«Αυτό που είναι όμορφο σε αυτή τη ζωή είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η τελευταία φορά.
Το τελευταίο «Καλημέρα!», την τελευταία φορά που άκουσες τον κούκο, τον τελευταίο καφέ, το τελευταίο φιλί στο μέτωπο του αγαπημένου προσώπου, τον τελευταίο Τίμιο Σταυρό, την τελευταία αναστάτωση, την τελευταία χαρά, το τελευταίο ποίημα, το τελευταίο βήμα, το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, η τελευταία φωτογραφία.
Ευτυχώς που δεν τα ξέρουμε όλα αυτά και έχουμε τη δύναμη ή την ασυνειδησία να πιστεύουμε τους εαυτούς μας αθάνατους μέχρι... θανάτου.
Επίσης ξεχνάω συχνά, αλλά μου κάνει εντύπωση όταν ο κόσμος μου είναι πιο αγαπητός, ένα είδος ψυχικής νηφαλιότητας και φοβάμαι ότι δεν έχω άλλο χρόνο, αν και μπορεί να έχω πολύ, πάρα πολύ. Νιώθεις ένα κενό στο στομάχι σου και σωπαίνεις για λίγο. Μέχρι να μοιραστείς τη χαρά των γύρω σου που έχουν ξεχάσει τελείως τον θάνατο, και να ξεχάσεις λίγο κι εσύ.
Όπως όλοι, έχω ένα καράβι, αλλά δεν είμαι ο κύριος των θαλασσών, μόνο υποκείμενος σε αυτές. Θεέ μου, πρόσεχε τι κύματα μου στέλνεις!».
Λουμινίτα Ποπέσκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου