1. ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
(1ος αιώνας), ( Ματθαίος 20:1–2 ).
(Χαρισματικός - ευγενικός).
«Ο Κύριος ρώτησε τους μαθητές Του, «Ποιος λέτε ότι είμαι;» Ο Πέτρος αποκρίθηκε και του είπε: «Εσύ είσαι ο Χριστός» ( Ματθ. 8:29 ).
Κατά την αποστολική περίοδο, ο λόγος του Θεού διαδόθηκε όχι με την ημέρα, αλλά με την ώρα και το λεπτό. Οι άγιοι απόστολοι και μαθητές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: Πέτρος, Ιωάννης, Ανδρέας, Ιάκωβος και άλλοι ήταν αυτόπτες μάρτυρες του Σωτήρα. Έλαβαν από Αυτόν τη δύναμη να κάνουν μεγάλα θαύματα και στη συνέχεια, την ημέρα της Πεντηκοστής (Αγίας Τριάδας), έλαβαν και το δώρο του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή πύρινων γλωσσών.
Έχοντας λοιπόν μια τόσο ευλογημένη δύναμη μέσα τους, οι άγιοι απόστολοι μίλησαν πολύ τολμηρά και με τόλμη για τον Χριστό. Δεν φοβούνταν πλέον ούτε τους γραμματείς, ούτε τους Φαρισαίους, ούτε τους πρεσβυτέρους του λαού. Επιπλέον, δεν φοβήθηκαν τους Ρωμαίους, τους Έλληνες, τους Σκύθες - κανέναν. Επιθυμούσαν τον θάνατο ως φωτεινή γιορτή, δεν φοβήθηκαν καθόλου τα μαρτύρια και περπάτησαν σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκείνης της εποχής, κηρύττοντας με τόλμη τον λόγο του Θεού.
Ακόμη και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναρωτιέται πώς αυτοί οι 12 απλοί ψαράδες, σχεδόν ημιγράμματοι, αμόρφωτοι, μπορούσαν να φέρουν όλο τον κόσμο στον Χριστό;
«Ω, αν», αναφωνεί, «ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα δεν ήταν μαζί τους, πώς θα μπορούσαν να το έκαναν αυτό;»
«Ο ήχος τους βγήκε σε όλη τη γη και τα λόγια τους στα πέρατα του κόσμου» (Προκείμενος).
Στις αποστολικές ημέρες η δύναμη της χάριτος του Θεού έρεε σαν άφθονο, γεμάτο ροή ποτάμι. Ξέπλυνε όλη την εχθρική δύναμη που στάθηκε εμπόδιο στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Ενίσχυσε τις καρδιές των ευαγγελιστών - των αποστόλων και των μαθητών τους - με άφθαρτη δύναμη. Μπήκε στις ψυχές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, χαροποιώντας τους με τη χαρά της νεοχριστιανικής πίστης και τη γλύκα της αιώνιας ζωής.
Έχοντας το κεντρικό σημείο «συγκέντρωσής» τους στην Ιερουσαλήμ, οι άγιοι απόστολοι διασκορπίστηκαν σε όλες τις γωνιές του τότε κόσμου, φέρνοντας στους ανθρώπους τη χαρά της νέας εν Χριστώ ζωής και τη χαρά της σωτηρίας.
Έτσι, ο άγιος απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος (ο αδελφός του αγίου αποστόλου Πέτρου) βρισκόταν στα βουνά του Κιέβου. Εκείνη την εποχή (1ος αιώνας) το Κίεβο δεν υπήρχε ακόμη. Στο μέρος που βρίσκεται τώρα αυτή η αρχαία πόλη, το γρασίδι της στέπας θρόιζε και οι άνεμοι φύσηξαν.
Το Tale of Bygone Years λέει ότι ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος και οι μαθητές του έφτασαν σε αυτά τα μέρη, ανέβηκαν στα βουνά του Κιέβου, έστησαν έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό πάνω τους και είπαν: «Σε αυτά τα βουνά θα υπάρχει μια ένδοξη πόλη και πολλές, πάρα πολλές εκκλησίες».
Ήταν δύσκολο για τους αγίους αποστόλους να ταξιδεύουν σε χώρες και πόλεις, αφού εκείνες τις μέρες τα ταξίδια ήταν ασήμαντα. Δεν υπήρχαν σιδηρόδρομοι, ούτε αεροπλάνα, ούτε αυτοκίνητα, μόνο ιστιοφόρα στη θάλασσα. Κι έτσι όλοι περπατούσαν με τα πόδια, με ένα σακίδιο στους ώμους και ένα ραβδί στο χέρι. Περπατούσαν μέρα νύχτα, με ζέστη και κρύο, στη βροχή, χειμώνα καλοκαίρι. Χωριζόμενοι σε ένα και δύο, πήγαν με το όνομα του Χριστού σε ξένες πόλεις, ξένα έθνη. Ανά πάσα στιγμή βρέθηκαν αντιμέτωποι με οδυνηρό θάνατο, κίνδυνο, προσβολές, αλλά συνέχιζαν. Έδιωξαν από τη μια πόλη και κατέφυγαν σε μια άλλη. Και έτσι πάει σε όλη μου τη ζωή.
Τώρα έχουμε γίνει κάπως αδύναμοι, εξαθλιωμένοι, φοβισμένοι.
«Γιατί, πάτερ, γίναμε έτσι;» ρωτάει σαστισμένος ο μαθητής τον γέροντα.
«Παιδί», απαντά ο γέροντας, «η πίστη μας είναι αδύναμη, αλλά η λογική μας είναι πολύ δυνατή».
- Πώς να μην λογικεύει κανείς, πατέρα, όταν όλοι οι άλλοι λογίζονται;
- Αυτό είναι το πρόβλημα, γιε μου, οι απόστολοι δεν ήταν ηλίθιοι, αλλά έξυπνοι, αλλά υπέταξαν το μυαλό τους στην πίστη του Χριστού.
«Ήταν εύκολο να τους πιστέψεις», αντέτεινε ο μαθητής, «είδαν τον Κύριο με τα μάτια τους, αλλά εμείς…»
– Και είναι ακόμα πιο εύκολο για εμάς να το πιστέψουμε, γιατί εκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν πριν από εμάς. Δεν είμαστε πιο έξυπνοι από αυτούς.
- Μα, πατέρα, λένε ότι είμαστε πιο έξυπνοι από τους προγόνους μας. Οι περισσότεροι ήταν αναλφάβητοι, αλλά όλοι ξέρουμε να διαβάζουμε και να συνθέτουμε νέα πράγματα.
– Όλοι ξέρουμε να διαβάζουμε, παιδί μου, αλλά δεν έχουμε μάθει πώς να σκεφτόμαστε.
- Πώς είναι αυτό, πατέρα;
- Λοιπόν, γιε μου, για κάποιον που έχει καλό μυαλό και σκέφτεται με αυτό, τα βιβλία είναι ένα επιπλέον βάρος.
- Και πώς, πάτερ, να ενισχύσουμε την πίστη μας ώστε να είναι σαν των αγίων αποστόλων;
– Πρέπει να αγαπάμε τον Κύριο Ιησού Χριστό όπως τον αγάπησαν εκείνοι.
- Και πώς μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε, πατέρα;
– Πρώτα σταματήστε να αγαπάτε τον κόσμο, και η ίδια η αγάπη του Χριστού θα έρθει στην ψυχή σας.
Ο αδελφός λυπήθηκε. Αγαπούσε τον κόσμο και ιδιαίτερα αγαπούσε την ομορφιά της φύσης και φοβόταν ότι αυτό ήταν αμαρτία.
«Πάτερ», ρώτησε πάλι τον γέροντα, «αγαπούσαν οι άγιοι απόστολοι τη φύση;»
- Φύση; – ξαναρώτησε ο γέρος, χωρίς να το ακούσει.
- Ναι.
«Αγάπησαν, παιδί μου, γιατί μέσα στην ομορφιά και τη σοφή διάταξη της φύσης είδαν το «ίχνος» του Θεού και, σκεπτόμενοι τον Δημιουργό, συγκινήθηκαν και Τον αγάπησαν περισσότερο.
- Πατέρα, είναι αμαρτία να σκοτώσεις ένα φίδι;
- Ένα φίδι;
- Ναι, πατέρα.
Ο γέροντας χαμογέλασε με την αφέλεια του μαθητή, αλλά η ερώτηση αφορούσε την ηθική συμπεριφορά ενός χριστιανού και θα έπρεπε να δοθεί απάντηση.
– Οι άγιοι απόστολοι, πρέπει να υποθέσει κανείς, δεν σκότωσαν κανέναν. Οι ίδιοι ήταν σαν πρόβατα καταδικασμένα σε σφαγή. Όταν ο άγιος απόστολος Παύλος μάζευε ξυλόξυλα στο νησί της Μελίτης για να ζεσταθεί δίπλα στη φωτιά, ένα μεγάλο φίδι κρεμάστηκε στο χέρι του. Την πέταξε ήρεμα στη φωτιά.
- Και πώς, πάτερ, μπορούμε να μάθουμε να μην φοβόμαστε τίποτα, όπως οι άγιοι Απόστολοι;
- Όταν φοβάσαι τον Θεό για να μην Τον προσβάλεις, κανένας άλλος δεν θα σε τρομάζει.
– Είναι αμαρτία να πετάς με αεροπλάνο;
– Όταν ζούσαν οι απόστολοι, δεν υπήρχαν ακόμη αεροπλάνα. Περπάτησαν. Δεν υπήρχαν ούτε αυτοκίνητα. Και όταν έκαναν σπουδαία δουλειά με τα πόδια, τότε το κήρυγμα είχε μεγάλο καρπό. Και τώρα οι ιεροκήρυκες μας πετούν με αεροπλάνα και με άνετα αυτοκίνητα, και γι' αυτό δεν έχουν επιτυχία.
- Πατέρα, αν υπήρχαν τότε αεροπλάνα, οι απόστολοι θα πετούσαν πάνω τους ή όχι;
- Δεν ξέρω, γιε μου. Είστε πολύ περίεργος. Σας λέω, τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και περπατούσαν. Και ένιωσαν καλά και χαρούμενα. Σήμερα πετάμε πολύ γρήγορα και ψηλά, οδηγούμε αυτοκίνητα γρήγορα και άνετα, αλλά όλοι είμαστε κατά κάποιο τρόπο μαστιγωμένοι, αδιάφοροι, ανήσυχοι.
«Ναι, πατέρα», συμφώνησε ο αδελφός, «αν είχα περισσότερη πίστη, κι εγώ θα περπατούσα με τα πόδια, όπως οι απόστολοι».
- Είσαι περίεργος, παιδί μου, και το πιο σημαντικό, είσαι τεμπέλης και φλύαρος πέρα από κάθε μέτρο.
«Ναι, Πατέρα, πραγματικά είμαι τέτοιος, προσευχήσου για μένα, έναν αμαρτωλό», είπε ταπεινά ο μαθητής και υποκλίθηκε στα πόδια του γέροντα (Το Βιβλίο της Ζωής).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου