«Ὑμεῖς ἐστέ τό φῶς τοῦ κόσμου»
θα ακούσουμε να μας λέγει ο Χριστός αύριο....
Αντιλαμβανόμαστε άραγε ότι για τα παιδιά μας
μα και γενικά για τους ανθρώπους γύρω μας
ως χριστιανοί γινόμαστε Φωτεινοί οδοδείκτες;
Κάποιοι στηρίζονται σε μας, ακουμπούν, μας εμπιστεύονται…..
Σε τι μονοπάτια τους οδηγούμε;
Που οδηγούν οι δρόμοι που τους φωτίζουμε;
Έχουμε ευθύνη…..
Η χριστιανική ζωή δεν είναι ατομική υπόθεση…..
Είναι η ζωή μας η ΄΄καλή μαρτυρία΄΄
ή μαρτυρούν δίπλα μας οι άνθρωποι μας;
Είναι η ζωή μας πνευματικά θελκτική, προσκαλεί
ή πολλές φορές προκαλεί, σκανδαλίζει;
Ξέρεις εάν υπάρχει σκοτάδι
στον κόσμο που ζούμε έχουμε και εμείς ευθύνη
που χάνουμε τον προσαΑνατολισμό μας....
Δεν ωφελεί να διαμαρτυρόμαστε
για το σκοτάδι γύρω μας
όταν δεν κάνουμε κάτι
για να έρθει και να συντηρηθεί το φως Του μέσα μας…
Και αυτό το Φως είναι εμπειρία σχέσης με τον Χριστό.
Ακριβώς αυτό ζητά Εκείνος από εμάς,
να γίνει ο καθένας μας μια εστία φωτός και χαράς.
Να σε βλέπει ο άλλος,
όπως έλεγε ο μακαριστός γέροντας Αιμιλιανός,
και να χαίρεται, να δοξάζει τον Θεό που σε γνώρισε,
που σε βρήκε στην ζωή του,
που είσαι μέρος της παρέας και της συντροφιάς του.
Οι Άγιοι Πατέρες μας, που τιμώνται αύριο, βίωσαν
αυτή την διαβεβαίωση που βγήκε
απ’ τα άχραντα χείλη του Κυρίου μας
«εγώ ειμί το φως του κόσμου•
ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία,
αλλ ἕξει το φως της ζωής»
και κοντά τους βρήκαν το Φως και τον Δρόμο τους
(τον Χριστό δηλαδή)
και όλες εκείνες οι υπάρξεις που κουράστηκαν
να σεργιανίζουν λαβωμένες και μόνες
σε σκοτεινά και αδιέξοδα μονοπάτια......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου