Μου είπαν ότι κατά τη διάρκεια της γερμανικής επίθεσης στη Μόσχα, τρία αγόρια από το Zagorsk, 10–11 ετών, ο Borya, ο Misha, ο Seryozha, πήγαν το βράδυ της 27ης Αυγούστου, δηλ. κοντά στο Uspenye, προς την Chernigovskaya στο δάσος για καυσόξυλα. Σύντομα άρχισε να νυχτώνει και ανακάλυψαν ότι είχαν χαθεί. Περπάτησαν για πολλή ώρα, χωρίς να βλέπουν διέξοδο. Ένας από αυτούς είπε: «Λοιπόν, πρέπει να προσευχηθούμε». Αυτό ανατέθηκε στον Μίσα: «Μίσα, προσεύχεσαι, ξέρεις πώς». Ο Μίσα σταυρώθηκε πολλές φορές. Μετά από αυτό, πήγαν πάλι να ψάξουν τον δρόμο, αλλά και πάλι δεν τον βρήκαν. Και τότε είδαν ότι ένα φως που αναβοσβήνει εμφανίστηκε μέσα από τα κλαδιά του ήδη σκοτεινού δάσους. «Μάλλον φύλακας ή δασολόγος», είπαν και πήγαν στο φως. Σε ένα μικρό ξέφωτο που άνοιξε, είδαν έναν άντρα «με καπέλο που φορούσαν οι ιερείς». Στο δεξί του χέρι είχε ένα μεγάλο σταυρό και στο αριστερό «κάτι που ανέμιζε» (έτσι αντιλαμβάνονταν προφανώς το θυμιατήρι). Τότε τα αγόρια έπιασαν φόβο, αλλά άλλου είδους. Ο Μίσα βρέθηκε στη μέση και άρχισαν να τον σπρώχνουν με τους αγκώνες τους με το ίδιο αίτημα: «Προσευχήσου, προσευχήσου». Και μόλις «προσευχήθηκε», ο άνθρωπος «με καπέλο σαν του ιερέα» άρχισε να κάνει το σημείο του σταυρού. Και τότε είδαν έναν φωτεινό δρόμο προς την κατεύθυνση του σημείου του σταυρού και έτρεξαν κατά μήκος του. Και όταν βγήκαν από το δάσος και περπάτησαν σε ένα γνώριμο λιβάδι, συνειδητοποίησαν ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε δρόμος κάτω από αυτούς, αλλά περπατούσαν στον δρόμο του φωτός. Και πλησιάζοντας τα σπίτια τους, αποφάσισαν: «Αύριο, στις έξι το πρωί, θα πάμε στην εκκλησία ».
Οι ενήλικες, αφού συνέκριναν την ιστορία τους με την κατεύθυνση του ταξιδιού της επιστροφής τους, συνειδητοποίησαν ότι ο μοναχός επισκίαζε όχι μόνο αυτούς, αλλά και ολόκληρη τη Λαύρα, την «πόλη» του, και κάποιοι, που είχαν ήδη αποφασίσει να εκκενώσουν, παρέμειναν στη θέση τους, καθησυχασμένοι. ότι η πόλη τους βρισκόταν υπό ουράνια προστασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου