους σταυρώσαμε με την Αγία Κάρα, τους είπαμε, λέει, δυο-τρία πράγματα να κάνουν και αμέσως έμεινε έγκυος.
Εδώ ένα σημειωματάκι από τον Αναστάση και τη Χριστίνα από την Τρίπολη. «Ήρθαμε, πριν από 7 χρόνια και σας είχαμε μιλήσει για τον πόθο μας να αποκτήσομε παιδάκι. Σήμερα ήρθαμε με τα δίδυμα κοριτσάκια μας για να ευχαριστήσομε τον Άγιο Δαυίδ".
Βλέπετε στη ζωή των ανθρώπων...
Εδώ η Άννα η Μικάκου άφησε χθες ένα γραμματάκι που μας λέει για τη θεία εμπειρία που είχε στις 25 Μαρτίου του 2021 του Ευαγγελισμού:
" Την ώρα του Χερουβικού, η Αγία Τράπεζα από την πίσω πλευρά είχε λουστεί από μία γκριζογάλανη Νεφέλη. Δεν μπορούσα να δω τις πίσω μεγάλες αγιογραφίες, τόσο ήταν το φως. Μόνο τον Εσταυρωμένο έβλεπα. Θεία στιγμή ! Κάτω από το δεξί χέρι του Εσταυρωμένου, ολοζώντανος ο Άγιος Ιάκωβος, με το πετραχήλι του, με τα ιερά του, με το ίδιο γκριζογάλανο χρώμα, το χρώμα της Νεφέλης. Συλλειτουργούσε μαζί σας.
Πραγματικά ένιωσα το Μέγα Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας, όπως πάντοτε το έλεγε κι εσείς μας το λέτε, Ζωντανός Άγιος, ανάμεσά μας."
Για τον Γέροντα Κύριλλο πόσες φορές μας είπαν ότι τον είδαν σε Νοσοκομεία, όπως ο Αθανάσιος ο Δημητράκης από τα Δαμιά, η Ηρώ η Τολιοπούλου στη Βέροια, που τον είδε η ανιψιά της να είναι δίπλα στους χειρουργούς και να βοηθάει στα χειρουργεία, ή σε θαλάμους και να ευλογεί και να δίδει την υγεία στους ανθρώπους.
Όλα αυτά τί αποδεικνύουν;
Αυτό που έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος το ότι
ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ..Είναι ζωντανός ο Θεός, ζωντανή η Παναγία μας, ζωντανοί οι Άγιοί μας.
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ , ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, ΑΛΩΒΗΤΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ , ΑΔΗΦΑΓΟΥ ΚΑΙ ΠΑΜΦΑΓΟΥ ΠΥΡΚΑΙΑΣ .
Από αποκαλύψεις που έκανε ο Θεός σε Ιερέα της Σαντορίνης, σε άλλα πρόσωπα, από ομολογία του εξαποδω , μέσω ανθρώπων που έχουν αυτή την ταλαιπωρία του δαιμονισμού, προκύπτει ότι από φθόνο του διαβόλου ήθελαν να καεί αυτό το Μοναστήρι.
Όμως, όπως αποκαλύφθηκε, ο Άγιος Δαυίδ φύλακας και προστάτης στην πύλη έσβηνε τις φωτιές του Δράκοντος. Σαν Λερναία Ύδρα ήταν, λέει, αυτός ο δαίμονας έξω από την πύλη της Μονής.
Δεν τα λέμε εμείς, τα λένε οι άνθρωποι που είχαν τις εμπειρίες.
Και ο Άγιος Ιάκωβος από δίπλα και ο άγιος Γέροντας Κύριλλος, κι εκείνος, με πάλλευκες στολές. Σβήναν τη μια εστία, δέκα πεταγόντουσαν, λέει, Λερναία Ύδρα.
Αλλ' όμως η Χάρις του Θεού, της Κυρίας Θεοτόκου, οι πρεσβείες των Αγίων μας ενίκησαν το δαίμονα, ενίκησαν τη φωτιά και το μοναστήρι παραμένει ένα ανοιχτό λιμάνι στο οποίο καταφεύγομε όλοι μας - κι εμείς που μας φιλοξενεί εδώ ο Άγιος Δαυίδ - και βρίσκομε την παρηγοριά, την ίαση της ψυχής και του σώματος.
Πλούσια να' ναι η Χάρις των Αγίων μας στις ψυχές όλων σας και όλων αυτών που συμμετέχουν μαζί μας μέσα απ' το διαδίκτυο με την ευλογία του Αγίου Ποιμενάρχου μας, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων, του στοργικού πατρός Χρυσοστόμου.
Κι όλοι μαζί, όπως έλεγε ο άγιος Γέροντας Κύριλλος, σαν μια συντροφιά, σαν ένας κόσμος, να φροντίσομε να βαδίσομε το δρόμο που οδηγεί, με το ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ στα χείλη μας , στη Βασιλεία του Θεού, την οποία ευχόμεθα να κληρονομήσετε όλοι σας και όλοι μας. Αμήν! 》
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι.Μ.ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ
( Κήρυγμα στην Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ,
την 31/10/2021
https://youtu.be/NTxnIynVSfw)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου