Κάθε χρόνο γύρω από την εορτή των Αγίων Ταξιαρχών, κάτι από τα βάθη της ψυχής μου φέρνει στην επιφάνεια μια ανάμνηση που με κρατάει πάνω από 25 χρόνια.
Δεν ήμουν πάνω από 5 χρονών. Είναι ίσως η μόνη ανάμνηση που έχει σπάσει τις χαραμάδες του χρόνου και την κουβαλάω βαθιά κρυμμένη στην καρδιά μου. Λένε ότι δεν είναι καλό να μιλάμε για υπερφυσικά οράματα. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να κατηγορηθείς για ανάμεικτες αναμνήσεις με πιθανές ιστορίες που ακούστηκαν στην παιδική ηλικία, και το μυαλό μας, αυτός ο μύλος αναμνήσεων, θα είχε επικαλύψει περισσότερες πληροφορίες που τελικά οδήγησαν σε τέτοιες παραμορφωμένες αναμνήσεις.
Ομολογώ ότι δεν είμαι παθολογική περίπτωση, ούτε ένιωσα από τότε αυτό το θεϊκό άγγιγμα. Εγώ φταίω και μάλλον η έλλειψη καθαρής καρδιάς που θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία για τέτοιες συναντήσεις με ουράνια όντα.
Ξέρω ότι ήταν αργά το βράδυ, όλοι κοιμόμασταν σε ένα εξαιρετικά λιτό υπνοδωμάτιο. Δεν υπήρχε βράδυ που να έλειπε η προσευχή από το σπίτι. Ήταν η εποχή που τα τηλεοπτικά προγράμματα απουσίαζαν εντελώς και η ώρα πριν τον ύπνο χρησιμοποιούνταν για πολύωρο διάβασμα και προσευχές. Έτσι θυμάμαι τη μητέρα και τον πατέρα μου, περισσότερο να κάθονται στα γόνατα και να κρατούν ένα ρολόι ή ένα προδευχηταριο παρά να χειρίζονται το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης. Ήταν μια εποχή που δεν υπήρχαν τηλέφωνα στο σπίτι.
Αφού όλοι πήγαν για ύπνο και το σπίτι ήταν ήσυχο, είδα μια φωτεινή οπτασία στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας με θέα στο χολ που ένωνε το σπίτι με την αυλή, που μπήκε χωρίς να ξεκλειδώσει καμία κλειδαριά. Ήταν ελαφρύ και αυτό ήταν. Δεν θυμάμαι σχήματα και φτερά, ούτε ψιθυριστά λόγια ή άλλες βιβλικές αποκαλύψεις. Μόνο γαλήνη και φως, και σε όλο το δωμάτιο απλώνεται μια ευχάριστη μυρωδιά και μια κατάσταση ηρεμίας. Ήταν τόσο έντονο που δεν είχα τη δύναμη να ξυπνήσω τους γονείς μου. Ξέρω ότι τους έχω πει αυτό το επεισόδιο αρκετές φορές στο πέρασμα του χρόνου και ο πατέρας μου επιβεβαιώνει ότι πιθανότατα είναι ο φύλακας άγγελος. Η μνήμη συνήθως θάβει αυτές τις αναμνήσεις και ο χρόνος απλώνεται σαν μια κουβέρτα άμμου πάνω από τέτοιες ουράνιες ανακαλύψεις. Κρατάω αυτή τη μνήμη βαθιά στην καρδιά μου και ελπίζω για τη μέρα που ο άγγελος θα κάνει ξανά την εμφάνισή του, αφήνοντας στην ψυχή μου αυτή τη ζεστασιά που δεν έχω νιώσει ποτέ πριν. Ίσως είναι απλώς μια αθώα ανάμνηση ενός παιδιού που μεγάλωσε με προσευχή, κυριακάτικες λειτουργίες και ιστορίες αγίων και αγγέλων. Ή ίσως για μια στιγμή, η καρδιά ενός παιδιού είδε αληθινά μια θεϊκή στιγμή. Ξέρω σίγουρα βαθιά μέσα μου, Άγγελοι υπάρχουν! Και είναι φώτα γεμάτα ζωή, που μας συνοδεύουν ακόμα και από αυτή την ύπαρξη, μέχρι τη μεγάλη συνάντηση με τον Θεό!
Πατήρ Αλέξανδρος Λούγκο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου