Ό Γέροντας ευρισκόταν μονίμως μέσα στην ουράνια ατμόσφαιρα της Θείας λατρείας. Αν και στην καθημερινή του αναστροφή συμπεριφερόταν με την απλότητα, που πήγαζε από την βαθειά του ταπείνωση, όμως ό νους του, ή καρδιά του, ή όλη ύπαρξης του δεν ευρισκόταν στην γη, αλλά περιπολούσε στον ουρανό. Τα μυστικά του βιώματα κατά την Θεία λατρεία δεν περιγράφονται ούτε ερμηνεύονται, διότι στην Λειτουργία ζούσε τα παρελθόντα και τα μέλλοντα ως παρόντα και γινόταν επόπτης της «ύπεραγνώστου ώραιότητος». Ό Χριστός ήταν γι' αυτόν «ορατός», επειδή οι νοητοί οφθαλμοί του, ατενίζοντας συνεχώς προς το αρχέτυπων κάλλος του Θείου Προσώπου, είχαν γίνει θεοειδείς και είχαν άνοιχθή στην γνώσι των Θείων μυστηρίων. «Άχραντοι γάρ αι του Θεού κρύφιαι και υπέρ νούν ευώδεις ευπρέπειαι και νοητώς εμφαίνονται μόνοις τοις νοεροίς, ομοειδείς εχειν εθέλουσαι τάς κατ' αρετήν εν ψυχαίς απαραφθάρτους εικόνας» .
Πολλές φορές, λοιπόν, ενώ βάδιζε από το κελί του προς τον Ναό, ή αλλοιωμένη μορφή του έδειχνε ότι ήδη είχε αρχίσει να επικοινωνεί με τον Ουράνιο κόσμο. Έτοιμη καρδία, εισερχόταν στην ιερουργία της Θείας Ευχαριστίας και προσέφερε τον εαυτό του στον Κύριο, για να τον χρησιμοποιήσει ως όργανο των άφατων ενεργειών Του.
Τα όσα ακολουθούν είναι μαρτυρίες εκείνων, που είχαν την ευλογία να συλλειτουργούν μαζί του ή να τον διακονούν στον ιερό Βήμα επί σειράν ετών ή να τον ζουν, όταν ιερουργούσε.
Στην ακολουθία τής Αγίας Προθέσεως, όταν άρχιζε να λέγει «Ετοιμάζου Βηθλεέμ ήνοικται πάσιν ή Εδέμ», ύψωνε τα χέρια του σε ικεσία και στεκόταν ακίνητος για μερικά λεπτά. Ό ίδιος απεκάλυψε αργότερα στις αδελφές: «Εκείνη την ώρα, παρακαλώ τον Θεό να αποστείλει στην Αγία Πρόθεσι τους ιδίους Αγγέλους, που παρευρέθησαν στον Σπήλαιο τής Βηθλεέμ και δοξολόγησαν το Άγιο Βρέφος εκείνη την θεία νύκτα!» Ήταν δεν τόση ή πίστης και ή ταπείνωσης του, ώστε πράγματι απολάμβανε το μυστήριο τής Θείας ενσαρκώσεως ως να ήταν παρόν. Κάθε λόγος του τον πρόδιδε: «Με το Ετοιμάζου Βηθλεέμ..." ανοίγουν τα ουράνια και κατέρχονται οι Άγγελοι. Τότε νιώθω ότι ευρίσκομαι μέσα στον Σπήλαιο τής Βηθλεέμ κατά την ώρα τής Γεννήσεως του Χριστού!». Και άλλη φορά πάλι έλεγε: «Όταν λειτουργώ, αισθάνομαι δυο Αγγέλους να στέκονται δίπλα μου εκατέρωθεν τής αγίας Προθέσεως».
Με την βαθειά του πίστης ό πατήρ Δαμασκηνός βίωνε μέσα στην Θεία Μυσταγωγία όλα τα σημαινόμενα Θεια γεγονότα ως παρόντα. Πόσες φορές τον είχαν ιδεί οι αδελφές να υψώνει πρόσφορο και όμματα με μεγάλο δέος, σαν να ατένιζε τον Σωτήρα επάνω στον Σταυρό, και να λέγει μετά δακρύων το: «Έξηγόρασας ημάς εκ τής κατάρας του νόμου τω τιμίω Σου αίματι,..». Πραγματικά «έπασχε τα Θεια», καθώς ένεβάθυνε με τον καθαρό νους του στην μυστική σημασία των τελουμένων. Παρ' ότι επί μία πεντηκονταετία τελούσε, σχεδόν καθημερινώς, την Θεία Λειτουργία, ουδέποτε συνήθισε ούτε εκορέσθη να ιερουργεί.
Ή συγκίνησης του γινόταν ακόμη πιο έκδηλη, όταν έθυε τον Αμνό, καθώς θεωρούσε την αγάπη του Εσταυρωμένου να αγκαλιάζει όλη την κτίση. Κάτω από το βάρος τής άπειρου ευσπλαχνίας του Θεού, ή ψυχή του μετά τρόμου και αγαλλιάσεως δονείτο από κατάνυξη και ευχαριστία, συμμετέχοντας στον Πάθος του Κυρίου. Γι' αυτό και ήταν κατάκοπος μετά την Θεία Λειτουργία και ομολογούσε: «Στην Λειτουργία μπορεί κανείς να κουρασθεί μέχρι θανάτου. Ή Θεία Λειτουργία είναι αιματοχυσία μεγάλη!.. Όταν επιτελείται όπως πρέπει, προκαλείται μεγάλη αιματοχυσία μέσα στην ύπαρξη, γιατί ζούμε τα Θεια γεγονότα ως παρόντα. Πολλές φορές στην Θεία Λειτουργία, μέχρι το Ευλογημένη ή Βασιλεία, είμαι σκοτωμένος από την κούραση.
Ή συναίσθησης της αγάπης του Θεού και της άμαρτωλότητός μου, σκοτώνει. Όταν, όμως, αρχίζει το μυστήριο της Ευχαριστίας, της δοξολογίας του Θεού, ή κόπωσης φεύγει. Ζούμε τότε άλλες καταστάσεις των συλλειτουργών μας Αγγέλων... Ζούμε την παρουσία της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγίων και ολοκλήρου της Εκκλησίας. Όλοι μαζί ευχαριστούμε και δοξολογούμε τον Δωρεοδότη Τριαδικό Θεό».
ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου