Η προγιαγιά μου κάποτε μου είπε αυτή την ιστορία. Ως κορίτσι, αρρώστησε από τύφο. Και αδυνάτισε τόσο πολύ που κόντεψε να πεθάνει. Της έδωσαν ένα ξεχωριστό πιάτο, κουτάλι και φλιτζάνι και απαγορεύτηκε στα αδέρφια της να επικοινωνήσουν μαζί της για να μην τεθούν σε κίνδυνο. Και μια μέρα ο πατέρας της ήρθε κοντά της και της είπε:
- Κάτια, πες μου, τι θα ήθελες να δοκιμάσεις περισσότερο;
Σκέφτηκε και απάντησε:
- Κρέμα.
Η χρονιά ήταν πεινασμένη, οπότε η κρέμα ήταν πολυτέλεια.
Όμως ο πατέρας μου πήρε το μοναδικό πολύτιμο πράγμα από το σπίτι, το πούλησε και αγόρασε αυτή την κρέμα.
Τα έφαγε και άρχισε να αναρρώνει.
- Μπορεί η κρέμα να θεραπεύσει τον τύφο; - ρώτησα (και ήμουν ακόμα μικρός).
- Όχι κρέμα, αγάπη μου... Απλώς ένιωθα ότι χρειαζόμουν, γιατί για μένα ο μπαμπάς μου ήταν έτοιμος για όλα.
Είναι σημαντικό για ένα άτομο, όποιος κι αν είναι και όποιος κι αν είναι ο πλούτος του, να νιώθει απαραίτητος, άξιος προσοχής και εμπιστοσύνης. Αν δεν συμβαίνει αυτό, η αρμονία του κόσμου καταστρέφεται. Και το άτομο καταρρέει από μέσα. Μόνο η αγάπη δίνει, σώζει και θεραπεύει... Δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου