Στο Πανεπιστήμιο της Εκκλησιάς....

 

Στο Πανεπιστήμιο της Εκκλησιάς....

Εγώ τότε που σκεπτόμουν να φτιάξω το μοναστήρι το γυναίκειο πολλές σκέψεις επερχόντουσαν στο νου μου. Παρά πολλές πιο σπουδαία σκέψη μου ήταν να μαζέψω μερικές αδελφές μοναχές και να είναι όλες κοντά μου να με αγάπανθε εν Χριστώ και να τις αγαπαω εν Χριστώ.

Θα ήθελα όλες να είναι μοναχές αληθινές να εχουνε πνεύμα μοναχικής ζωής χωρίς ζήλειες χωρίς τέτοια πράγματα που συνήθως έχουν οι γυναίκες. Να έχουν αγάπη μεταξύ τους και τάξη. Επίσης θα ήθελα να κάναμε κι ένα εργόχειρο μια τέχνη που να κρατεί δυο τρεις ώρες την ημέρα τις πρωινές.

Το κέντρο του βάρους όμως θα ήθελα να το ρίξουμε στο πανεπιστήμιο της Εκκλησιάς. Κι εννοώ στους ύμνους κανόνες μεσονυκτικα μεσωρια ψαλτήρι παρακλητική μηναίο θεοτοκαριο τριώδιο πεντηκοσταριο. Ήθελα να τα διαβάζομαι όλα ει δυνατόν όσα γράφει το τυπικό. Και τα ψαλτήρια να τα διαβάζομαι ακόμη πριν το μεσημέρι για οικονομία. Να μην τα διαβάζουμε την νύκτα και κουράζονται οι αδελφές. Η αφοσίωση η απασχόληση με τους ύμνους και τα αναγνώσματα είναι μεγάλο πράγμα για εμένα πολύ μεγάλο διότι αγιάζεται ο άνθρωπος χωρίς να το καταλάβει.

Αποκτάει και αγάπη και ταπείνωση και όλα ακούγοντας των αγίων τα λόγια του μηναιου της παρακλητικής κ.λπ.

Να ενδιατρίψουμε εκεί. Αυτό πρέπει να είναι καθημερινό εντρύφημα μας μέσα στην εκκλησία. Και μετά πάλι καθημερινός σε μια ώρα προ του φαγητού η το απόγευμα να καθίσουμε μια ώρα η μιάμιση και να διαβάζομαι από τους μεγάλους πατέρες.....καταλάβατε;?

Το απόγευμα ανάγνωση πάλι όλοι μαζί. Και στο κελί πάλι ορισμένη ώρα. Πρέπει να γίνει ωράριο.

Πολλοί έχουν μια συνήθειας ορισμένη ώρα καλεί η καμπάνα τρεις φορές και επί δέκα λεπτά όπου και να βρίσκετε κανείς γονατίζει και λέγει το Κύριε Ιησού Χριστέ. Είναι δύσκολο αυτό στην πράξη. Όμως ξέρετε τι ωραίο είναι να ποτίζεις τον κήπο και μόλις ακούσεις την καμπάνα να γονατίζεις;?

Η οι πάντες να βγαίνουν έξω και να γονατίζουν εν σιωπή ;

Δηλαδή να λέμε δέκα λεπτά έντονα το Κύριε Ιησού Χριστέ όλοι μαζί όπου κι αν βρισκόμαστε σαν ένας άνθρωπος να ενουμεθα στη νοερά προσευχή με τον Χριστό και μετά να συνεχίζεται η εργασία.

Πρέπει να γίνει σχολή δεν γίνεται αλλιώς....

Σχολή; ξέρετε τι θα πει σχολή ;

Να έχουμε ενδιαφέρον. Δεν μπορούμε να κοιμόμαστε. Κι αγράμματοι κι ότι να είσαι θα έρθεις εκεί στην ανάγνωση. Μια δυο τρεις πέντε δέκα θα ξυπνήσεις. Ε!! σιγά σιγά θα μάθεις το Πάτερ ημών...το Πιστεύω.

Θα έχεις μια άλλη αδελφή να σου δείχνει. Σε ένα δυο τρία χρόνια πρέπει να μάθεις. Θα ήθελα όμως να διαβαζανε όλες ωραία δηλαδή καθαρά και με την καρδιά τους.....

Εδω ο γέροντας Πορφύριος μας δίνει ένα μοναχικό πρόγραμμα και μας οδηγεί με την χάρη του σε μιαν πνευματικην οδον.....τώρα μάλιστα που αναγκαστικά οι αδελφοί μας λαϊκοί εγκλείστηκαν στους οίκους τους και έχουν την διάθεση της ώρας άπλετη μπροστά τους είναι ευκαιρία να ομοιάσουν τους μοναχούς και τα σπιτάκια τους να γίνουν μικρά μοναστηράκια όπου με την προσευχή την ταπείνωση την υπακοή θα έλθει η πολυπόθητη μετάνοια και θα μας λυτρώσει ο Χριστός μας από την μάστιγα  της αρρώστιας του κορονοιου....

Ακόμη να γνωρίζουμε πως τώρα κάνουμε τον κανόνα μας γιατί ξεφύγαμε κατά πολύ και έτσι ο Καλός Θεός μας παιδαγωγεί....επιτρέπει να κλείσει το στόμα μας με την μάσκα  γιατί εύκολα η γλώσσα μας λέει και τσακίζει κόκκαλα και το κακό αρχίζει από αυτό....

Αν πρέπει όπως λέει ο γέροντας να αγαπούμε να βλέπουμε τον αδελφό με ιλαρότητα θα πρέπει πρώτα να ενσκήψουμε μέσα μας να δούμε σε τι χάλια βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι και ο χρόνος της ζωής μας να δαπανηθεί μήπως και γίνουμε καλύτεροι....όπως μας θέλει ο Θεός....και κερδίσουμε τον Παράδεισο.....αμήν...καλόν αγώνα....

Ιερόν Ησυχαστήριον Ἁγίου Πορφυρίου Γέρακα Ξάνθης