Καλὸς ποιμένας
Ἦταν τέτοιο τὸ πένθος καὶ τόσο ἔμπυρος ὁ πόθος τῆς καρδίας τοῦ Κάθμπερτ, ὥστε δὲν τελείωνε τὴ θεία Λειτουργία δίχως δάκρυα. Ὡς ἐπίσκοπος,
καθὼς τελοῦσε τὰ μυστήρια τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου, ἐμιμεῖτο, ἔτσι ὅπως ἔπρεπε, αὐτὸ ποὺ τελοῦσε,
προσφέροντας τὸν ἑαυτό του στὸν Θεὸ μὲ καρδία συντετριμμένη. Προέτρεπε τὸν λαὸ νὰ ὑψώνουν τὶς καρδιὲς καὶ νὰ εὐχαριστοῦν τὸν Κύριο, ὑψώνοντας ὁ
ἴδιος τὴν καρδιά του παρὰ τὸν τόνο τῆς φωνῆς του, ἀναπέμποντας στεναγμοὺς περισσότερο παρὰ ψαλμούς. Ἡ δίψα του γιὰ τὴ δικαιοσύνη τὸν καθιστοῦσε
ταχὺ στὴν ἐπιτίμηση τῶν ἀδίκων, καὶ ἡ πραότητά του ἄμεσο στὴ συγχώρηση τῶν μετανοούντων. Συχνά, καθὼς οἱ τελευταῖοι ἐξαγορεύονταν τὶς ἁμαρτίες τους, ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ ἔκλαιγε μὲ δάκρυα συμπαθείας γιὰ τὴν ἀδυναμία τους, καὶ τοὺς ἔδειχνε
πῶς νὰ ἐπανορθώσουν μὲ τὸ παράδειγμά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου