Ο γιος του μοναχού Ιωνά, Κοσμάς, δόκιμος στη Μονή Τσούντοβ, πέθανε. Την Παρασκευή, παραμονή του Σαββάτου του Λαζάρου, γύρω στα μεσάνυχτα, ο Ιωνάς σηκώθηκε για να ανάψει το καντήλι και είδε ότι η πόρτα είχε ανοίξει, ο γιος του με άσπρο πουκάμισο μπήκε μέσα και πίσω του ήταν δύο αγόρια, όμορφα ντυμένα.
«Κοσμά, γιατί ήρθες; Μη με αγγίζεις, σε φοβάμαι», είπε ο πατέρας.
«Μη φοβάσαι, πατέρα, δεν θα κάνω τίποτα», απάντησε και φίλησε τον πατέρα του.
«Παιδιά, μην φεύγετε, μην με αφήνετε μόνο του», είπε ο Ιωνάς. «Τι κάνεις, Κοσμά;»
- Δόξα τω Θεώ, πάτερ, είμαι καλά.
Ο πατέρας ήθελε να ρωτήσει για κάτι άλλο, αλλά ο γιος σηκώθηκε και είπε γρήγορα: «Συγχώρεσέ με, πατέρα, πρέπει να επισκεφτώ έναν γέροντα» και χωρίς να πει ποιον, βγήκε από το κελί με τα αγόρια (Μοναστηριακές Επιστολές, σελ. 16).
* * *
«Τη νύχτα της 28ης προς 29η Σεπτεμβρίου, ονειρεύτηκα», αναφέρει ο Κόμης Μ.Β. Τολστόι, «ότι στεκόμουν στην αίθουσα μου και άκουσα παιδικές φωνές να έρχονται από το σαλόνι. Κοίταξα - διάφορα παιδιά με περνούσαν στην αίθουσα και ανάμεσά τους ήταν ο Βολόντια, ο νεκρός γιος μας. Έτρεξα χαρούμενα κοντά του, μου χαμογέλασε με το πρώην αγγελικό του χαμόγελο. Του άπλωσα τα χέρια μου:
- Βολόντια, εσύ είσαι; - Έπεσε στον λαιμό μου και με αγκάλιασε σφιχτά. - Πού είσαι, χαρά μου, είσαι με τον Θεό;
- Όχι, δεν είμαι ακόμα με τον Θεό, σύντομα θα είμαι με τον Θεό.
— Είσαι καλά;
- Καλά, καλύτερα από ό,τι μαζί σου. Και σε επισκέπτομαι συχνά, όλοι είναι γύρω σου. Είμαι σχεδόν πάντα μόνος, μόνο η Μαρία η Μαγδαληνή είναι μαζί μου. Μερικές φορές βαριέμαι.
- Πότε βαριέσαι;
- Ειδικά όταν κλαίνε για μένα. Και για μένα
Με παρηγορεί όταν οι άνθρωποι προσεύχονται για μένα, όταν δίνουν στους φτωχούς για μένα. Προσεύχομαι συνέχεια, προσεύχομαι για τη μητέρα μου, για σένα, για τους αδελφούς μου, για τον Πασά (αδελφή), για όλους όσους με αγαπούν. Αγκάλιασε την αγαπημένη μου μητέρα για μένα, έτσι, σφιχτά.
-Πρέπει να τη δεις, αγάπη μου.
- Και θα σε δω, σίγουρα θα σε δω.
- Πότε;
- Όταν σταματήσει να κλαίει.
Τότε άκουσα τη φωνή της γυναίκας μου από τον διάδρομο, γύρισα προς το μέρος της και μετά κοίταξα πίσω - είχε εξαφανιστεί.
Ξύπνησα με μια καρδιά που χτυπούσε δυνατά, τόσο ενθουσιασμένος που δεν μπορούσα να συγκρατήσω τους δυνατούς λυγμούς μου, κάτι που ξύπνησε τη γυναίκα μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατέγραψα σε χαρτί ό,τι είχα δει στο όνειρό μου, λέξη προς λέξη, ακριβώς όπως είχε συμβεί» (Μ. Πογκόντιν. Απλός Λόγος για τα Περίπλοκα Πράγματα).
* * *
Ένας γιατρός, ονόματι Γεννάδιος, λέει ο Ιερός Αυγουστίνος, αμφέβαλλε για την αθανασία της ψυχής και τη μέλλουσα ζωή. Μια μέρα βλέπει σε όνειρο έναν νεαρό άνδρα που του λέει:
- Ακολούθησέ με.
Τον ακολούθησε και έφτασε σε μια συγκεκριμένη πόλη. Έπειτα, μετά από λίγο καιρό, ο ίδιος νεαρός άνδρας του εμφανίστηκε σε όνειρο μια άλλη φορά και τον ρώτησε:
— Με ξέρεις;
«Πολύ καλά», απάντησε ο γιατρός.
-Και γιατί με ξέρεις;
- Με πήγες σε κάποια πόλη όπου άκουσα ασυνήθιστα ευχάριστο τραγούδι.
- Τι, είδες την πόλη και άκουσες να τραγουδάει εκεί σε όνειρο ή στην πραγματικότητα;
- Σε ένα όνειρο.
- Και αυτό που σου λέω τώρα, το ακούς σε όνειρο ή στην πραγματικότητα;
«Σε ένα όνειρο», απάντησε.
- Πού βρίσκεται το σώμα σου αυτή τη στιγμή;
- Στο κρεβάτι μου.
— Ξέρεις ότι αυτή τη στιγμή δεν βλέπεις τίποτα με τα φυσικά σου μάτια;
- Το ξέρω.
- Τι είναι αυτά τα μάτια με τα οποία με βλέπεις τώρα;
Ο γιατρός δεν ήξερε τι να απαντήσει, αλλά ο νεαρός του είπε:
«Όπως αυτή τη στιγμή με βλέπετε και με ακούτε, αν και τα μάτια σας είναι κλειστά και όλες οι αισθήσεις σας είναι ανενεργές, έτσι θα ζήσετε και μετά τον θάνατό σας: θα δείτε, αλλά με πνευματικά μάτια, επομένως μην αμφιβάλλετε ότι μετά από αυτή τη ζωή θα υπάρξει μια άλλη ζωή» (A. Calmet. Σ. 95).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου