Όλα όσα κατορθώνονται με άσχημο τρόπο, καταστρέφονται! Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) ο Αθωνίτης.

 

Όλα όσα κατορθώνονται με άσχημο τρόπο, καταστρέφονται!

Άγιος Σωφρόνιος (Σαχάρωφ) ο Αθωνίτης

 

Όλη σχεδόν η ζωή μου περνά κάπου σε μια απόμερη περιοχή του κόσμου. Το πνεύμα μου δεν μετέχει καθόλου στην πάλη των ανθρώπων. Πραγματικά δεν θέλω να μετέχω σε εφιαλτικές αδελφοκτονίες, σε πολέμους για απόκτηση υλικών αγαθών, σε άδικη κατανομή πλούτου. Παρά την έμπονη συμπάθεια μου προς τους φτωχούς και ταπεινωμένους, προσεύχομαι ουσιαστικά μόνο για ένα πράγμα· να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι τον Χριστό, όπως Αυτός είναι. Με τη γνώση αυτή, ακόμη και οι πιο φτωχοί θα λάμπουν από τη χαρά της αγάπης. Ξέρω καλά γιατί ακριβώς ομιλώ. Ο ίδιος έζησα επτά χρόνια στην έρημο του Άθω σε τέτοια φτώχια, που κανένας στην Ευρώπη δεν μπορεί να φανταστεί· και ήταν αυτά τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου. Συνάντησα και πλουσίους και «ισχυρούς» του κόσμου αυτού, αλλά δεν είδα στα πρόσωπα τους τη λάμψη της αναστάσιμης χαράς. Επιπλέον μάλιστα είδα ότι οι πλούσιοι στερούνται τη χαρά περισσότερο από τους φτωχούς, και με αυτή την έννοια προκαλούν συμπάθεια.

Ω, οι φτωχοί άνθρωποι, οι συντετριμμένοι και βασανισμένοι από την άσπλαγχνη σκληρότητα της άσκοπης καθημερινότητος! Γαντζώνονται από κάθε εκδήλωση γνήσιας ανθρωπιάς και είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε πολλές θυσίες για να την συναντήσουν, αφού έχει καταντήσει σπάνιο φαινόμενο.

Ρώτησα κάποτε έναν νεαρό μοναχό: ”Βλέπετε, ότι παντού στον κόσμο πάσχουν οι άνθρωποι, κάθε είδους δικτάτορες και εξουσιαστές καταπιέζουν τους λαούς προκαλώντας εντάσεις και μίση ανάμεσα τους … Πόσους φόνους διαπράττουν οι σκληροί αυτοί κυβερνήτες! Εξωθούν εκατομμύρια ανθρώπους σε αλληλοσπαραγμούς, προκαλώντας πολέμους … και τα παρόμοια

… Σας ερωτώ: “Αν είχατε απόλυτη εξουσία επάνω στη ζωή κάθε ανθρώπου, τι θα κάνατε στην παρούσα κατάσταση των πραγμάτων, την τόσο τραγική για όλο τον κόσμο;”. Ο νεαρός μοναχός απάντησε: “Αν θα είχα, όπως λέτε, απόλυτη εξουσία επάνω σε όλους και στον καθένα από τους ανθρώπους, τότε δεν θα τολμούσα να κάνω τίποτε. Η εξουσία αυτή θα μου έδενε χέρια και πόδια”. Έτσι βλέπουμε και τον Χριστό. Εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι απομακρύνονται από τον Θεό, γιατί τους φαίνεται ότι, αν θα ήταν Θεός, τότε δεν θα επέτρεπε εκείνα τα παθήματα στα οποία βυθίζεται η γη. Βλέπετε τώρα πόσο απέχει η θεώρηση του Θεού από τις σκέψεις των ανθρώπων; Κατά τον λόγο του προφήτη Ησαΐα, ‘’ὡς ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τῆς γῆς, οὕτως ἀπέχει ἡ ὁδός Μου ἀπὸ τῶν ὁδῶν ὑμῶν καὶ τὰ διανοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς διανοίας Μου’’ (Ησ. 55,9). Ο Θεός όμως είναι σε θέση να σώσει τον κάθε πολυπαθή μετά τον θάνατο του· ακόμη όμως και κατά τη ζωή του, αν ο ίδιος ο πολυπαθής αυτός άνθρωπος αρχίσει να πορεύεται την οδό που υπέδειξε ο Ίδιος ο Θεός. Πολύ σπανιότερα, από όσο συνήθως νομίζουμε, συναντάμε ανθρώπους οι οποίοι αληθινά πάσχουν άδικα· αλλά αυτό αρχίζουμε να το καταλαβαίνουμε, όταν ήδη προσπαθούμε να ζήσουμε σύμφωνα με το ευαγγελικό πνεύμα. Τείνουμε προπαντός να συγχωρούμε τον εαυτό μας για πράγματα που μας φαίνονται μικρά, τα οποία όμως ούτως ή άλλως πληγώνουν τους αδελφούς μας. Πράγματι, κάποιος που κρίνει μπορεί κάποτε με έναν αρνητικό λόγο του να καταστρέψει για πάντα την καριέρα ενός ανθρώπου, όλο το μέλλον του επάνω στη γη. Αν λοιπόν πραγματοποιούμε τέτοιου είδους «φόνους» αδελφών μας, τότε δεν θα ήταν άραγε καλύτερα να ελέγξουμε τη συνείδηση μας; Η χριστιανική οδός είναι ασύγκριτα περισσότερο παγκόσμια και μεγαλειώδης από όσο οι άνθρωποι σκέφτονται γι’ αυτήν.

 

Η μεταγενέστερη μορφή του ουμανισμού, φιλοσοφικά και κατά κάποιον τρόπο επιστημονικά θεμελιωμένη, δημιουργεί σχέσεις συγκρούσεως μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια Τον φόνευσαν με επονείδιστο θάνατο στη σάρκα που προσέλαβε από μας. Τώρα «πέθανε ο Θεός». Άρχισε η λατρεία του ανθρώπου: όλα είναι για τον άνθρωπο, όλα μόνο για εκείνον.

Εξοντώνουν αυτούς που πιστεύουν διαφορετικά.

Συνέπειες της νέας μορφής πτώσεως: Ο άνθρωπος έγινε δούλος των κρατών που ο ίδιος δημιούργησε, της επιστήμης που είναι πάντοτε πολύ σχετική, των αφηρημένων φιλοσοφιών και ιδεολογιών του· και το χειρότερο ακόμη, των μηχανών που ο ίδιος εφεύρε. Εγκαταλείποντας τον Θεό, ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί εχθρούς· ο πρώτος από αυτούς είναι το κράτος. Και διέξοδος από αυτό δεν υπάρχει· όσο περισσότερο οργανώνεται και ενισχύεται η κρατική μηχανή, τόσο γρηγορότερα και αγριότερα γίνεται η διαδικασία της αποπροσωποίησης των ανθρώπων. Εξαιτίας αυτού μπορούμε να πούμε ότι ο Χριστιανισμός καθίσταται άβολος για το απρόσωπο κράτος.

«ἔτι μικρὸν καὶ ὁ κόσμος Με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖς δὲ θεωρεῖτέ Με, ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖς ζήσεσθε» (Ιωάν. 14,19).

 

Τι μπορούμε τότε να αναμένουμε από τον μαρξιστικό κομμουνισμό; Ο τελευταίος αυτός επιβάλλεται με ακατάπαυστη βία επάνω σε όλους τους πολίτες, δημιουργώντας αντί παράδεισο αφόρητο άδη: το κράτος γίνεται η κοινή για όλο τον πληθυσμό φυλακή. Οι κατώτεροι, διανοητικά ή ηθικά, αποτελούν το «όργανο» της γενικευμένης βίας του. Και αυτό ακριβώς αντιμετωπίζουμε τώρα στην κομμουνιστική ιδέα, που διεκδικεί την υπεροχή σε όλο τον κόσμο. Οι τρόφιμοι της φθοροποιού αυτής διδασκαλίας θεωρούν τους εαυτούς τους ουμανιστές, όσο παράδοξο και αν φαίνεται αυτό. Σε αυτή την άποψη οδηγεί βεβαίως το γεγονός ότι αυτοί είναι αντίθετοι προς το άλλο νομιμοποιημένο έγκλημα, τον δημοκρατικό καπιταλισμό.

Η ανοικτή θηριώδης πάλη μεταξύ των δύο αυτών «ουμανιστικών» πολιτικοκοινωνικών συστημάτων οδηγεί την πλειονότητα των ανθρώπων σε απίστευτα μεγάλο πλήθος παθημάτων.

Ο καπιταλισμός κτίζει τα παλάτια του επάνω σε θάλασσες αιμάτων και σε βουνά πτωμάτων, παραχωρώντας κάποιες ελευθερίες σε γνωστά στρώματα της κοινωνίας. Ο κομμουνισμός καταπιέζει κάθε ελευθερία: συνειδήσεως, σκέψεως, επιλογής, χώρου διαβιώσεως, συμμετοχής στην παγκόσμια κουλτούρα, επικοινωνίας με τους αντιπροσώπους του ουμανιστικού πολιτισμού, τύπου και πολλά άλλα όμοια με αυτά. Όλα επιβάλλονται με τρομοκρατικό τρόπο, παντού επικρατούν τα κατώτερα πνευματικώς στοιχεία, καταπατούνται όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου, που φαίνονται φυσικά.

Η ιστορία όλου του κόσμου είναι γεμάτη από άλυτες αντιφάσεις. Μετά την άρνηση του Χριστού θα γίνει αναπόφευκτο το αποκαλυπτικό τέλος· ο κόσμος θα καεί στη φωτιά που δημιούργησαν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Η θεανθρώπινη χριστιανική πορεία κατέχει μόνο ασήμαντο μέρος της ανθρωπότητος. Ίσως όμως αυτό ακριβώς το εκλεκτό μέρος των φορέων που πάσχουν από αγάπη είναι το νόημα της ιστορίας. Ο καθένας που σώζεται από τον Χριστό αποτελεί αμετάθετη αξία.

 

Όλα όσα κατορθώνονται με άσχημο τρόπο, καταστρέφονται!

Ο Χριστός είπε για τον Εαυτό Του: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή·»(Ιω. 14:6). Και τα τρία αυτά είναι ένα. Είναι αδύνατον να επιτύχει κάποιος την Αλήθεια‐Αγαθό στην οδό της αδικίας, της βίας, του ψεύδους, των εγκλημάτων. […]

Μόνο εκείνη η δημιουργία που συμπίπτει με το θέλημα του Ουράνιου Πατρός παράγει καρπούς που μπορούν να περάσουν στην αιωνιότητα· οτιδήποτε άλλο καταλήγει στο μη‐όν: «Πᾶσα φυτεία ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ πατήρ μου ὁ οὐράνιος ἐκριζωθήσεται.» (Ματθ. 15,13). «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν Ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς Ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. ἐὰν μή τις μένῃ ἐν Ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται.» (Ιωάν. 15,5‐6).

(Αρχιμ. Σωφρονίου(Σαχάρωφ) ο Αθωνίτης, «Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής», σ.319-21, 380, 383, 385. Έκδοση Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου-Έσσεξ)