Παραβολή
Σκοτεινό φθινοπωρινό πρωινό. Μια γυναίκα περπατά στο
πάρκο και μιλά δυνατά. Οι άνθρωποι την αποφεύγουν: ποιος θέλει να αντιμετωπίσει
έναν ψυχιατρικό ασθενή; Νιώθω άβολα, αλλά οι δρόμοι μας διασταυρώνονται.
Ξαφνικά βλέπω ένα καθαρό βλέμμα. Χαμογελάει και εξηγεί:
- Τρομακτικό - έτσι προσεύχομαι δυνατά!
Εδώ χαμογελάω κι εγώ. Θυμάμαι την ιστορία του μοναχού
Αμβρόσιου της Οπτίνας. Ο πατέρας αγαπούσε πολύ να το πει. Ένας παπαγάλος ζούσε
σε μια οικογένεια και έμαθε να λέει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Μόλις
ένας παπαγάλος πέταξε έξω από το παράθυρο, ένας αετός τον άρπαξε.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», φώναξε το άτυχο πουλί.
Ο αετός έκλεισε τα νύχια του έκπληκτος. Ο παπαγάλος
σώθηκε.
- Εδώ, - είπε ο ιερέας, - τι συμβαίνει όταν εκφράζεστε με
τα λόγια μιας προσευχής. Τότε οι «αετοί» πετούν μακριά. Η γυναίκα στο πάρκο το
επιβεβαίωσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου