Κάποτε, το 1988, ήρθε στο μοναστήρι μας ένας τυφλός προσκυνητής από τη Μόσχα. Με εντυπωσίασε τόσο πολύ με την ισχυρή και φωτεινή της πίστη που δεν μπορούσα να μην ρωτήσω πώς έφτασε στην πίστη. Και έγραψε την υπέροχη ιστορία της.
- Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ήμουν πρόσκοπος στο μέτωπο. Ήταν μαχητικος και γενναίος. Μια μέρα μας έστειλαν σε αποστολή. Περάσαμε τη γραμμή του μετώπου, πήγαμε βαθιά πίσω από τις γραμμές του εχθρού και, έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία το έργο, επιστρέψαμε στη δική μας. Αλλά όχι μακριά από την πρώτη γραμμή, ήμασταν περικυκλωμένοι από τους Ναζί. Ακολούθησε καυγάς. Είχαμε λίγα φυσίγγια και χειροβομβίδες, δεν θα αντεξουμε πολύ. Ο διοικητής της ομάδας έδωσε εντολή να διαλυθούν και να φυλάξουν ο ένας τον άλλον ένας. Αλλά πώς να διαπεράσουμε εάν οι Ναζί είναι πίσω, και μπροστά, μπροστά από την πρώτη γραμμή, υπάρχει ένα μεγάλο ναρκοπέδιο. Πού βρίσκονται τα περάσματα σε αυτό, δεν ξέραμε, και το να πάμε τυχαία είναι βέβαιος θάνατος.
Ήμουν τότε άπιστος, αν και βαφτισμένος. Η ώρα πέρασε, οι Ναζί μας είχαν ήδη πιέσει στο ναρκοπέδιο και καταλάβαμε ότι αυτό ήταν το τέλος.
Ξαφνικά, από κάπου, εμφανίστηκε ένας γέρος με ένα παλτό από δέρμα προβάτου, με ένα πολυβόλο - ένας γκριζομάλλης με γένια.
Μας κουνάει το χέρι του και φωνάζει:
- Γεια, ποιος είναι πίσω μου - ας προσευχηθούμε στον Κύριο!
Και έλεγα ήδη αντίο στη ζωή και, σκεπτόμενος την απιστία μου, προσευχήθηκα ξαφνικά με απόγνωση: «Μακάρι να με φώτιζε το κάλεσμα αυτού του γέρου!».
Αλλά από πού ήρθε; Άλλωστε, δεν είναι προφανώς ο αδερφός μας πρόσκοπος - είμαστε όλοι στη λάσπη, ξεφλουδισμένοι (κάναμε το δρόμο μας μέσα στο βαλτώδη δάσος), και αυτός, ο γέρος, είναι τόσο καθαρός, με καινούργιο παλτό από δέρμα προβάτου. Και έτσι γύρισε και περπάτησε σιωπηλά μέσα από το ναρκοπέδιο - και τον ακολούθησα! Οι σφαίρες σφυρίζουν τριγύρω, κι εμείς περπατάμε, αόρατοι - και έτσι περάσαμε από όλο το ναρκοπέδιο. Και όταν έφτασαν στα δικά μας ο οδηγός μου εξαφανίστηκε ξαφνικά.
Από τότε, το ερώτημα με στοίχειωνε: τι είδους μυστηριώδης σωτήρας ήταν αυτός;
Και τώρα, μετά τον πόλεμο, με κάποιο τρόπο μπήκα στην εκκλησία και είδα την εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού. Και έμεινε έκπληκτη: αναγνώρισε αυτόν που με οδήγησε στο ναρκοπέδιο.
Έτσι πίστψα. Και πώς θα γινόταν αλλιώς, αν ο ίδιος ο άγιος με οδηγούσε στην πίστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου