Μια Ιστορία αληθινή λέει ο παπά Αθανάσης !

Ποιόν ήρωά της να ασπαστείς , ποιόν να πρωτοθαυμάσεις!

Αιμιλιανός , Γεώργιος  , και του Εφραίμ τεκνία !

Πώς ζωντανεύουν τ όνειρο ,λαβαίνουν  τα ηνία .

Αγίας Σιών ο Γέροντας , ψυχή σαν αγιοκέρι

Μνήμες παιδιών που  ασπάζονται Μαγδαληνής το  χέρι .

 Απόδειπνο , Χαιρετισμοί φωτίζονται καθάρια ,

Των εορτών της Σίμωνος μπρος στα προσκυνητάρια .

Ξανά καθισμένοι στο αρχονταρίκι της Σιμωνόπετρας . Και ο πατήρ –Αθανάσιος  μαζί μας , συνεπής στο καθημερινό του διακόνημα . Βάζω λογισμό αν θα τα καταφέρει και τούτη την πολλοστή φορά να μας συναρπάσει . Δεν έχει αλλάξει η ιστορία , δεν προστέθηκε κάτι το νέο . Τα ίδια θα μας πει . Τα έχουμε ξαναακούσει τόσες φορές . Ξεκινά να μιλά . Σπάνιο το χάρισμά του . Ανεπιτήδευτα εκφραστικός , παραμυθητικά  αληθινός . Και πάλι μαγεμένοι τον ακούμε να διηγείται την θαυμαστή αλήθεια της λατρεμένης του μονής . Όλα ξανά ζωντανεύουν μπροστά μας . Ο αστροθεάμων Όσιος υπακούει στην εντολή της  Παναγίας , η αλησμόνητη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων , οι μάστορες , ο πάτερ Ησαϊας που κρεμνίζεται στον γκρεμό από 85 μέτρα  και σηκώνεται όρθιος κρατώντας το κέρασμα , οι μπαρμπαρέζοι πειρατές, η μετάνοιά τους , η πίστη ,οι ευεργέτες , οι καταστροφές , η φωτιά που πάντα θα τρομάζει την αδελφότητα . Και πάλι συγκινείται μόλις προφέρει τους στίχους από την ακολουθία του Οσίου : Πάτερ Σίμων η μονή σου θαύμα παγκόσμιο οράται ! Μας φαίνεται τόσο απίστευτο .

 

 Σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια ζει το θάμα . Κι όμως μοιάζει σαν να το ακούει κι αυτός για πρώτη του φορά . Τον ρωτάμε για τον Γέροντά του Αιμιλιανό . –Ο Γέροντας ετοιμάζεται για την Άνω Πατρίδα …  -Όλοι οι μεγάλοι Γέροντες έτσι φεύγουν , μαρτυρικά …μας λέει και σιωπά . Χαρμολύπη αυλακώνει το πρόσωπό του . –Θυμάμαι παιδιά όταν ήμασταν όλοι στο Μέγα Μετέωρο  και ψάχναμε να βρούμε ένα μοναστήρι στην Ελλάδα για να εγκατασταθούμε και να ησυχάσουμε από το πολύβουο που δεν μας ανάπαυε  .

 

- Ήταν στα τέλη του 1972. Μόλις είδαμε φωτογραφίες από την Σιμωνόπετρα  που έμοιαζε τόσο με τα μετέωρά μας , ενθουσιαστήκαμε όλοι . Όλοι εκτός από τον Γέροντά μας Αιμιλιανό .–Εκεί να πάμε Γέροντα ! του λέγαμε .   -Μην ενθουσιάζεστε παιδιά μου  , είναι πολύ δύσκολα , έχει ερημώσει το Μοναστήρι τόσον καιρό .  –Όχι Γέροντα θα τα καταφέρουμε , εκεί  να πάμε !

 

Πήρε …πληροφορία ο Γέροντας και τελικώς ήρθαν . Είκοσι  μοναχοί και ο πάτερ Αιμιλιανός . Μόλις ανέβηκαν και μπήκαν στην είσοδο τους κυρίευσε πανικός με την εγκατάλειψη  !  -Πόσο ξαφνιαστήκαμε τότε !! Και ο Γέροντας καλοκάγαθα γελούσε και μας έλεγε : Σας τα είχα πει δεν σας τα είχα ;

 

-Αυτό όμως που θυμάμαι περισσότερο από εκείνη την πρώτη μας μέρα εδώ , είναι ένα Γεροντάκι γύρω στα 90 από τα 7  , ιδίας ηλικία περίπου που με λαχτάρα μας περίμεναν. Μόλις μας αντίκρισε, πήγε κατευθείαν στο καθολικό στον Άγιο , γονάτισε και με δάκρυα στα μάτια  του λέει :- Άγιε μου έναν νέο μοναχό σου ζήτησα και εσύ μου έστειλες είκοσι καλογέρια  !! Έτσι ήταν η κατάσταση τότε στο Όρος παιδιά … Ερημωμένες οι περισσότερες μονές . Μα η Παναγία δεν εγκατέλειψε το περιβόλι της . ‘Εστειλε πρώτα τον Άγιο Παϊσιο στην Σταυρονικήτα και έτσι ξεκίνησε να ξανααποκτά πνοή  το Άγιο Όρος ! Ήρθε έπειτα ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεῒτης  και επάνδρωσε με την ακολουθία του   πολλά μοναστήρια . Την Φιλοθέου , την Κωνσταμονίτου , τη Διονυσίου , την Ξενοφώντος , την Καρακάλλου . Εκείνες οι μονές με τη σειρά τους στελέχωσαν πολλές υπόλοιπες , ο Γέροντας Χριστόδουλος πήγε στο Κουτλουμούσι , ο παπά Γιώργης ο Καψάνης στην Γρηγορίου ,ο Εφραίμ στο Σεράι πιο πρόσφατα …

 

 

 

Το ζωντανό θαύμα της ανασύστασης του Αγιορείτικου Μοναχισμού μπροστά μας  .Το γλαφυρό και γεμάτο από σεβασμό και ευγνωμοσύνη ύφος  του χαρισματικού παπά -Αθανάση , μας έκανε να συναισθανθούμε τον ασίγαστο μόχθο και την αστείρευτη υπομονή  των εργατών του Αθωνικού αμπελώνα .Δεν λογάριασαν  όπως πάντα με βάση τη λογική , μα την καιομένη τους καρδιά . Οι τόσο αγιασμένες και Θεοφώτιστες μορφές άνωθεν επιτετραμμένων  , έδωσαν την σημερινή απαράμιλλη μορφή στον κλήρο της Δέσποινάς  τους . Σιγά –σιγά ο Κύριος του θερισμού , τους καλεί κοντά του,  για να τους αποδώσει τα …συμπεφωνημένα .  Άξιος ο μισθός τους !

 

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει έξω ! Ο πάτερ Αθανάσιος άρχισε να μας ρωτά για τους τόπους καταγωγής μας . Σαμιώτες , Αιγιώτες , Αργολιδείς , Μανιάτες και ένας ευλογημένος παππούς από την Αγιάσσω της Μυτιλήνης , ο κυρ-Παναγιώτης . Μας ενθουσίασε όλους με το σφρίγος και την θέλησή του για αληθινή ζωή . Μετρούσε ήδη πάνω από 30 χρόνια Αθωνικών περιπλανήσεων . Μόνος του ταξίδεψε ξανά για να προσκυνήσει τα σεβάσματα των Αγιορειτών. Θυμάται τις τόσες φορές και συγκινείται . Τώρα στα 86 του έχει έναν επιπλέον λόγο να έρχεται . Θέλει να δίνει στους Πατέρες το όνομα της λατρευτής του συμβίας , της κυρά Ευγενίας που ταξίδεψε για τα άνω σκηνώματα πριν από 3 χρόνια . Στην ψυχή του

 

 

 

Στο χέρι του μόνιμα κρεμάμενο ένα κατοστάρι κομποσχοίνι  με δάκρυα και μνήσθητι πλεγμένο. Περιμένει ο γλυκύτατος παππούς  την γεμάτη Φως αληθινό αντάμωσή τους .

 

Το να μην συγκινηθείς στο Όρος με τις ιστορίες που ξετυλίγονται όλως απρόοπτα  μπροστά σου είναι στ αλήθεια  δύσκολο . Είναι μια καλή δοκιμασία , ένα τεστ… κινήσεως για την πολλάκις βαλτωμένη μας καρδιά. Θυμάται ο Γέροντας Αθανάσιος μια επίσκεψη των Σιμωνοπετριτών μαζί με το χέρι της Αγίας Μαγδαληνής στα τόσο ευλογημένα μέρη της Αγίας Σιών , της Αγιάσσως δηλαδή της Μυτιλήνης . –Ήταν ένα μικρό παιδάκι και μόλις φίλησε το χέρι της Αγίας μας  , σαν να το χτύπησε ρεύμα ! Άρχισε να φωνάζει στους γονείς του: Τσέει το σέρι , τσέει το σέρι , έλεγε συνέχεια ! Με την καθαρή του καρδιά ομολόγησε το διαρκές θαύμα της θερμοκρασίας σώματος που έχει το χεράκι της Αγίας μας !

 

–Αντε παιδιά να πάτε να ξεκουραστείτε τώρα ! Να έχετε όλοι σας την ευχή του Κυρίου και της Παναγίας μας ! Τρείς και μισή αρχινάνε η ακολουθίες !

 

 

 

Η Σιμωνόπετρα τη νύχτα είναι τόσο ταιριασμένη με του ουρανού το μεγαλείο . Αστέρι ολοφώτεινο , αειφανές , ακτινοβόλο , καλεί τις ψυχές σε προσευχή, σε αγρυπνία υπέρ του σύμπαντος κόσμου . Επιτακτική μα και εύλαλη η σιωπή όταν την αγναντεύεις από πιο ψηλά . Στο παγκάκι του Γέροντος Ελισσαίου στεκόμαστε και θαυμάζουμε . Ύστερα κατηφορίζουμε λίγο για το σπηλιαράκι του Αγίου Σίμωνος. Κεράκια καθαρά αναμμένα στέλνουν προσευχές ψηλά δια πρεσβειών του Αγίου Προστάτη . Προσθέτουμε και εμείς τα δικά μας . Ένα μικρό βιβλιαράκι με το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας φωτίζεται γλυκά και μας φωτίζει . Δυο προσκυνητάρια ενώπιόν μας . Ένα με την εμφάνιση της Παναγίας μας στον Άγιο και ένα με την εικόνα της Γεννήσεως του Κυρίου .                                                                          

 

Οι 2 μεγάλες εορτές στον ζηλευτό χειμώνα των Σιμωνοπετριτών με το κοινό  ακοίμητο καντήλι τους , γυρίζουν και πάλι τον χρόνο πίσω . Στο μόλις χθες του Κυρίου , στο δικό μας  : τω καιρώ εκείνω,  που συνταράσσει τις ψυχές.

 

Μεσονυκτικό στο μικρό καθολικό . Οι αφιερωμένες ψυχές που φωτίζουν το πηχτό σκοτάδι . Η φλόγα ενός κεριού που πάντα θα αρκεί για να λάμψει ο Παντεπόπτης .Νύχτα αγιασμένη , της προσευχής η ζέση .  Βήματα αέρινα , κινήσεις όλο αρμονία και ταπείνωση , μάτια ορθάνοιχτα, καρδιές νήφουσες και καρτερούσες . Δεν διακόπτεται ποτέ ο αγώνας .  Έρχεται πάλι ο Νυμφίος . …Ανάστα ψυχή μου , μη δώης εις σάλον τον πόδα σου , μηδέ νυστάξη ο φυλάσσων σε. Στο πλάι μου ο  κινέζος στην καταγωγή μοναχός Ησαϊας . Η Σιμωνόπετρα που με τα αγγελικά φτερά του Πατρός Αιμιλιανού ταξίδεψε και ταξιδεύει  στα πέρατα της οικουμένης . Πάντα τον μνημονεύει ο Παπάς που λειτουργεί στα ιερά πανίερα της Σίμωνος . Πρώτα εκείνον , τον πατέρα τους και ύστερα τον Γέροντα Ελισσαίο.  Δεν ξεχνούν ποτέ την αγιασμένη του μορφή .

 

Θυμάμαι τον πατέρα Πλακίδα Ντεσέιγ  τον Σιμωνοπετρίτη ,  Γάλλο Ιερομόναχο πρώην Καθολικό Μοναχό  , καθηγητή Πανεπιστημίου,  που γνώρισε την αλήθεια της Ορθοδοξίας με την βοήθεια του Γέροντα Αιμιλιανού , βαπτίστηκε και χειροτονήθηκε στην Πέτρα και πλέον διηγείται την θαυμαστή πορεία του στην μόνη αληθινή πίστη εκεί στην Γαλλία , όπου μεταφέρει τις πατερικές διδαχές και τα θεμελιώδη δόγματα της αυθεντικής Χριστιανοσύνης , της γεμάτης από ανόθευτη αλήθεια και Ανάσταση    . Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα τέτοιας μεταστροφής στην Ορθοδοξία . Αστείρευτη πηγή τους  ο Αγιορείτικος Μοναχισμός. 

 

Προκαλώ  από την άλλη τον εαυτό μου να σκεφτεί , αλλά και όποιον τώρα διαβάζει τούτα τα φτωχά λόγια,  να μου αναφέρει έστω μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού , περιστατικά  συνειδητής μεταστροφής Ορθοδόξων Μοναχών ή και Λαϊκών στην απόλυτη πλάνη των Λατινοφράγκων. Είναι τόσο ακατόρθωτο όσο το να συναντήσεις το Άγιο Πνεύμα σε μια μη Ορθόδοξη  Εκκλησία , απλά αδύνατον δηλαδή.

 

Για την Θεία Λειτουργία κατεβήκαμε γύρω στις 5  στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου . Στ αραβικά το σύμβολο της Πίστεως και η Κυριακή προσευχή από τον Σεβασμιώτατο. Όλες οι φορητές εικόνες από το καθολικό βαλμένες υπέροχα στον  στενό πρόναο  .Ουρανός πολύφωτος,  ασύνορος  !  Παίρνουμε  αντίδωρο και πίνουμε  Αγιασμό από το κοινό κουπάκι . Λίγες  σταγόνες του , νίβουν το  πρόσωπό μου . Μα οι αμαρτίες ζητούν να πλυθούν με μια σταγόνα δάκρυ … Αυτό συνεχίζουμε να λαχταράμε  και σε τούτη την ευλογημένη περιπλάνηση .

 

 

 

 Πρωινό της δεύτερης μας μέρας στο Όρος . Στο αρχονταρίκι της Σίμωνος ,  πίνουμε καφέ και συζητάμε με αγωνία το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουμε . Μας προβληματίζει κάπως ο βροχερός καιρός. Προορισμός μας οι Καρυές και η σκήτη του Αγίου Ανδρέα .Ο κυρ –Παναγιώτης,  ήρεμος απολαμβάνει μια κούπα με  τσάι  που ολοπρόθυμα ο αρχοντάρης του ετοίμασε μόλις του το ζήτησε . –Για πού είστε σήμερα κυρ-Παναγιώτη ; τον ρωτάμε . –Όπου θέλει ο Θεός! μας απαντά . -Αν δεν μπορέσουν να με φιλοξενήσουν εδώ άλλη μια μέρα, τότε βλέπουμε … Παίρνουμε μάθημα γαλήνης και πίστης  απ την απάντησή του και αποφασίζουμε να χωριστούμε σε ομάδες . Εμείς , με τον Γεώργιο και τα σακίδια όλων  ,  θα περιμέναμε το λεωφορειάκι της μονής για Δάφνη και ο Θεοδόσιος με τον Παναγιώτη , λόγω έλλειψης θέσεων  , θα οδοιπορούσαν για μίαμιση ώρα περίπου  από το αμαξωτό κατηφόρι για να μας συναντήσουν . Ξέρουμε πως δεν υπάρχει καμιά απόφαση στο Όρος που να μην έχει θετικό πρόσημο στο αποτέλεσμά της . Έτσι , μαζί με τον Γεώργιο στην σχεδόν μία ώρα που μας έμενε , κάναμε έναν μικρό περίπατο στις αυλές-εργοτάξιο  του μοναστηριού που σιγά –σιγά τελειοποιείται .

 

Μας συναντά ο γνωστός και αγαπημένος μας μοναχός Α. Συναρπαστική πάντα  η συζήτηση μαζί του .  Σημειωτέον , ότι όλη την προηγούμενη μέρα τον αναζητούσαμε παντού ανεπιτυχώς. Κουβαλά δυο μεγάλα μπιτόνια με νερό . Το καθένα πρέπει να ζυγίζει πάνω από είκοσι κιλά . Πηγαίνει για πότισμα πολύ πιο ψηλά  απ το μοναστήρι . Ευγενικά δεν δέχεται να τον βοηθήσουμε . Άσκηση σώματος και ψυχής παντοιοτρόπως . Γράφουμε ονόματα σε ένα  χαρτί και του τα δίνουμε .- Γράψτε κι άλλα παιδιά , αφού κόψατε  τόσο χαρτί , έχει μείνει πολύ κενό ! Και έπειτα κόβονται άδικα τα καημένα τα δεντράκια ….μας λέει κι όλο γελά από καρδιάς . Όλα σημαντικά , όλα λογαριάζονται εδώ  , με πρώτη βέβαια την ψυχή ! Αποχαιρετάμε την τόσο φιλόξενη Σιμωνόπετρα . Κάθε φορά η ίδια ευχή δυνατή μέσα μας καθώς ξεμακραίνουμε. Μοιάζει κοινότυπη , μα δεν μπορεί να λείψει από τα χείλη  κανενός,  απ΄όσους  αξιώνονται να βρεθούν  εδώ πάνω : Να ξαναρθούμε σε τούτο το ολοζώντανο θαύμα