Ενα από τα πιο μυστηριώδη, σπουδαία και συνάμα σκοτεινά και τραγικάπρόσωπα της ιστορίας της Εκκλησίας είναι ο Ωριγένης, η επιρροή του οποίου στους συγχρόνους του και στις επόμενες γενιές μπορεί να συγκριθεί με την επίδραση του Πλάτωνα στη φιλοσοφία. Δεν μιλάω για την κλίμακα της δημιουργικότητάς τους, αλλά για τη ζωτικότητα των ιδεών.Τα γραπτά του Ωριγένη βάζουν τα θεμέλια της θεολογίας ως συστηματικής επιστήμης και ταυτόχρονα προγραμματίζονται σε αυτήν ένα σωρό κάθε είδους αιρέσεις δογματικής και ηθικής φύσεως, που σαν παραμυθένια άγκυρα, με τη δηλητηριώδη πνοή του δηλητηριάζει τον ταξιδιώτη που θέλει να ξεκουραστεί κάτω από τη σκιά του. Η διανοητική ιδιοφυΐα και η απαράμιλλη πνευματική υπερηφάνεια δημιούργησαν τον θεολογικό Εωσφορισμό του Ωριγένη με το φωσφορικό και νεκρό φως του, παρόμοιο με το κρύο βόρειο σέλας.
Στο κύριο έργο του «Περί Αρχών», τόσο η Ορθόδοξη θεολογία όσο και οι αιρέσεις μπορούν να βρουν τη δική τους εκεί. Οι άγιοι Πατέρες χρησιμοποιούσαν τα έργα του Ωριγένη με τον ίδιο τρόπο όπως η παγανιστική φιλοσοφία και ορολογία -με μεγάλη προσοχή μεταφράζοντας, διορθώνοντας και εκκλησιάζοντάς τα. Πήραν από τον Ωριγένη ό,τι μπορούσε να ληφθεί για θεολογία, αφήνοντας μόνο ένα πνευματικό δηλητήριο. Ο ωριγενισμός δεν έγινε ποτέ αποδεκτός ούτε καν ανεκτός στην Εκκλησία. Οι ιδέες του Ωριγένη, που απορρίφθηκαν από τους αγίους πατέρες ήδη από την προ-Νίκαια περίοδο και καταδικάστηκαν σε πολλές τοπικές συνόδους, καταδικάστηκαν οριστικά και για πάντα από την ανώτατη αρχή - την Ε' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία απήγγειλε ένα ανάθεμα όχι μόνο στον Ωριγενισμό, αλλά και στον ο ίδιος ο αιρετικός.Ποιο είναι το κύριο κακό του Ωριγενισμού, εξαιτίας του οποίου η Εκκλησία θυσίασε μέρος των έργων του, όπως καίνε ένα σπίτι όπου πέθαναν ασθενείς από πανώλη, για να μην εξαπλωθεί από εκεί η μόλυνση; Γιατί ο Ωριγένης αποδείχθηκε η κακιά ιδιοφυΐα της Εκκλησίας; Κυρίως επειδή εισήγαγε στη θεολογία του το παγανιστικό δόγμα της αποκατάστασης (επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, αποκατάσταση), παραμόρφωσε τη χριστιανική έννοια της αιωνιότητας ως νέας μορφής ύπαρξης, όπου ο ίδιος ο χρόνος εξαφανίζεται, αντικαθιστώντας την αιωνιότητα με ατελείωτους κύκλους στους οποίους το τέλος είναι ίσο με την αρχή, και η αρχή προκαθορίζει το τέλος. Σύμφωνα με τον Ωριγένη, ζούμε μόνο σε έναν από αυτούς τους κύκλους. Τι συνέβη πριν από τη γενεαλογία του Μωυσή και τι θα συμβεί μετά την εσχατολογία του Ιωάννη - στον προηγούμενο και στους επόμενους κύκλους - είναι άγνωστο.Ο κλειστός κυκλικός χαρακτήρας του χρόνου είναι γενικά χαρακτηριστικός του παγανισμού («Έτος Πλάτωνα», «Ημέρα του Μπράχμα» κ.λπ.). Η κυκλικότητα, ως αρχή της ύπαρξης, συνδυάζει δύο ιδέες που είναι ασύμβατες με τον Χριστιανισμό: την καθολική σωτηρία ως υποχρεωτική επιστροφή της δημιουργίας στην προέλευσή της και ταυτόχρονα – την καθολική καταστροφή. αφού δεν υπάρχει αιωνιότητα, ο κύκλος έκλεισε και ο κόσμος εξαφανίστηκε, λιώνοντας χωρίς ίχνος. Το διάστημα μεταξύ των κύκλων δεν είναι αιωνιότητα, αλλά παύση ή κενό, όπου η ύλη, ο χώρος και ο χρόνος απουσιάζουν. Η διδασκαλία του Πλάτωνα και του Ωριγένη για τους κύκλους είναι μια βιαστική αισιοδοξία για την επιστροφή όλης της δημιουργίας στον Θεό και, ταυτόχρονα, μια απελπιστική απαισιοδοξία για την ολοκληρωτική καταστροφή όλων των δημιουργούμενων: το απόλυτο στο τέλος του κύκλου φαίνεται να εξαφανίζει καθαρίστε τον πίνακα για να γράψετε ξανά νέα γράμματα.
Ο κύκλος τελείωσε, ο κύκλος της ύπαρξης έκλεισε και η αυλαία έπεσε, πίσω από την οποία υπήρχε αδιαπέραστο σκοτάδι.
Ερωτήσεις: «Ποιος είμαι; Πού είμαι; Που πάω; - να έχετε μία απάντηση: ένα άτομο, απαλλαγμένο από την υλικότητα, εξαφανίζεται, σαν αγνή ιδέα, στα άγνωστα βάθη της θεότητας. Ωστόσο, ο Ωριγένης επέτρεψε κάποια ενδιάμεση κατάσταση της ανθρώπινης ψυχής σε σχήμα μπάλας.
Ένας άλλος κίνδυνος του Ωριγενισμού ήταν ότι με το δόγμα της αποκατάστασης κατέστρεψε αντικειμενικά τα θεμέλια της ηθικής, κατέστρεψε την καθοριστική σημασία του ατόμου και την ηθική αφαίρεση άνθρωποι με την επικίνδυνη αισιοδοξία του.
Η δαιμονική ουσία της αμαρτίας ήταν κρυμμένη από τον Ωριγένη. Επιπλέον, η ουσία του ίδιου του δαίμονα ως πλήρους κακού, στον οποίο δεν υπάρχει πάλη μεταξύ καλού και κακού, αλλά μόνο μίσος για τον Θεό και τα δημιουργήματά Του, δεν έγινε κατανοητή από τον Ωριγένη. Δεν μπορούσε να δεχτεί την ιδέα ότι ο Σατανάς χάθηκε για πάντα από τη θεία αγάπη και θεωρούσε τους δαίμονες ως πνεύματα που κατέλαβαν χαμηλότερη θέση στην ιεραρχία των κτισμένων όντων, αλλά δεν έχασαν εντελώς το θείο έλεος, δηλαδή απομακρύνθηκαν για λίγο. , αλλά δεν έπεσε έξω από τη σφαίρα του σοφίου, από το φωτεινό πεδίο του Λόγου.
Σύμφωνα με τον Ωριγένη, ο ίδιος ο Σατανάς, ως συμπύκνωμα του παγκόσμιου κακού και φορέας του θανάτου, δεν υπάρχει.Ο Εωσφόρος του Ωριγένη είναι ένα διαφορετικό πνεύμα. Η δαιμονική ομοιότητα των αμαρτωλών, που είναι η αιτία του αιώνιου βασανισμού τους, αναγνωρίζεται με την αποκατάσταση. Εδώ ο δαίμονας κρύφτηκε κάτω από τις πλατιές πτυχές του φιλοσοφικού μανδύα του «καθολικού» αιρετικού.Η έκπτωτη φύση μας δέχεται τις διδασκαλίες του Ωριγένη με κρυφή χαρά, όχι επειδή ένα άτομο εμπνέεται από την ελπίδα να σώσει εχθρούς και φίλους, αλλά επειδή καθιστά δυνατό να αμαρτήσει κανείς χωρίς φόβο για την αιώνια ζωή του.
Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι και ουμανιστές φωνάζουν: «Πρέπει να αγαπάμε τον Θεό και να μην Τον φοβόμαστε, αφού ο Θεός είναι Αγάπη και ο φόβος είναι προσβολή προς τον Θεό». Δεν καταλαβαίνουν το βάθος της ανθρώπινης πτώσης, όπου ο άνθρωπος αγαπά την αμαρτία του και όχι τον Θεό. Η αρχή της σωτηρίας είναι ο φόβος του Θεού, που αναγκάζει τον άνθρωπο να πολεμήσει την αμαρτία. Αυτό δεν είναι φόβος του εχθρού, αλλά φόβος που μετατρέπεται σε ευλάβεια, φόβος ότι κάποιος θα χάσει τον Θεό στην αιωνιότητα. Ο αγώνας ενάντια στην αμαρτία γεννά ελπίδα στον Θεό. Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη βοηθούν στην εκπλήρωση των εντολών του Ευαγγελίου και μόνο τότε μπορεί κάποιος να νιώσει πραγματικά τι είναι η αγάπη για τον Θεό - ότι δεν είναι όνειρο και συναισθήματα, αλλά το υψηλότερο δώρο χάριτος.
Μόνο μετά από δεκάδες χρόνια ασκητικών πράξεων ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας τόλμησε να πει: «Δεν φοβάμαι πλέον τον Θεό, γιατί Τον αγαπώ». Οι άγιοι Πατέρες πρόσταξαν να θυμόμαστε τον θάνατο, την Εσχάτη Κρίση και τα μαρτύρια της κόλασης, ώστε με αυτή τη μνήμη, σαν χαλινάρι, να κρατηθεί κανείς από την αμαρτία. Και όποιος, χωρίς να μάθει να φοβάται τον Θεό, λέει ότι αγαπά τον Θεό, εξαπατά τον εαυτό του.
Η Εκκλησία είπε για τον Ωριγενισμό δια στόματος των αγίων πατέρων και των συνόδων: «Αυτό δεν είναι δικό μου». Και οι σημερινοί θεολογικοί εκσυγχρονιστές φωνάζουν όλο και πιο δυνατά: "Αυτό είναι δικό μας. Δόξα στον Ωριγένη!" Πιστεύουν ότι ο ωριγενισμός είναι μια θεολογία του μέλλοντος, μια θεολογία της απελευθέρωσης. δηλώνουν ότι ο Ωριγένης δεν δήλωσε λανθασμένα και μάλιστα προσπαθούν να αποδείξουν ότι υπήρξε ιστορική παρεξήγηση: δεν αναθεματίστηκε από την Οικουμενική Σύνοδο, και αν προδόθηκε, φαίνεται ότι οι εκσυγχρονιστές θέλουν να στείλουν αναίρεση για την υπόθεση του Ωριγένη σε κάποιους. άγνωστο δικαστήριο - το ανώτατο, από την Οικουμενική Σύνοδο.
Η καταγωγή, στην πραγματικότητα, είναι η αποκατάσταση της αμαρτίας, κάτω από δηλωτικές φράσεις για την αγάπη. Ένας δύστυχος αμαρτωλός που πίστεψε "origenovoy lesti".
Ενώ οι φιλελεύθεροι ασχολούνται με την επαναποιητοποίηση Ωριγένης. Αλλά, μπορεί σύντομα να έρθει η ώρα, όταν θα πρέπει, ώστε να ανακηρυχθεί “universal εκπαιδευτικός”, και ενσωματώνεται με το διάσημο Ωριγένη δημιούργησε το όνομα «αποκατάσταση» μοιράστηκε ως αγγελιοφόρος.
Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν), 2007 Μ.χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου