Περνώντας μπροστά
από μία καφετέρια
συναντώ στην έξοδο μια ενορίτισσα.
-«Καλημέρα κυρία τάδε»
-«Καλημέρα πάτερ μου,
χαθήκαμε…… να με συγχωρείτε……
δεν νομίζω να έρθω και τα Χριστούγεννα
στην Εκκλησία….. καταλαβαίνετε……
τόσος κόσμος…… είναι και ο κορονοϊός……»
-«Όπως νομίζετε……
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!»
Ήθελα να της πω…….
Βρε ευλογημένη ψυχή
εδώ μέσα(καφετέρια)
γίνεται της κακομοίρας
και δεν σε χωράει
μια γωνίτσα στην Εκκλησία;
Τόσο αξίζει το Ποτήριο-η Κοινωνία με τον Χριστό
όσο ένας καφές;
Τόση φθηνή η παρέα Του
και τόσο πολύτιμη η παρέα εκείθε……
Αχ θα μας βλέπει ο Ιούδας
και θα θαυμάζει……
Το ξέρω στην Εκκλησία
δεν ακούγονται αστεία
αλλά σαν αφήσεις
να σ΄ αγγίξει η Χάρης Του
το φτερούγισμα που θα νοιώσει
η ψυχούλα σου
δεν συγκρίνεται με καμιά
χαρά του κόσμου τούτου……
Στην Εκκλησία
δεν θα μάθεις τα κουτσομπολιά
του κόσμου όλου
αλλά σαν αφήσεις
να μπει λίγο από το Φως Του
θα γνωρίσεις τον εαυτό σου….
Από διάκριση βέβαια
δεν είπα τίποτα
αλλά ξέρεις…… καμιά φορά
ο ποιμένας χρειάζεται μ’ αγάπη
να κάνει χρήση
όχι μόνο της φλογέρας(αυλού)
αλλά και της ράβδου
(δείχνοντας τον δρόμο
για να μην χαθούν
και γίνουν βρώση των αρπακτικών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου