Η κόλαση δεν είναι ένα μέρος όπου οι ψυχές βράζουν σε καζάνια, αλλά η κατάσταση στην οποία θα βρεθεί η ψυχή αφού φύγει από το σώμα. Τότε θα καταλάβεις την αλήθεια και θα υποφέρεις γιατί δεν πίστεψες στον Χριστό και στο κήρυγμά Του για τη μετά θάνατον ζωή. Η ψυχή τότε θα έχει πολύ μεγαλύτερη επίγνωση της ενοχής των πράξεών της και θα βιώσει δυσάρεστα συναισθήματα φόβου, τρόμου, άγχους, απόγνωσης κ.λπ.
Το ίδιο μπορεί να εφαρμοστεί και στον παράδεισο. Φανταστείτε ότι έχετε έναν γιο που αγαπάτε πολύ και ότι έχει δουλέψει πολλά χρόνια σε πλοία. Ενώ κοιμάσαι, ονειρεύεσαι ότι ο γιος σου επέστρεψε. Είστε βαθιά συγκινημένοι και γεμάτοι με απέραντη χαρά. Τρέχεις προς το μέρος του, τον αγκαλιάζεις και τον φιλάς. Και ενώ η καρδιά σας ξεχειλίζει από ευτυχία, ξαφνικά ξυπνάτε και συνειδητοποιείτε ότι ήταν απλώς ένα όνειρο. Απογοητεύεσαι και επιστρέφεις στην πραγματικότητα. Η ψυχή σου ένιωσε για λίγες στιγμές τη γεύση του παραδείσου, δηλαδή γέμισε χαρά και αγάπη.
Δίνοντάς σας αυτά τα δύο παραδείγματα, θέλω να σας δείξω ότι υπάρχει και κόλαση και παράδεισος. Μπορούμε να τα βιώσουμε εν μέρει σε αυτή τη ζωή, αλλά θα τα νιώσουμε εντελώς και ολοκληρωτικά μόνο μετά το θάνατο. Παρόμοιες καταστάσεις υπάρχουν και στην ψυχή μας, ανάλογα με τη φύση της. Αν η ψυχή έχει ακάθαρτη συνείδηση και διακατέχεται από φόβο, τρόμο, άγχος, απόγνωση, ζήλια ή συκοφαντία, γίνεται η κατοικία της κόλασης. Ωστόσο, αν η ψυχή αισθάνεται αγάπη, χαρά, καλοσύνη, ελπίδα, πίστη, μέτρο και ταπείνωση, τότε γίνεται η κατοικία του παραδείσου.
"Δάκρυα για τον κόσμο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου