Ἡ χάρη τῆς ἀγάπης
Μιὰ παγωμένη νύχτα τοῦ χειμώνα, ὁ ἀββᾶς
Κολούμπα ταράχθηκε ἀπὸ μεγάλη θλίψη καὶ τὸν πῆραν τὰ δάκρυα. Στὴν ἀπορία τοῦ διακονητῆ του ἀποκρίθηκε:
«Ἀγαπημένο μου παιδί, δὲν εἶναι χωρὶς αἰτία ἡ λύπη μου. Βλέπω τοὺς μοναχούς μου νὰ ἔχουν ἐξουθενωθεῖ ἀπὸ βαρειὰ ἐργασία, καὶ παρ' ὅλ' αὐτὰ ὁ Λασμὲν τοὺς πιέζει στὴν οἰκοδομὴ ἑνὸς μεγάλου κτίστος. Αὐτὸ μὲ στενοχωρεῖ πάρα πολύ.»
Παράξενο, τὴν ἴδια στιγμὴ στὸ μοναστήρι τοῦ Ντάρουν δ´ Λασμέν, ὠθούμενος ἀπὸ μιὰ ἐσωτερικὴ δύναμη ποὺ ἄναψε σὰν φωτιὰ μέσα του, διέταξε νὰ σταματήσουν οἱ ἀδελφοὶ τὴν ἐργασία καὶ νὰ ἑτοιμασθεῖ πλούσιο γεῦμα. Ὄχι μόνο ἡ ἡμέρᾳ ἐκείνη θὰ
ήταν γιὰ ἀνάπαυση, ἀλλὰ καὶ ἄλλες ἡμέρες μὲ ἄσχημο καιρό. Τὰ λόγια του ανακούφισαν τοὺς ἀδελφούς, καὶ ὁ Κολούμπα, ἀκούγοντάς τὰ ἐν Πνεύματι – διότι
βρισκόταν στὴν Ἀϊόνα – ἔπαψε νὰ κλαίει καὶ χάρηκε, καὶ διηγήθηκε στοὺς ἀδελφοὺς τὸ συμβάν. Καὶ εὐλόγησε τὸν Λασρὲν ὡς παρηγορητὴ τῶν μοναχῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου