«Λέγεται ότι κάποτε υπήρξε ένας άνθρωπος που προσευχόταν πολύ στον Θεό. Αλλά μια μέρα, καθώς ήταν γονατισμένος και προσευχόταν, περιτριγυρισμένος από πολλά βιβλία, ένα ποντίκι βγήκε από μια τρύπα, τον πλησίασε και άρχισε να τσιμπάει τη σόλα του παπουτσιού του. Ο άντρας γούρλωσε τα μάτια του και φώναξε θυμωμένος στο ποντίκι.
-Γιατί με ενοχλείς με την προσευχή;
«Πεινάω», είπε το ποντίκι.
-Φύγε από δω, αηδία! φώναξε ο άντρας. Τώρα μιλάω με τον Θεό, σε παρακαλώ!
-Πώς μπορείς να μιλάς όμορφα στον Θεό, απάντησε το ποντίκι, αν δεν ξέρεις να μιλάς όμορφα σε ένα ανήμπορο ποντίκι;
Έτσι, αν θέλουμε ο Θεός να ακούσει την προσευχή μας, ας προσέχουμε πώς μιλάμε στα ποντίκια, και αν δεν έχουμε ποντίκια γύρω μας, ας προσέχουμε πώς μιλάμε στους συνανθρώπους μας, γιατί αν τους μιλάμε άσχημα , θα έρθουν στο νου στην προσευχή και δεν θα μας δώσουν ειρήνη.
«Πώς μπορείς να αγαπάς τον Θεό αν δεν Τον βλέπεις και δεν αγαπάς τον πλησίον που βλέπεις;» (Α' Ιωάννη 4:20)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου