Ήταν σούρουπο και ο ουρανός συννεφιασμένος.. έτοιμος να ρίξει
τις πρώτες του σταγόνες. Ακόμα το θυμάμαι. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ! Οδηγούσα
το αυτοκίνητο μου ανεβαίνοντας τον δρόμο προς τη Ν. Μάκρη. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί και θολώσει από το πολύ κλάμα. Ίσα που έβλεπα τον δρόμο μπροστά μου. Κάποια στιγμή μάλιστα
έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει δυνατά με λυγμό. Κάτι σοβαρό συνέβη, έτσι τουλάχιστον το είχα τότε στο μυαλό μου που με έκανε να νιώθω εγκλωβισμένη και σε ψυχικό τέλμα. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες ξυπνούσα κάθε πρωί και έλεγα: «και τι έγινε που ξύπνησα και σήμερα; Αφού δεν έχει νόημα τίποτα πλέον για εμένα». Και έκανα μετά τρεις ώρες ώσπου να πάρω την απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να παω να ξαπλώσω τελικά στον καναπέ!
Για να επανέλθω πάλι στο θέμα μας, καθώς οδηγούσα λοιπόν με θολωμένα από το κλάμα μάτια, άλλαζα τους σταθμούς στο ραδιόφωνο μήπως και βρω κάποιο τραγούδι να μου αλλάξει την τόσο κακή μου διάθεση.Ξαφνικά πετυχαίνω κάποιες ψαλμωδίες σε ένα εκκλησιαστικό σταθμό.Και είπα: «ας το αφήσω εδώ»... δεν καταλάβαινα και πολλά γιατί ουδεμία σχέση είχα με την εκκλησία και ό,τι σχετικό με αυτήν. Όμως σαν να ένιωθα πως αυτό θα με βοηθούσε. Και κάτι περίεργο συνέβη λίγα λεπτά αργότερα: άρχιζε από το πουθενά να μυρίζει μύρο παντού μέσα
στο αμάξι! Άργησα να το συνειδητοποιήσω καθώς προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν η ιδέα μου. Αλλά όχι! Όντως το μύριζα! Μα πώς; Πώς γίνεται; Αργότερα έμαθα πως αυτό θεωρείται «σημείο» που έχει συμβεί και σε άλλους ανθρώπους. Και αργότερα κατάλαβα ότι εκείνη τη δύσκολη για εμένα στιγμή, ο Θεός ήταν μαζί μου. Ήταν δίπλα μου. Με έβλεπε! Θα μου έδινε τη βοήθεια που τόσο είχα ανάγκη! Με λίγα λόγια ήταν η αρχή του τέλους της δύσκολης εκείνης περιόδου που βίωνα. Ήταν η αρχή της λύτρωσης. Ήταν η αρχή της νέας μου ζωής: αυτής που πρώτη θέση θα είχε από τότε και πέρα ο Θεός.Ως τώρα συνεχώς με λαχτάρα τον αναζητώ, του απευθύνομαι, του ζητώ να μου επιτρέψει να τον γνωρίσω καλύτερα, τον σέβομαι και τον τιμώ. Φαίνεται πως η ψυχή μου ήθελε τον Θεό από πάντα, όμως τότε επέτρεψε ο Θεός να γίνει. Αυτός μόνο ξέρει. Ξέρει τα ΠΑΝΤΑ! Αυτό μόνο που ξέρω εγώ είναι πώς από τότε η ζωή μου έχει αλλάξει. Προς το καλύτερο!
Αγιος Γέροντας Πορφύριος: «Εκεί που απελπίζεσαι, ο Θεός σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις»
Ας έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Εκείνος ξέρει. Ας αποδεχόμαστε κάθε δοκιμασία που μας δίνει. Υπάρχει λόγος. Γιατί μέσα από τις δοκιμασίες κάτι θέλει στο τέλος να μας διδάξει.Ας αφήσουμε στα χέρια του το πνεύμα μας και θα βγούμε κερδισμένοι. Και το κέρδος δεν νοείται μόνο υλικό ή ηθικό αλλά και πνευματικό. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να ανοίξει αυτό που λέμε το «πνευματικό μας μάτι». Να βλέπουμε τα πράγμα αλλιώς. Με διαφορετικό, πιο πνευματικό τρόπο.Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι τα πάντα είναι του νου και νοητικά, και μπορούμε να τα ελέγξουμε. Νομίζουμε ότι όλα τελειώνουν εκεί που η λογική και η ανάλυση σταματούν. Ότι όλα εξαρτώνται από τις δικές μας ενέργειες και μόνο.Και γι αυτό συχνά απογοητευόμαστε από τη ζωή.Η αληθινά όμως ψυχική ανθεκτικότητα ανήκει στον ιερό χώρο του εαυτού, της ψυχής και του Θεού. Αποκτάμε ψυχική ανθεκτικότητα όχι επειδή εμείς κάνουμε κάτι, αλλά επειδή ανοίγουμε να στηριχθούμε στο ιερό. Επειδή ανοίγουμε να μας στηρίξει μία πηγή την οποία δεν ελέγχουμε ούτε κατανοούμε, αλλά την οποία νιώθουμε και στην οποία ανήκουμε. Στον Θεό!
Tania Christodoulidou __Πηγή Περιοδικό Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού τεύχος Μα'ι΄ου 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου