Το κοινό σημείο συνάντησης μοναχών και λαϊκών θα μπορούσε να είναι η υπομονή και η αναφορά όλων των ζητημάτων στον Θεό. Δεν είναι όμως, κυρίως διότι όσοι ζούμε στον κόσμο δεν έχουμε υπομονή ή στην καλύτερη περίπτωση έχουμε μια ανάμειξη υπομονής και γκρίνιας. Δεν είναι ότι οι του κόσμου δεν έχουμε προβλήματα - κάθε άλλο. Μια οικογένεια συνήθως έχει πολύ περισσότερα προβλήματα απο ό,τι ένας μοναχός. Αλλά είτε πιστεύουμε ότι κάποτε αυτά θα εκλείψουν είτε θυμόμαστε τον Θεό αποσπασματικά και σπασμωδικά. Αν αναφέραμε όλη τη ζωή μας στον Θεό, με αφορμή ακριβώς τα τόσα προβλήματα, δεν θα υπήρχε απόσταση μεταξύ μοναχικής και έγγαμης ζωής, τηρουμένων πάντα των διαφορετικών όψεων αυτών των δύο δρόμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου