Αύριο στο Ευαγγέλιο δύο τυφλοί άνθρωποι
θα εκ ζητήσουν το έλεος, την θεραπεία από τον Χριστό
μα ο τρόπος τους έχει ιδιαίτερη σημασία.....
Πως; Κράζοντας......
Ο πόνος τους γίνεται ο τονοδότης
να πιάσουμε τον ''ήχο'' τον σωστό,
να μην φαλτσάρει η φωνή της ψυχής μας......
Ο πόνος τους γίνεται το ''κλειδί του σολ'' που ξεκλειδώνει
το πεντάγραμμο μια ''άλλης'' μελωδίας.....
Μα θα μου πεις και γιατί πρέπει να ξελαρυγγιαστούμε…
Έχει θέματα βαρηκοΐας ο Θεός;
Ή μήπως χαζεύει έχοντας τον νου Του κάπου αλλού και χρειάζεται να Του τραβήξουμε την προσοχή με τις φωνές μας;
Όχι...Η ένταση δεν έχει να κάνει με τον Θεό αλλά με εμάς…..
Οι άγιοι μας όταν προσεύχονταν
κραύγαζε όλο τους το ‘’είναι’’ απευθυνόμενοι στον Θεό
γιατί ακριβώς αισθάνονταν την απόσταση
που τους χώριζε απ΄τον Θεό μεγάλη λόγω των αμαρτιών....
‘’Κύριε εκέκραξα προς σε εισάκουσον μου’’ λέμε στον εσπερινό…Έχει σημασία όχι μόνο τι λέμε αλλά και πως το λέμε…..
Το αυτί του Θεού ψάχνει πίσω από τις λέξεις να βρει
την διάθεση, τον τόνο και τον πόνο της προσευχής μας…
Ο προφήτης Μωυσής κάποτε προσευχόμενος στον Θεό
ήταν τόσο έντονη η εσωτερική φωνή της ψυχής του
που ακούστηκε φωνή απ’ ουρανού να του λέει ο Θεός
‘’τι βοάς προς με’’(’’τι μου φωνάζεις’’; )
και δεν είχε βγει απ’ τα χείλη του ούτε μια λέξη
αλλά είχαν ήδη σταλεί όλα εκείνα τα μικροκύματα
απ’ την ψυχή του που έπασχε και
τα οποία έπιασε η συχνότητα της ακοής του Θεού-Πατέρα….
Αχ να ήταν και δική μας ζωή
μια διαρκής κραυγή προσευχής προς τον Θεό......
ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΊΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου