Το δωμάτιο όπου καθόταν ο ευσεβής ήταν δίπλα στην κουζίνα και δεν είχε ρολόι, αλλά σχεδόν κάθε ώρα, και πάντα σε καθορισμένη ώρα, ερχόταν στην κουζίνα και ρωτούσε τι ώρα είναι, σαν να είχε. Δεν γνωρίζω:
- Φτιάξτο το, γλυκιά μου;
- Ναι, πάτερ, διορθώθηκε.
- Εγώ, αγαπητέ, δίνω δόξα στον Θεό, το βράδυ, και το πρωί, και τα μεσάνυχτα, και σε όλη την ώρα! Και τώρα και για πάντα και πάντα και πάντα, για πάντα και πάντα, το άπειρο του απείρου. Ααααααμιν!
Και έτσι μας υπενθύμισε ότι πρέπει πάντα να προσευχόμαστε. Μετά επανέλαβε και προσευχόταν για κάθε λογής ανθρώπους: ορφανά (ξεκινώντας από αυτούς), άρρωστους, ηλικιωμένους, ανήμπορους, φτωχούς ταλαιπωρημένους, λυπημένους, αυτούς στις εξετάσεις, τους δασκάλους και τους οι φοιτητές, οι πλούσιοι, οι αρχηγοί, οι ηγούμενοι και οι ηγουμενες, οι μοναχοί και οι μοναχές, οι ασκητές και οι ερημίτες, όσοι είναι στις πόλεις. Για όσους ταξιδεύουν με αυτοκίνητο ή με νερό και μέσω του αέρα, προσευχόταν: «Κύριε, φύλαξέ τους, να φτάσουν στα σπίτια τους, στις οικογένειές τους!».
Monahia Teodora,
Μονή Νερών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου