Φέτος το 2023 συμπληρώνονται 24 χρόνια από τότε που μαρτύρησε ο Αρχιερέας Πέτρος (Sukhonosov) / 23/06/1931 - 1999 / Στις. 28 Μαρτίου 1999, ο Αρχιερέας Πέτρος απήχθη από το ιερό της εκκλησίας στο χωριό Ordzhonikidzevskaya RepublicΙνγκουσετία. Δέχτηκε τον θάνατο για την πίστη του Χριστού στα χέρια των Τσετσένων τρομοκρατών.
Την προηγούμενη μέρα της απαγωγής είπε: «Το χριστιανικό μαρτύριο είναι ο κλήρος των εκλεκτών του Θεού».
Γεννήθηκε στην περιοχή του Όρενμπουργκ. Οι ευσεβείς γονείς Πέτρος και Μαρία μεγάλωσαν τα παιδιά τους με πίστη στον Θεό και αγάπη για τους άλλους. Από μικρός, αγαπούσε τις εκκλησιαστικές λειτουργίες και επισκεπτόταν συχνά την εκκλησία. Στην πρώιμη εφηβεία άρχισε να τραγουδάει και να διαβάζει στο κλήρο, που υπηρετούσε στο βωμό.
Πνευματικά ανατράφηκε από την παιδική ηλικία από δύο φωστήρες της Ορθόδοξης πίστης - τον αρχιερέα Fyodor (Kolesov) /+1962/ και την μοναχή Θεσσαλονίκη /+1955/, ο Αρχιερέας Πέτρος, όπως και αυτοί, δεν επέτρεπε στον εαυτό του καμία τέρψη.
Δεν έκοψε τα μαλλιά του, δεν έβγαλε ποτέ το ράσο του και υπηρέτησε με πλήρη μοναχικό βαθμό.
Όταν προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να φορέσει κοσμικά ρούχα, ο ιερέας σάστισε: «Πώς είναι; Ένας στρατηγός περπατά με στολή - τον τιμούν, αλλά στα κοσμικά δεν τον αναγνωρίζουν. Και είμαι ιερέας, εγώ εχω επίσης τη δική μου στολή, την οποία δεν θα βγάλω».
Ο πατέρας Πέτρος έγραψε στον πνευματικό του γιο: " να το φοράς πιο συχνά, για υγεία και σωτηρία. Εάν είναι ήδη αδύνατο να είσαι συνεχώς στο περιβάλλον σου. Ο Πατριάρχης Σέργιος είπε: "Η μορφή προστατεύει το πνεύμα." Ο Πατριάρχης Πίμεν κάλεσε το ίδιο .»
Το 1960 μετατέθηκε στον Ιερό Ναό της Παρακλήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου στο χωριό Sleptsovskaya, όπου υπηρέτησε για τριάντα εννέα χρόνια, ως ιερέας εξομολόγος και, από το 1982, κοσμήτορας της Ινγκουσετίας.
Πνευματικά παιδιά από την Επικράτεια της Σταυρούπολης έρχονταν συχνά να τον δουν στη Sleptsovka. (Οι κάτοικοι ονόμασαν το χωριό των Κοζάκων στα σύνορα της Τσετσενίας και της Ινγκουσετίας Sleptsovka στη μνήμη του ήρωα του Καυκάσου Πολέμου, στρατηγού Sleptsov /+1851/, που θάφτηκε στο τοπικό νεκροταφείο. Η επίσημη ονομασία είναι το χωριό Ordzhonikidzevskaya).
Οι εκπρόσωποι των αρχών τρόμαξαν από την ολοένα αυξανόμενη λατρεία του γέροντα Πέτρου, προσπάθησαν δύο φορές να τον μεταφέρουν εκτός κράτους, αλλά οι πιστοί κατάφεραν να υπερασπιστούν τον αγαπημένο τους βοσκό.
Σύμφωνα με τις ιστορίες πνευματικών παιδιών, πολλά αποκαλύφθηκαν στον γέροντα, αλλά έκρυψε το χάρισμα της διόρασης. Για τη μεγάλη του ταπεινοφροσύνη, ανταμείφθηκε με το χάρισμα του συλλογισμού.
Ο Batiushka διακρίθηκε από μια έμφυτη βαθιά κουλτούρα, η οποία βασιζόταν στην αληθινή ταπείνωση και σεβασμό για την Εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Σε όλους εκτός από τους πιο κοντινούς, στράφηκε στο «εσένα».
Ποτέ δεν έσπευσε να απαντήσει σε ερωτήσεις, προσευχόταν σιωπηλά, έχοντας μάθει το θέλημα του Θεού, απάντησε. Ποτέ δεν επέβαλε τη γνώμη του στους άλλους.
Πάντα καλούσε σε ταπεινοφροσύνη και υπομονή σε όλα τα δεινά: «Η ταπεινοφροσύνη μπορεί να νικήσει τα πάντα, με ταπείνωση και χωρίς κόπο μπορείς να σωθείς. Κανείς δεν φταίει για τους περήφανους, μην προσπαθήσετε να κατηγορήσετε κανέναν εκτός από τον εαυτό σας.
Ο Batiushka θεωρούσε το πιο σημαντικό πράγμα να είναι ταπεινός, να λέει την προσευχή του Ιησού, να μην κρίνει κανέναν και, αν είναι δυνατόν, να κάνει καλές πράξεις στους ανθρώπους.
Διεξήγαγε τη λειτουργία σύμφωνα με τοβτυπικο τής εκκλησίας μη δεχόμενος συμβιβασμούς, ειδικά όταν τέθηκε το ζήτημα της μετάβασης σε ένα νέο στυλ: «Πρέπει να τηρούμε αυστηρά τους αγίους πατέρες», είπε ο πατέρας Πέτρος.
Ακούγοντας να μιλούν για πιθανή συμφιλίωση με την Καθολική Εκκλησία, υποστήριξε: «Μόνο με την προϋπόθεση ότι αποδέχονται την Ορθοδοξία και όχι υπό τον ζυγό τους».
Κατά τη διάρκεια της προσκομιδής, ο πατέρας Πέτρος τίμησε τη μνήμη ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων, βγάζοντας ένα ξεχωριστό σωματίδιο για τον καθένα. Χρειάζονταν τουλάχιστον δύο-τρεις ώρες, οπότε για να κάνει κανείς προσκομιδή έπρεπε να έρθει στην εκκλησία γύρω στις τέσσερις το πρωί.
Μια μέρα παρατήρησε ότι ο σωρός των σημειώσεων που είχαν ετοιμαστεί για ανάγνωση βρισκόταν ασυνήθιστα, επειδή κάποιος τα μπέρδεψε. Ο πατέρας Πέτρος ήταν αγανακτισμένος: διάβασε πολλές σημειώσεις για είκοσι ή περισσότερα χρόνια, έτσι ώστε οι συγγραφείς τους να μην ήταν πια στη ζωή. Στην ανάγνωση των αναμνηστικών βιβλίων ο γέροντας είχε τα πάντα αυστηρά διαταγμένα.
Κατά τη διάρκεια του Όρθρου και της ανάγνωσης των Ωρών, ο ιερέας εξομολογουσε προσεκτικά και για πολλή ώρα. Δεν ρώτησε τις λεπτομέρειες της αμαρτίας που διέπραξες άκουγε προσεκτικά τον μετανοημένο και, αν χρειαζόταν, μπορούσε να θυμηθεί τις αμαρτίες με τη μορφή μιας ερώτησης: "Ίσως μάλωνες με κάποιον ή καταδίκασες κάποιον;"
Ο Batiushka εξήγησε υπομονετικά και ήρεμα τη σοβαρότητα του αδικήματος που διαπράχθηκε, επισημαίνοντας τις πιθανές συνέπειες. Έδωσε οδηγίες και συμβούλευσε πολύ λεπτά, φοβούμενος να πληγώσει την ανθρώπινη καρδιά και συνειδητοποιώντας ότι η αγάπη μπορεί να κάνει περισσότερα από την ακαμψία.
Ο π. Πέτρος αντιμετώπιζε με μεγάλη υπευθυνότητα όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας. Πριν από τη βάπτιση των ενηλίκων, μιλούσε πάντα μαζί τους, τους ανάγκαζε να απομνημονεύσουν τις προσευχές «Πάτερ ημών», «Μητέρα Θεοτόκου, Παρθένε, χαίρε» και «Πιστεύω».
Η ιεροτελεστία της βάπτισης γινόταν με πλήρη κατάδυση, έχοντας φτιάξει ένα ειδικό γαλβανισμένο βαρέλι με βήματα για αυτό.
Με την ίδια προσοχή αντιμετώπισε τον γάμο, νουθετεί τους συζύγους και εξηγώντας τους τις αλήθειες της Ορθόδοξης πίστης. Όλοι, εκτός από τους μουσουλμάνους, παντρεύτηκαν και βαφτίστηκαν στην ενορία του.
Ο π. Πέτρος δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν να εκπληρώσει τις απαιτήσεις της εκκλησίας. Κατά κανόνα, μη έχοντας χρόνο να φάει μετά τη Λειτουργία, έσπευσε, κατόπιν αιτήματος των ενοριτών του, να κοινωνήσει τους άρρωστους ή να κάνει μνημόσυνο. ή ήταν απαραίτητο να παντρέψει κάποιος επειγόντως, να θάψει τον νεκρό.
Για τον ιερέα, δεν υπήρχε δικός του χρόνος· έζησε για να υπηρετεί τον Θεό και το ποίμνιό του. Μετά την κηδεία των νεκρών, ο πατήρ Πέτρος συνόδευσε τους ψάλτες στο φέρετρο στο νεκροταφείο με το τραγούδι του Τρισαγίου, τελέστηκε μνημόσυνο στον τάφο.
Ο γέροντας δεν καλωσόρισε την αλλαγή τόπου εργασίας, υπηρεσίας. Δεν ενέκρινε τον ιδιαίτερο άθλο της ερημιτικής ζωής, πιστεύοντας ότι ο καθένας έπρεπε να παραμείνει μέχρι την τελευταία ώρα στη θέση του.
Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για το καθήκον του ιερέα προς την ενορία του. Ο πατέρας Πέτρος ήταν πεπεισμένος ότι ένας βοσκός δεν πρέπει να είναι μόνο μισθοφόρος, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να υπηρετεί σε μια ενορία, να μένει στο ναό, να γνωρίζει, να είναι υπεύθυνος για το ποίμνιό του και να συγγενεύει με αυτό.
Σε όσους ζητούσαν την ευλογία του για χειροτονία στην ιεροσύνη, έθεσε πάντα το ερώτημα αν ο μελλοντικός ιερέας θα μπορούσε να ζήσει στην ενορία. Διαφορετικά, συμβούλεψε καλύτερα να αρνηθεί τη χειροτονία.
Ο Αρχιερέας Πέτρος αντιμετώπιζε την απόγνωση με ιδιαίτερη αυστηρότητα, πιστεύοντας ότι ένας απελπισμένος δεν βρίσκει ελπίδα και παρηγοριά στον Θεό και έτσι Τον απαρνείται. Συμβουλεύει να συναντήσετε την απελπισία με την Προσευχή του Ιησού ή να την διαλύσετε με πνευματική ανάγνωση.
Δεν του άρεσαν οι άσκοπες κουβέντες, είπε: «Εκεί που ξεκινά η ιστορία, εύκολα προκύπτει η καταδίκη. Βλέπουμε πώς αμαρτάνει ένας άνθρωπος, αλλά δεν βλέπουμε πώς μετανοεί. Ο Κύριος του έχει ήδη συγχωρήσει τα πάντα για μετάνοια και εμείς αναλαμβάνουμε την κρίση του Θεού. Κι αν κάνουμε λάθος; Διαδώστε συκοφαντίες και πόση θλίψη μπορούμε να φέρουμε στους αθώους!».
Αν ο ιερέας προσευχόταν για έναν θλιμμένο, ο πιστός θα ένιωθε καλύτερα, θα έβρισκε ψυχική ηρεμία και θα λύνονταν τα άλυτα προβλήματα.
Ο Batiushka αγαπούσε πολύ να δεσμεύει πνευματικά βιβλία και να τα δίνει σε πνευματικά παιδιά, δίνοντας οδηγίες: «Να σέβεστε ένα θρησκευτικό βιβλίο - είναι ιερό! Είναι πολύ δύσκολο να το βρεις - φρόντισέ το!».
Από τα απομνημονεύματα της μοναχής Αναστασίας: «Κατά τον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας, το καλοκαίρι του 1995, ο ιερέας λέει ξαφνικά ότι αύριο πρέπει να πάμε σε ένα μακρινό συνοριακό φυλάκιο για να βαφτίσουμε στρατιώτες. Εκείνη την εποχή, είχε πολλά διαφορετικά πράγματα να κάνει, και απλά δεν είχε την ευκαιρία να φύγει από τον ναό...
Ήταν πολύ τρομακτικό να πάει. Φαινόταν ότι λόγω κάθε δέντρου, θάμνου, οι αγωνιστές που κρύβονταν εκεί ήταν έτοιμοι να ανοίξουν πυρ εναντίον μας. Αυτό συνέβαινε συχνά εδώ ...
Με την άφιξη του πατέρα Πέτρου, όλοι οι στρατιώτες ήταν συγκεντρωμένοι στο χώρο μπροστά από τις σκηνές και ο ιερέας στράφηκε προς τους συνοριοφύλακες με μια ποιμαντική λέξη.
Υπήρχε πολύς κόσμος που ήθελε να βαφτιστεί. Βαπτίσεις ακριβώς στις όχθες του βουνού ποταμού Assy, μέσα στο φαράγγι. Οι στρατιώτες μπήκαν στο μαινόμενο ποτάμι και ο ιερέας τέλεσε το μυστήριο του αγίου βαπτίσματος. Στη συνέχεια υπηρέτησε μια προσευχή για τη σωτηρία.
Τα ταξίδια του ιερέα στον στρατό προκάλεσαν δυσαρέσκεια στους Τσετσένους, ετοιμάζονταν να τον απαγάγουν. Μετά τον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας, το 1997, πριν από τη Λειτουργία, στην πατρογονική εορτή της Παρακλήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, έγινε απόπειρα στον πατέρα Πέτρο.
Όταν πήγε πέρα από τον φράχτη της εκκλησίας, ξαφνικά ανέβηκε ένα αυτοκίνητο. Δύο ληστές πήδηξαν από εκεί, άρπαξαν τον ηγούμενο και τον έσυραν μαζί. Ο πατέρας σώθηκε από ένα κορίτσι που τον άρπαξε με τα δύο του χέρια και ούρλιαξε.
Δύο ενορίτες έτρεξαν αμέσως και όρμησαν προς τους ληστές, άρχισαν να τραβούν τον πατέρα Πέτρο από το αυτοκίνητο, όπου οι απαγωγείς σχεδόν τον είχαν σπρώξει. Με την κραυγή από τις γειτονικές αυλές, οι Ίνγκουσες πήδηξαν έξω για να σώσουν τον «Ρώσο μουλά» από τα προβλήματα.
Οι πιστοί κατάφεραν να τον σώσουν από το αυτοκίνητο στο οποίο τον είχαν ήδη παρασύρει οι απαγωγείς. Μετά από αυτό το περιστατικό, τρεις φρουροί με πολυβόλα βρίσκονταν σε υπηρεσία κοντά στον ναό.
Ο πατέρας Πέτρος γνώριζε εκ των προτέρων τον θάνατό του. Λίγο πριν την τραγωδία, έστειλε επιστολές στους πιο κοντινούς ανθρώπους, απάντησε στις πιο ανησυχητικές και πιεστικές ερωτήσεις.
Αποκαλύφθηκε στον οξυδερκή γέρο ότι θα βασανιζόταν από Τσετσένους ληστές. Λίγες μέρες πριν την απαγωγή, μετά την κηδεία ενός ενορίτη, είπε με λύπη: «Ευτυχισμένοι άνθρωποι που θάβονται. Και τα κόκκαλά μου θα τα συντρίψει ένα πουλί…»
Εκείνη, μια από τις πνευματικές κόρες, η Μαρία, θυμήθηκε ότι ο ιερέας δεν την ευλόγησε να φύγει στις 26 Μαρτίου μετά τη λειτουργία της Κυριακής, αλλά είπε ότι θα έφευγε μόνο στις Δευτέρα 29 Μαρτίου: «Θα πας όταν γίνουν όλα... (Μόλις αργότερα κατάλαβε τι έλεγε ο πνευματικός της).
Στις 28 Μαρτίου, βιαζόμενος στην εκκλησία για τη Θεία Λειτουργία, στράφηκε σε έναν από τους στενούς του βοηθούς: «Δεν πας μακριά, αλλιώς δεν θα με δεις ούτε όταν με κλέψουν…» Την ώρα του στην επίθεση στις 28 Μαρτίου 1999, απουσίαζαν δύο φρουροί. και ο τρίτος διάβαζε εφημερίδα.
Αφού χτύπησαν τον φρουρό, τέσσερις ληστές εισέβαλαν στο βωμό, άρπαξαν τον ιερέα από τα γένια, τον έριξαν στο πάτωμα, άρχισαν να τον χτυπούν έσκισαν τα μαλλιά στο κεφάλι και από τα γένια του σε τούφες. Μετά την έσυραν από τα μαλλιά στο πάτωμα στο δρόμο.
Η γριά Ναντέζντα Αντρέεβνα έκλαψε, παρακάλεσε να γλιτώσει τον πατέρα και να τη σκοτώσει αντί γι' αυτόν, προσπάθησε να αποσπάσει τον γέρο από τα χέρια των εγκληματιών. Οι απαγωγείς πυροβολώντας στον αέρα την χτύπησαν.
Στο δρόμο, οι εγκληματίες έσπρωξαν τον ηλικιωμένο σε ένα αυτοκίνητο UAZ που περίμενε και ανέβασαν τον ιερέα.
Αργότερα, στην είσοδο του Sernovodsk, ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο ληστών βρέθηκε στην άκρη του δρόμου. Το σώμα ήταν γεμάτο αίματα. Χιλιάδες άνθρωποι προσευχήθηκαν για τη σωτηρία του πατέρα Πέτρου: στη Sleptsovka, στη Μόσχα, στο Κίεβο στον ιερό λόφο Pochaev, στην Ιερουσαλήμ και στον Άθωνα.
Αλλά ο εκλεκτός του Θεού ήταν προορισμένος να γίνει μάρτυρας για την πίστη. «Το χριστιανικό μαρτύριο είναι το πεπρωμένο των εκλεκτών του Θεού!».
Αποσπασματικές πληροφορίες είναι γνωστές για την περαιτέρω μοίρα του πατέρα Πέτρου. Φυλακισμένος σε ένα λάκκο για ομήρους, ο πατέρας Πέτρος διάβαζε τον καθημερινό κύκλο των ακολουθιών, που ήξερε από έξω, αυτό υποστήριζε την πνευματική του δύναμη.
Με τον εφησυχασμό του προκάλεσε ακούσιο σεβασμό ακόμα και στους φρουρούς που τον παρακολουθούσαν. Οι λεπτομέρειες του μαρτυρίου του πατέρα Πέτρου είναι άγνωστες.
Έξι μήνες αργότερα, ένα τηλεοπτικό κανάλι έδειξε μια ιστορία που τραβήχτηκε από Τσετσένους ερασιτέχνες: στο βρώμικο πέτρινο πάτωμα ενός σκοτεινού υπογείου βρισκόταν ένας γυμνός άνδρας, εξουθενωμένος από τα βασανιστήρια και την παρατεταμένη πείνα, στον οποίο αναγνώρισαν τον πρεσβύτερο Πιότρ Σουχονόμοφ.
Το σώμα του μάρτυρα δεν βρέθηκε ποτέ.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως και Βλαδικαυκάζ, Γεδεών, είπε για το μεγάλο κατόρθωμα του μάρτυρα για την πίστη: «Αναμφισβήτητα ο π. Πέτρος είναι θυσία για όλους εμάς που ζούμε στον Καύκασο, για όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου