Στις εικοσι οκτώ του μηνός, μνήμη του Οσίου Πατρός μας Μωυσή του Αιθίοπα.
Λέγεται γι’ αυτόν το εξής:
«Θανών, Μωυσή, μελαψός στο σώμα,
άνθρωπος φαίνεσαι στην όψη, μα Θεός βλέπει την καρδιά.
Την εικοστή όγδοη έθαψαν τον Αιθίοπα Μωυσή».
Ο μακάριος αυτός Μωυσής ήταν Αιθίοπας, πολύ μαύρος στο χρώμα, δούλος κάποιου κοσμικού ανθρώπου. Ο κύριός του όμως τον έδιωξε, εξαιτίας της πολλής κακίας του, επειδή ήταν κλέφτης και είχε κακότροπη διάθεση.
Κάποτε, επειδή κράτησε κακία σε έναν βοσκό –επειδή εκείνος τον εμπόδισε και δεν τον άφησε να κάνει κάποιο κακό– αποφάσισε να σκοτώσει τον βοσκό εκείνον. Όταν έμαθε πως ο βοσκός βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του Νείλου, την εποχή μάλιστα που ο ποταμός είχε πλημμυρίσει, έσφιξε το μαχαίρι του με τα δόντια, τύλιξε το πανωφόρι του στο κεφάλι του και πέρασε τον ποταμό κολυμπώντας. Ο βοσκός όμως αντιλήφθηκε τον ερχομό του και, αφού άφησε τα πρόβατά του, έφυγε.
Τότε ο Μωυσής διάλεξε τέσσερα κριάρια από το μαντρί του φτωχού εκείνου βοσκού και τα έσφαξε. Έπειτα, αφού τα έδεσε με σχοινί και τα κρατούσε, ξαναπέρασε τον ποταμό κολυμπώντας. Αφού έφαγε το κρέας των κριαριών και πούλησε τα δέρματα, πήγε στους φίλους του.
Αυτά τα διηγήθηκα για τον Όσιο αυτόν, για να δείξω ότι είναι δυνατόν να σωθούν με τη μετάνοια όσοι θέλουν, ακόμη κι αν έχουν διαπράξει πριν από αυτήν χιλιάδες αμαρτίες.
Ο Όσιος αυτός, αφού συγκλονίστηκε αργότερα από κάποιο γεγονός που του συνέβη, έδωσε τον εαυτό του σε μοναστήρι και μετανόησε τόσο πολύ, ώστε πρόσφερε στον Χριστό με τη μετάνοια ακόμη και τους συντρόφους του, τους παλιούς κλέφτες.
Κάποτε, μπήκαν ληστές στο κελί του Οσίου αυτού, χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτός ήταν ο περίφημος κλέφτης Μωυσής. Εκείνος τους έπιασε και τους έδεσε με σχοινιά, με τόση ευκολία όσο θα έδενε κανείς έναν σάκο με άχυρα. Έπειτα, τους φόρτωσε στον ώμο του και τους πήγε στο Κυριακό, δηλαδή στην κοινή εκκλησία της Σκήτης, και είπε στους Πατέρες:
«Επειδή δεν μου επιτρέπεται, ως μετανοούντα, να αδικήσω κανέναν, αυτούς όμως τους βρήκα να έρχονται εναντίον μου. Τι προστάζετε να τους κάνουμε;»
Οι ληστές, όταν κατάλαβαν πως ήταν μπροστά τους ο περιβόητος και ανίκητος αρχιληστής Μωυσής, εξομολογήθηκαν, μετανόησαν στον Θεό και, αφού απαρνήθηκαν τα κοσμικά πράγματα, έγιναν μοναχοί πολύ προοδευμένοι.
Έτσι, ο Όσιος αυτός, αφού πέρασε τη ζωή του με τρόπο που άρεσε στον Θεό, κοιμήθηκε στην άσκηση, σε ηλικία εβδομήντα ετών, αφήνοντας πίσω του εβδομήντα μαθητές και μιμητές της ασκητικής του ζωής.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Να σημειωθεί ότι για τον Άγιο αυτό Μωυσή υπάρχει ελληνικό υπόμνημα, που φυλάσσεται στη Μεγίστη Λαύρα και και στο Κοινόβιο του Διονυσίου. Η αρχή του είναι:
«Όπως είναι αδύνατο το κατά την παροιμίαν…».
Επίσης, να σημειωθεί ότι περιττά αναφέρεται εδώ στα Μηναία και η μνήμη του Μάρτυρα Ακακίου του Νέου· διότι αυτή έχει ήδη γραφτεί με το Συναξάριό της στις 28 Ιουλίου.
Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου