Έχω έναν καλό φίλο, έναν ιερέα. Πριν από δύο χρόνια πούλησε τα πάντα, άφησε τα πάντα, τά έδωσε στους φτωχούς και κόλλησε σε ένα ερημητήριο στην καρδιά των βουνών, με δύο ζωές. Κηπουρεύει, φυλάει τα τέσσερα κατσίκια από την αρκούδα και τον λύκο, προσεύχεται όλη τη νύχτα, κάνει λειτουργία, ψαρεύει σε καθαρό ρυάκι, διαβάζει βιβλία, έχει καθημερινό μοναχικό κανόνα. Δεν έχει τηλέφωνο, laptop, internet.
Άκουει τα αηδόνια. Διάλεξε φαρμακευτικά λουλούδια. Φτιάχνει αφεψήματα και αλοιφές από βότανα. Κοιμάται σε ένα στρώμα με άχυρο και μέντα. Έχει έναν βοσκό που γονατίζει όταν τον βλέπει να προσεύχεται. Φέρνρι νερό από την πηγή. Νιώθει τους δαίμονες να εργάζονται μέσω των ανθρώπων. Ξέρει τις αμαρτίες όσων μιλάει.
Δεν χρειάζεται χρήματα. Η ηχογραφημένη μουσική τον κουράζει. Δεν αντέχει να μιλάει. Απαντά σύντομα. Λέει: κάθε λέξη που λέγεται επιπλέον είναι μια προσευχή στη σκέψη μείον. Έχει την προσευχή της καρδιάς.
Μην πιστεύετε στον covid. Δεν θέλει να ξέρει ποιος είναι ο πρόεδρος. Δεν φοβάται κανέναν. Καίγεται σαν φωτιά.
Μου λέει μια φορά: τα βλέπεις αυτά τα κατσίκια; Έχουν περισσότερο μυαλό από τους ανθρώπους. Ακούνε τη φωνή της γης, μυρίζουν το τρίχωμα του λύκου, διαλέγουν τα βότανα που τρώνε, η μητέρα τους τους έμαθε φαρμακευτικά βότανα και να προσέχουν τα δηλητηριώδη ζιζάνια, αγαπούν το χέρι που τους ταΐζει, δίνουν τη ζωή τους δεν κάνω κακό σε κανέναν.
Οι άνθρωποι ήταν τρομερά ανόητοι. Μολύνουν τη γη, δεν μυρίζουν τον λύκο, τρώνε μόνο χάλια, δεν διαλέγουν τι είναι καλό ή κακό για αυτούς, δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει, σκοτώνουν τα μωρά μέσα τους, κάνουν μόνο κακό. .
ΠΑΤΕΡΑ ΙΩΑΝ ΙΣΤΡΑΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου