Ο πόνος

Από την γέννηση μας 

ο πόνος μας συντροφεύει

στην πορεία τούτη της ζωή μας……

Είναι ο άγνωστος

(γιατί δεν πλαστήκαμε με αυτόν,

λαθρεπιβάτης στην πορεία προς την Θέωση)

κι αχώριστος συνοδοιπόρος…..

Τον ξεμακρύνει κάπου κάπου

η ευσπλαχνία του Θεού

και ξεθαρρεύουμε λίγο….

Μα να σου….. τσουπ…..

μας προλαβαίνει και δίπλα μας 

περπατά κορδωμένος…..

Και είναι φορές που είναι 

τόσο κοφτερή η συμπεριφορά του,

κομματιάζει όλο σου είναι…..

Οι σκέψεις σου

χάνουν την συνοχή τους…..

Λες και κάποιος πετάει πετράδια

στο πηγάδι της ψυχής

και χάνεις την ηρεμία σου…..

Παραπατάς και πέφτεις στις ρωγμές

που έχει αφήσει στο διάβα του……

Έχει τέτοια δυναμική 

που λες και ραγίζει 

το ρολόι της ζωή σου

και ο χρόνος σταματά

στην διασταύρωση του πειρασμού…..

Κλατάρει και το ταλαίπωρο

κορμί σου.....πόσα να αντέξει κι αυτό....

Οι σελίδες του ημερολογίου κυλούν

μα εσύ έχεις κολλήσει πίσω……

Η ζωή προχωρά

μα εσύ δεν την προλαβαίνεις

γιατί έχεις βαλτώσει στο μελανό παρελθόν……

Και το χειρότερο είναι όταν ο πόνος

γίνει η κινούμενη άμμος σου…..

Σε καταπίνει αχόρταγα……

Μη αποθαρρύνεσαι όμως,

μην το θρέφεις με όση ελπίδα 

σου έχει απομείνει.....

Ξέρεις.... υπήρξαν(κι υπάρχουν)

και εκείνοι που αγκάλιασαν τον πόνο…..

Πως; 

Έμοιασαν με Εκείνον…..τον Εσταυρωμένο Χριστό…

Για αυτό και οι πληγές τους

έγιναν ορθάνοικτα παραθύρια

απ’ όπου αγναντεύει κανείς τον Παράδεισο....

Όσο παράξενο, παράδοξο και οξύμωρο

κι αν ακούγεται,

μα είναι αλήθεια,

κάποιοι έμαθαν να Ζουν αληθινά

περνώντας μέσα από το καμίνι 

του θανάτου και του «θανάτου»…..

Μην αποκάμεις..... έχει ο Θεός.....

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.