Αξιοπρόσεκτα πρακτικά πνευματικά μαθήματα 10

Πρότυπο σου... ό Κύριος μας, ή Παναγιά μας και οι Άγιοι Ανάργυροι.

Χαμογελούσε και χάιδευε τα μουστάκια του και τα γένια του. Ήταν σημάδι χαράς. Ήταν την ήμερα της ορκωμοσίας μου για να πάρω το πτυχίο της ιατρικής.

Στο τέλος πού έγινε ή τελετή και ήρθε να με συγχαρεί, μου είπε: Έκτος από τον όρκο του Ιπποκράτη, παιδί μου, οφείλεις υπακοή τέλεια στον νόμο του Κυρίου μας, και οφείλεις αγάπη. Όλες τις ιατρικές σου φροντίδες, θα τις παρέχεις με αγάπη, ειλικρίνεια και ενδιαφέρον. Σε παρακαλώ, ποτέ να μην λησμονήσεις ότι ό Κύριος μας σε βρήκε μικρό παιδάκι στον δρόμο, σε μεγάλωσε, σε σπούδασε, σε βοήθησε να βγεις ιατρός σωμάτων. Ή ιατρική σου παροχή θα ξεκινά από την ψυχή. Πρώτα θα βλέπεις την ιατρεία και θεραπεία της δικής σου ψυχής και μετά θα προσπαθήσεις να γιατρεύεις και τα πάθη των σωμάτων.

Πρότυπο σου, όχι ό Ιπποκράτης, άλλα ό Κύριος μας, ή Παναγία μας, κι αν θέες γιατρούς..., οι Άγιοι Ανάργυροι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πατρικές του συμβουλές, την αγωνία των λόγων του, άλλα και τα μάτια του πού πάντα έτρεχαν δάκρυα για όλα τα παιδιά πού πέρασαν από κοντά του. Και ήμασταν πολλά παιδιά. Και όσο περισσότερο δεινοπαθεί μία χώρα, σαν την δική μας, τόσο υποφέρει και ό λαός της. Πολλά παιδιά ορφανά, παρατημένα στην κυριολεξία στο δρόμο, και ένα από αυτά είμαι και εγώ. Βρέθηκα από τον ίδιο τον Γέροντα πεταγμένο σε ένα παλιό κάρο, όπου θα πέθαινα από την πείνα. Με βρήκε την πρώτη μέρα του Νοεμβρίου και μου έδωσε το όνομα Ανάργυρος, και με βοήθησαν οι Άγιοι Ανάργυροι και έγινα γιατρός....

Όμως, ότι και να έγινα το οφείλω σε εκείνον πού σήμερα, δυστυχώς, δεν ζει. Εύχομαι να τον έχει ό Θεός στον Παράδεισο.

* * *

Χώμα είμαστε. Είναι δυνατόν να μαλώνουμε για χώμα;

Από καιρό δύο γείτονοι μας μαλώνανε για την περίφραξη τους. Ό ένας έλεγε ότι ό δεύτερος του έκλεψε δύο μέτρα, και μπήκε πιο μέσα. Ότι το αυλάκι με το νερό ήταν δικό του και όχι του άλλου.

Όχι, δικό μου έλεγε ό ένας, όχι δικό μου έλεγε ό άλλος... Πυροβολισμοί, ξυλοδαρμοί και βρισιές σε καθημερινή βάση.

Δεν μιλούσαν, δεν άφηναν τα παιδιά τους, πού ήταν φίλοι και συμμαθητές, να μιλούν ούτε να πάνε μαζί στο σχολείο. Ό Γέροντας πολλές φορές τούς μίλησε, τούς παρακάλεσε, τούς ικέτεψε να τα βρουν..., άλλα μάταια.

...Είχε κρυφό πόνο ό Γέροντας και δεν μπορούσε να το διανοηθεί πώς άνθρωποι μαλώνουν για ένα μέτρο γης, για χώμα.

«Τί είμαστε, παιδιά μου; χώμα. Χώμα είμαστε. Είναι δυνατόν να μαλώνουμε για χώμα; Μην ακούτε, παιδιά μου, ό Θεός θα δώσει την λύση. Θα δείτε. Δεν θα επιτρέψει άλλο αυτήν την κατάσταση».

Και πράγματι μετά τρεις μέρες την λύση την έδωσε πραγματικά ό Θεός.... Το αυλάκι με το νερό στέρεψε. Ούτε σταγόνα. Κοιτούσαν, ξανακοιτούσαν, έψαξαν, μα τίποτε. "Έτσι από την επομένη, μαζί με τα βόδια και τις άμαξες, κουβαλούσαν από το ποτάμι και ξεχάστηκε ή όλη αυτή μαύρη σελίδα.

* * *

Με συγκλόνιζε ή ώρα και ή στιγμή πού ό Γέροντας π. Χριστόφορος λειτουργούσε

Έμενα εκείνο πού με συγκλόνιζε ήταν ή ώρα και ή στιγμή πού ό Γέροντας π. Χριστόφορος λειτουργούσε. Λέτε και πετούσε. Με δάκρυα στα μάτια και με τρεμάμενα χέρια έλεγε το «Άνω σχώμεν τάς καρδίας».

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τότε πού μικρό παιδί τον διακονούσα στο ιερό' πώς έπιανε τον άγιο άρτο, πώς κοινωνούσε, με πόσο φόβο Θεού και πόση ευλάβεια- με πόση

συγκίνηση και δέος.

Ήταν πολύ κατανυκτικές στιγμές εκείνες πού θυμάμαι στο φτωχό μας εκκλησάκι, άλλα ή Θεία Λειτουργία γινόταν αργά - αργά, με μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη.

Πιστεύουμε ότι και από εκεί θα συνεχίζει αυτήν την αναίμακτο θείαν λειτουργίαν του.

Αιωνία του ή μνήμη.

* * *

Καθημερινή είναι ή φροντίδα του Κυρίου μας, για τον κάθε ένα από εμάς

Παρακολουθούσα εμπρός στα μάτια μου έναν ολόκληρο αγώνα, με τρομερή αγωνία. Ένα μικρό πουλάκι είχε πέσει από την φωλιά, στην προσπάθεια του να μάθει να κουνά τα φτερά του και να πετά. Έπεσε και ακούστηκαν τσιρίδες από την μάνα. Κίνδυνος θάνατος, διότι πλησίασε μια γάτα. Ή μάνα να πετά πάνω από το κεφάλι της γάτας. Να την απειλεί με φωνές, να την φοβίζει και να την προειδοποιεί.

Ή γάτα καθηλωμένη στο χώμα, το μικρό να φωνάζει την μάνα του και ή μάνα να τρέχει πότε στον κίνδυνο την γάτα και πότε στο μικρό της. Μέχρι πού πήγε πάνω από το μικρό της, το σκέπασε με τα φτερά της και προσπάθησε να το σώσει.

Τότε πήγα εγώ και έδιωξα την γάτα.

Καθόμουν και ευτυχισμένος από το σκηνικό είχα μείνει άναυδος. Τότε αισθάνθηκα και εγώ το πατρικό χέρι του μακαριστού σήμερα π. Χριστόφορου, ό όποιος μου είπε στοργικά:

Αυτή, παιδί μου, είναι ιδία ή κατακόρυφη αγωνία του Κυρίου μας, της Παναγίας μας, των Αγίων μας για τον κάθε έναν από μάς. Καθημερινή είναι ή φροντίδα και ή μέριμνα του Κυρίου μας. Είναι σωστό εμείς να τον κάνουμε να πικραίνετε; Να αγωνιά; Είναι σωστό να ασχολείται μαζί μας κάθε μέρα;

Ας προσέχουμε, παιδί μου. Ας μην τον πικραίνουμε, και ας ζητάμε την ευλογία Του.

Μ

άς συντροφεύει, να μάς καθοδηγεί, να μάς μιλά, όπως τότε, στο Ίδιο ακριβώς σημείο πού είναι σήμερα ό τάφος του.

...Κάποια μέρα, μάς έλεγε, θα φύγω από αυτήν την ζωή, θα μείνετε μόνοι σας, άλλα όχι ορφανοί. Γιατί, όταν θα φύγω, θα είστε πια άνδρες. Ή δύναμη σας θα είναι μεγάλη, άλλα ή πίστη σας και ή εμπιστοσύνη σας στον Θεό ακόμη πιο μεγάλη. Να είστε σίγουροι πώς ό Θεός δεν θα σάς αφήσει. Πάντα θα νιώθετε, μπροστά σας, πίσω σας, δίπλα σας, στην καρδιά σας την ζωντανή παρουσία Του. Πάντοτε, να το ξέρετε. Εγώ, από μόνος μου, τίποτε δεν θα μπορούσα να καταφέρω, αν ό Θεός δεν ευλογούσε, αν δεν σκέπαζε και αν δεν σάς αγαπούσε Εκείνος. Εκεί, λοιπόν, τα μάτια σας στραμμένα, εκεί και ή ψυχή σας.

Και, τότε, θα με βλέπετε ήσυχο, θα με βλέπετε να χαμογελώ και να χαίρομαι, παιδιά μου, εκεί.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ ΔΟΞΑ !!!