«Κάποτε μιά συντροφιά ἀσεβῶν νέων βρῆκε τρόπο διασκεδάσεως τή διακωμώδησι τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Πῆρε ὁ πρῶτος τῆς παρέας στα χέρια του τήν ἁγία Γραφή καί ἄρχισε νά διαβάζη ἀπομιμούμενος τή φωνή τοῦ ἱερέως τους. Τό κομμάτι του Ασώτου τό ὁποῖο διάβαζε, ήταν κατά τύχη ή παραβολή του. "Ανθρωπός τις εἶχε δύο υιούς", διάβαζε ὁ κωμωδός. “Καί συναγαγών ἅπαντα ὁ νεώτερος ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν"...
Σάν και σένα, Γιάννη, του φώναξε ὁ πιό έξυπνος καί ἡ παρέα ἄρχισε νά καγχάζη.
Καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ, ζῶν
ἀσώτως...
Σάν καί σένα, Γιάννη, τοῦ ξαναφώναξαν ἀστείζόμενοι. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνος δέν μίλησε. Κάτι ἔνοιωθε μέσα του, καθώς ἔβλεπε μέσα στις γραμμές τῆς παραβολῆς, τίς ὁποῖες θέλησε να περιγελάση, νά ἀναδύεται ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του. Ένας κόμπος ἔδενε τό λαιμό του. Καί ὅταν ἔφθασε στο “Ἀναστάς, πορεύσομαι πρός τόν Πατέρα μου", ξέσπασε σε δάκρυα. Οι ἄλλοι τόν κοίταζαν κατάπληκτοι. Ἀλλά ἐκεῖνος ἀναστάς ἦλθε πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ”. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τοῦ εἶχε μιλήσει σέ ἀναπάντεχη στιγμή μέ ἕνα ἐντελῶς ξεχωριστό τρόπο...»
Βιβλιογραφία Αρχιμανδρίτης Ιωάννης ΚΩΣΤΩΦ.
Η εφαπτομένη του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου