Γράφει ἡ Elisabeth Kübler-Ross: «Ἕνας νοσοκόμος σ᾿ ἕνα ἀπ᾿ τά σεμινάριά μου μοῦ μίλησε γιά ένα νεαρό ὁμοφυλόφιλο πού πέθαινε στό θάλαμο του νοσοκομείου.

Γράφει ἡ Elisabeth Kübler-Ross: «Ἕνας νοσοκόμος σ᾿ ἕνα ἀπ᾿ τά σεμινάριά μου μοῦ μίλησε γιά

ένα νεαρό ὁμοφυλόφιλο πού πέθαινε στό θάλαμο του νοσοκομείου. Περνοῦσε τίς μέρες του στο σκοτάδι, περιμένοντας, ξέροντας πολύ καλά ὅτι ὁ χρόνος του τελείωνε, μέ τήν ἐλπίδα πώς ὁ πατέρας του, πού τόν εἶχε πετάξει ἔξω ἀπ᾿ τό σπίτι, θά ἐρχόταν νά τόν δῆ πρίν νά εἶναι πολύ ἀργά.

Μετά, ἕνα βράδυ, παρατήρησε ἕναν ἡλικιωμένο

ἄνδρα πού διέσχιζε τό διάδρομο τοῦ νοσοκομείου

ἀργά μέ τήν ἀπόγνωσι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό

του. Παρόλο πού ἤξερε τά ἄτομα πού συνήθως ἐπι-

σκέπτονταν τούς ἀσθενεῖς του, δέν εἶχε ξαναδεῖ τόν ἄνδρα αὐτό. Διαισθάνθηκε ἀμέσως ὅτι ἦταν ὁ πατέρας τοῦ νεαροῦ ἀρρώστου. Ἔτσι, ὅταν πλησίασε τή σωστή πόρτα, τοῦ εἶπε:

—Ὁ γυιός σας εἶναι σ᾿ αὐτό τό δωμάτιο.

―Δέν εἶναι γυιός μου, ἀπάντησε ὁ ἄνδρας.

Μέ πρόσωπο γεμάτο κατανόησι, ὁ νοσοκόμος κτύπησε ἐλαφρά τήν πόρτα, τήν ἄνοιξε λίγο καί εἶπε:

—Αὐτός εἶναι ὁ γυιός σας.

Ἐκείνη τή στιγμή, ὁ ἄνδρας ἔρριξε μια γρήγορη

ματιά στόν ἀποσκελετωμένο ἀσθενῆ πού ἦταν ξαπλωμένος στο σκοτάδι. Ἀμέσως τραβήχθηκε καί εἶπε:

—Ἀδύνατον. Αὐτός δέν εἶναι ὁ γυιός μου.

Ἀλλά τότε ὁ ἀσθενής, κατάφερε να ψελλίση:

−Ναί, μπαμπά, ἐγώ εἶμαι. Ὁ γυιός σου.

Ὁ νοσοκόμος κράτησε ἀνοικτή τήν πόρτα καί ὁ

πατέρας μπῆκε ἀργά στό δωμάτιο. Στάθηκε για μιά

στιγμή και μετά κάθησε στο κρεβάτι καί ἀγκάλια-

σε τό γυιό του.

Ὁ νοσοκόμος δέν θυμόταν ἄν τόν ἄφησε καθόλου

ἀπ᾿ τήν ἀγκαλιά του.

Ἀργότερα τό ἴδιο βράδυ ὁ γυιός του πέθανε.

Ἀλλά πέθανε ἐν εἰρήνῃ καί ἀφοῦ εἶχε βοηθήσει τόν

πατέρα του νά μάθη τό πιό σημαντικό μάθημα»

Ἡ συγχωρητικότητα.