Οἱ ἄνθρωποι ποὺ εὐχαριστοῦν τὸν Θεὸ δὲν ἀπελπίζονται.
Ἡ ὁδὸς τῆς εὐχαριστίας μᾶς θεραπεύει ἀπὸ τὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας καὶ μᾶς δυναμώνει ἐνάντια στὸν πειρασμὸ τῆς ἀπελπισίας. Εὐγνωμοσύνη καὶ εὐχαριστία ταυτίζονται, καθὼς συμπεραίνουμε ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ἡμεῖς δὲ οὐ τὸ (ὑπερήφανον) πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ (ταπεινὸν) Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα (εὐγνωμόνως) εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν»17.
Εἶναι σημαντικό, ἑπομένως, νὰ θυμόμαστε ὅτι ἡ εὐλογία καὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ αὐξάνει μέσα μας μὲ τὴν ταπείνωση καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὴν εὐχαριστία. Οἱ ἀρετὲς τῆς εὐχαριστίας καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης εἶναι δύο ἀπὸ τὶς πιὸ ὑπέροχες μορφὲς ταπεινώσεως καὶ ἡ Ἁγία Γραφή, Παλαιὰ καὶ Καινή, ἐπιβεβαιώνει: «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν»18. Ὅταν εἰσέλθουμε στὴ χάρη τῆς εὐχαριστίας ἀποκτοῦμε τὸν ἔνθεο ζῆλο ποὺ ἁρμόζει στὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ.
Ἀρχιμανδρίτης Ζαχαρίας, Τὸ Χάραγμα τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου
Φωτογραφία:Ιερά Μονή Βομβοκούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου