Και
τί άπαντά ό Θανάσης Βέγγος; «’Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι
ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δυο χέρια. Αυτά πού θα σε αγκαλιάσουν,
θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε
χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν.
Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις».
Σου
εύχομαι, γνωστέ και άγνωστέ μου συνταξιδιώτη, να βρεις τα στοργικά χέρια και την
τρυφερή αγκαλιά πού θα σε γεμίζει. Σκέψου όμως μήπως αξίζει να γίνεις εσύ ή
τρυφερή αγκαλιά με τα στοργικά χέρια; Αν συμβεί αυτό και στο βαθμό πού θα συμβεί,
τότε θα είναι πιο εύκολο να συναντήσεις τα χέρια και την αγκαλιά πού ψάχνεις.
Σου
εύχομαι, γνωστέ και άγνωστέ μου συνοδοιπόρε, αντί να απορείς για το ότι δεν σε αγαπούν,
αντί να παραπονιέσαι ή να απαιτείς να σε αγαπήσουν, να γίνεις εσύ άξιος να αγαπηθείς.
Και τότε θα ανοίξει αβίαστα ό δρόμος για να σε αγαπήσει και να σε αγκαλιάσει τρυφερά
και ό άλλος.
Σου
εύχομαι ολόψυχα, αγαπητέ αναγνώστη, να βρεις το καίριο και το σημαντικό
έγκαιρα, και όχι στο τέλος της ζωής. Για να μην σαρκωθούν και στο πρόσωπό σου τα
λόγια του ποιητή:
«Λυπούμαι
γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω
ούτε μια στάλα ».
Γ. Σεφέρης, «Μυθιστόρημα ΙΗ'», στο Γιώργος Σεφέρης,
Ποιήματα, Ίκαρος, 1989.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. ΙΑΚΩΒΟΣ ΜΑΡΤΙΔΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου